Afgelopen vrijdag bracht ik weer eens een bezoekje aan mijn fysiotherapeute. Inmiddels niet meer voor mijn hardloopblessures, maar voor mijn nek en schouders, maar goed, dat betekent niet dat ik 100% pijnvrij ben in mijn benen. Ik merk het vooral als ik een paar dagen niet gerend heb, dan krijg ik ineens last van mijn lies, heb ik last van mijn knie, of krijg ik ineens weer last van steken in mijn voeten. Je zou denken dat je dat soort klachten krijgt nadat je net een lange afstand gelopen hebt. Of minstens binnen 24 uur. Toch? Maar bij mij spelen ze eigenlijk altijd pas na 72 uur op. Krijg ik dan pijn omdat ik te lang niet gelopen heb (het zou zomaar kunnen, toch?) of heeft het een andere oorzaak? Ik vroeg het mijn fysio en wat blijkt…
Endorfine. Het is de endorfine. Die zorgen er die eerste 72 uur voor dat ik geen pijn voel. Klinkt aannemelijk, de eerste dagen na een duurloop voel ik me inderdaad gelukkiger, zeker als ik een fijne duurloop gehad heb (na een mislukte duurloop voel ik me juist vaak nogal crappy, maar dat zal ook wel met endorfine te maken hebben). Een lange duurloop stuurt zoveel gelukshormonen door mijn lichaam heen, dat ik daar tot zo’n 72 uur na mijn duurloop profijt van.
Van endorfine heb je vast al wel vaker gehoord, maar hoe zit dat nou precies? Ik was benieuwd. Op de wetenschapspagina van HowStuffWorks vond ik het antwoord.
Als je hardloopt (of seks hebt, of iets heel erg lekkers eet) vragen je hersenen (om precies te zijn je hypothalamus) om endorfine. De cellen in je lichaam die endorfine bevatten ontvangen het bericht van je hersenen en worden in werking gezet. Wanneer endorfine in speciale receptor cellen (opioïde receptoren) komen, wordt de uitzending van pijnsignalen in je lichaam geblokkeerd en een euforisch gevoel gecreëerd. Dit werkt eigenlijk precies hetzelfde als opioïden (zoals morfine).
Duidelijk.
Afgelopen zondag had ik weer te maken met een gevalletje endorfine. Ik was heerlijk aan het hardlopen. Ik had om half acht ontbeten, dronk daarna nog een paar glazen water en begon om 9.00u aan mijn run. Mijn doel? 30 kilometer en voor 12.00u klaar zijn. Het ging lekker. Ook al had ik de eerste 18 kilometer veel last van tegenwind, het zat mijn hardloopkunsten niet in de weg. Rond het tien kilometer punt kreeg ik een beetje last van een rommelende maag. Honger? Trek? Ik besloot me er niets van aan te trekken en merkte er 15 kilometer lang vrij weinig van. Totdat ik bij het 25 kilometer punt aankwam en ik ineens een beetje slapjes werd. Echt honger. Maar ik zat midden in de duinen en er was nergens voedsel of water te bekennen, dus liep ik door, er zat vrij weinig anders op. Toen ik bij 27,5 kilometer eindelijk een tentje met eten en drinken zag wist ik niet hoe snel ik moest stoppen en toen kwam het pas echt, ik moest even gaan zitten, want ik was een beetje duizelig en licht in mijn hoofd. Oeps. 27,5 kilometer zonder voedsel is te veel gevraagd. Na een blikje cola (#fuckdecuttheccrap) kon ik die laatste 2,5 kilometer weer lopen. Na die eerste drie slokken Cola voelde ik me meteen 100x beter. Maar ik nam tegen even rust en dronk het hele blikje leeg.
Wat heb ik hiervan geleerd?
– Als ik aan het hardlopen ben kan ik (onbewust) lange tijd hongergevoelens onderdrukken.
– Als ik duurlopen langer dan 20 kilometer doe, moet ik altijd iets van voedsel eten onderweg. 30 kilometer zonder voedsel is dom en onverstandig. Deze week weer even langs Run2Day Den Haag voor mijn favoriete gelsnoepjes van PowerBar.
Voel jij regelmatig de endorfine door je lichaam gieren na een rondje hardlopen? Heb jij ook het gevoel dat die endorfine-rush langer blijft hangen dan een paar uur?
Liefs,
Annemerel
Ik let er nooit heel erg op maar het zou best kunnen dat ik de dagen na een lange run heel vrolijk ben. Ik weet echter wel zeker dat dit bij mij geen pijn onderdrukt!
Haha, ja zeker! :-) X
Gek eigenlijk dat zo’n stofje in je lichaam zo veel kan doen. En tsja, drie uur hardlopend zonder eten lijkt me ook iets te veel gevraagd!
Cola is altijd een goed idee haha, niet zo’n gezonde maar dat vergeten we maar even…
Jaaa cola <3 Drie uur hardlopend zonder eten lijkt mij ook nogal een opgave! Wel grappig om te lezen dat duurlopen daadwerkelijk zoveel met 'je gevoel' doen, al is het ergens ook wel heel logisch.
Haha, nou mijn giraffebenen zijn vandaag alles behalve verdoofd door de endorfine.
Ja iets meenemen voor onderweg is wel verstandig voor de volgende keer.
Ik denk niet dat ik zo lang doe met de endorfine, maar misschien komt dat als ik langere afstanden ga lopen. En verstandig om wat te eten mee te nemen!
En ik ga voor 21 km bepakt met gelletjes op pad, haha! :)
Ik sluit me aan bij: nee, niet 3 dagen pijnvrij door de endorfine. Geluksvogeltje dat je daar zolang op kan teren ;)
Interessant om te lezen over die endorfines. Bizar dat je zoveel aan kan maken dat je er 72 uur op kunt teren.
Zelf heb ik dat niet, maar ik loop dan ook niet zulke afstanden!
super interessant over die endorphines! ik had zondag voor het eerst een duurloop gedaan, maar voelde me maandag al zonder sport verschrikkelijk… ik had gewoon zoveel zin om nog eens te rennen, maar luister naar mijn lichaam en ben gewoon rustig thuis gebleven :)
Dat je dat na al die hardloopervaring nog vergeet :-p gek hé, na 20 kilometer een beetje ‘leeg’ zijn hihi.
Ik kreeg gisteren ook ineens last van mijn knie terwijl ik zondag voor het laatst gelopen had.. Zou de zelfde verklaring kunnen hebben dus..
Wel een hele mooie tijd op de 30km zeg!
Wow, knap die 30 door de duinen! Gelletjes zijn wel echt zó fijn!
Ik kan al amper 5 km lopen met een lege maag, laat staan 30! Niet dat ik überhaupt 30 km kan lopen, maar even voor het idee.
Het liefst loop ik een uur na een goede maaltijd, zodat ik geen last heb van een licht gevoel in mijn hoofd.