RUN BABY RUN: LOSLATEN / BOSTON WEEK 15 + 16

Over 68 dagen sta ik aan de start van de Boston Marathon. Dat is een ding dat (redelijk) zeker is. Maar of ik er zo sta zoals ik een paar maanden geleden voor ogen had…

Teleurstelling

Toen ik me in september inschreef voor de Boston Marathon was ik net een klein beetje bekomen van de teleurstelling dat ik in 2019 geen marathon zou lopen. Ik had teveel last van allerlei kwaaltjes en het lukte me niet om die de baas te worden. Het was voor het eerst sinds de Amsterdam Marathon in 2012, dat ik een heel jaar geen marathon liep. Best wel een beetje teleurstellend, zeker als je je bedenkt hoeveel tijd en aandacht ik het hardlopen in 2019 gegeven heb. Mijn motivatie om me in te schrijven voor Boston was heel simpel, tijd zou daar geen rol spelen.

Tijd speelt geen rol

Als de omstandigheden ideaal zijn en je goed getraind bent, kan je in Boston prima een PR lopen. Het parcours loopt meer naar beneden dan omhoog, met als sidenote dat er tussen 30 en 35 wel vier heuvels inzitten, wat dat betreft is een parcours als Berlijn een stuk sneller. Het grootste ‘probleem’ in Boston zit hem in de weersomstandigheden. In 2017, toen ik Boston liep, steeg het kwik boven de 25 graden en had ik het na tien kilometer al bloedverziekend heet. In 2018, een jaar later, regende het pijpenstelen en kwam de wind uit het noordoosten, wat betekende dat je ruim 42 kilometer tegenwind had (het parcours loopt in een rechte lijn, wat tevens ook de reden is dat wereldrecords op dit parcours niet officieel zijn). De omstandigheden zijn op zijn zachtst gezegd nogal extreem te noemen.

On a roll

Anyway, geen tijdsdruk dus in Boston. Een van mijn grootste motivaties om me in te schrijven voor Boston. Maar toen ik eind oktober, inmiddels 16 weken geleden aan mijn trainingen begon, gingen de trainingen heel erg lekker. Zes weken lang kon ik bouwen, bouwen en nog eens bouwen. Ik liep weken van 80, 90 en zelfs een keer 100 kilometer en ik voelde me steeds sterker worden. Natuurlijk, de week voor mijn menstruatie voelde ik me wat minder, maar ik plande in die week gewoon mijn rustweek, ik liep alleen rustige duurlopen. Doordat het allemaal zo lekker ging, werd ik in mijn hoofd ook weer steeds ambitieuzer. Half december liep ik een halve marathon relatief makkelijk op ‘marathontempo’. Ik dacht… dit moet ik zeker kunnen dubbelen in Boston? Toch weer een tijdsdoel…

Het liep allemaal op rolletjes, totdat de trein ergens in de week na Málaga langzaam ontspoorde.

Kommer-en-kwel

OK, ontsporen klinkt heel dramatisch en het is echt niet zo dat ik de afgelopen twee maanden geen enkele keer lekker getraind heb, maar het loopt gewoon niet meer zo soepel als die eerste weken. Van de laatste acht weken ben ik er minstens vier verkouden geweest. Niet alleen neusverkoudheid, maar ook zo’n zwaar en drukkend gevoel op je longen. Ja, als je je zo voelt ga je geen tempotraining doen… Dat is niet alleen super onverstandig, maar ook fysiek onmogelijk. Verder heb ik de afgelopen tweeënhalve week last gehad van een niet meewerkende linkerkuit. En ja… die linkerbil/hamstring/IT-band is ook nog steeds een zorgenkindje (ik heb zo’n vermoeden dat die kuit daar ook mee te maken heeft).

Strava

Ik kan daar soms best wel van balen. Want wat doe ik nu eigenlijk fout? Ik eet (relatief) gezond, drink zelden alcohol, slaap iedere nacht acht uur (en als ik verkouden ben zelfs negen of tien), ik heb overdag veel rust omdat ik vanuit huis werk. Op Strava zie ik mensen met fulltime banen kilometers wegtikken alsof het niets is, waarom werkt mijn lichaam me dan – voor mijn gevoel – zo tegen? Ik raak super geïnspireerd door al die vrouwen die om zes uur ’s ochtends voor werktijd hun eerste training doen en dan ’s avonds nog een baantraining eruit knallen, maar tegelijkertijd ga ik ook twijfelen aan mijn eigen lichaam. Waarom kan mijn lichaam dat niet?

Jezelf vergelijken met anderen… predik je niet altijd dat je dat vooral níet moet doen? Klopt. Maar het is zoveel makkelijker om het wel te doen..

Valencia

Inmiddels ben ik in Valencia. Tuur en ik hadden een paar weken geleden een prachtig hardloopschema gemaakt voor de drie weken dat we hier zijn. We hebben allebei nog precies geen enkele training van dit schema kunnen doen. Tuur stapte al met koorts in het vliegtuig, ik met een pijnlijke kuit. Inmiddels lijkt die kuit aan de beterende hand (nog niet volledig belastbaar) en is Tuur’s koorts gedaald, maar sinds gisteren ben ik flink verkouden. Ik heb mijn schema voor deze week dan ook volledig losgelaten en hoop vooral dat ik de komende twee weken nog een paar mooie trainingen kan doen. Me hier druk over maken is super makkelijk, maar gaat me niet helpen. Sterker nog, dat maakt de situatie alleen maar slechter. Ik heb positieve vibes nodig.

Loslaten

Nog een kleine 10 weken tot Boston. Ik heb mijn tijdsdoel weer losgelaten (mijn hoofd althans, mijn hart moet er nog even aan wennen). Finishen, genieten van de Boston Marathon en de komende tien (trainings)weken, dat is het idee. Of ik de marathon nu in 3.15 of 3.45 loop, het verandert mijn waarde niet. Dat schrijf ik nu heel makkelijk, maar ik weet ook dat dit ook daadwerkelijk zo voelen nog een tweede is. Workin’ on it.

Liefs,

Annemerel