Drie dagen lang was ik op wintersport in het voorjaar. Echt voorjaar. Bloemetjes overal, op veel plekken meer groen dan sneeuw, vogeltjes die fluiten, ijsjes eten tijdens het hardlopen, in een T-shirtje op het terras zitten, dat soort praktijken. Maar toen ik gisterochtend wakker werd, werd ik wakker in een winter-wonderland.
Ik had nog geen vierenhalf uur geslapen, was geheel tegen mijn eigen gewoonten in de avond ervoor naar een après ski bar geweest waar ik meer dronk dan ik normaal in een maand doe. Maar ik was voordat ik ging slapen wel zo slim geweest om een liter water te drinken en de balkondeur open te zetten, frisse lucht. En dus werd ik om 7.00u (van de kerkklokken) toch nog relatief fris wakker. Letterlijk en figuurlijk (die open balkondeur had voor een erg frisse hotelkamer gezorgd). Ik had al gelezen dat het ging sneeuwen, maar dat het ZOVEEL zou gaan sneeuwen. Dikke vlokken dwarrelden naar beneden, bovenop een dik pak sneeuw dat er in de hooguit vierenhalf uur ervoor al gevallen moet zijn. Ik draaide me nog eens om, en nog eens… en besefte toen, IK WIL MIJN BED UIT, IK WIL IN DE SNEEUW SPELEN!
Dus stond ik om half acht in mijn hardloopkleding buiten, het concert van Coldplay van een paar weken geleden schalde uit mijn iPhone oortjes en ik begon voorzichtig te lopen. In het dorp ging het redelijk makkelijk, ze strooien daar continu met zout, dus de sneeuw had geen kans om aan de grond vast te plakken. Maar wanneer ik Fiss verlaat en via een voetpad naar Serfaus loop beland ik in een dikke laag sneeuw.
Heerlijk, het maakt me niets uit. Ik draag Nikes met shields die mijn voeten warm en droog houden, in zachte sneeuw glijd je niet zo snel uit en als ik uit zou glijden zou ik in een berg zachte sneeuw vallen, geen probleem. Er was niemand met hetzelfde idee, er was niemand zo gek om op zondag om half acht door de sneeuwstorm te banjeren. Af en toe zag ik een auto voorbij razen, maar dat was het. Op een gegeven moment hoorde ik de eerste noten van mijn favoriete nummer ‘Paradise’ van Coldplay. Dat is sowieso mijn wintersportnummer en het deed me denken aan een wintersportvakantie van twee jaar geleden, toen we door een zelfde soort sneeuwstorm naar Serfaus reden, over dezelfde berg, op precies dezelfde plek. Er was niemand in de buurt te bekennen en ik begon mee te zingen. PARA-PARA-PARADISE!!!
Ken je dat gevoel, dat ultieme gevoel van geluk. Het begint net onder de borst, in het midden en het verspreidt zich geleidelijk naar beneden. Dat gevoel waar je bijna tranen van in je ogen krijgt, dat gevoel waarbij je alleen maar wilt springen, schreeuwen, lachen, huilen… Een runner’s high? Een wintersport high? Ik weet het niet, ik had in ieder geval het gevoel dat ik aardig high was.
Ik liep naar Serfaus, ik liep weer terug, stopte af en toe voor een foto, deed alle mogelijke moeite om mijn camera en iPhone niet te laten verzuipen en genoot, GENOOT.
Take me back.
Liefs,
Annemerel
Wauw! Heerlijk, alleen op de wereld, je favoriete liedje, en het gevoel hebben dat je alles aan kan! Er is (bijna) niets beters! Respect dat je zelfs de sneeuw trotseert om te gaan lopen!
Mooi!
Ik herken het gevoel! Ik zing vaak ook mee met mijn muziek tijdens het hardlopen, maar ik stop al snel, sporten & zingen tegelijk is niet zo’n combi ;)
Waaaaaauw wat een prachtige foto’s. Helemaal jaloers! Leuke blogpost ;)
Wauw echt supermooie foto’s! Lijkt me heerlijk om dat gevoel te hebben ^^
Wat prachtig! X
Wauw, wat een prachtige foto’s! Maar stiekem ben ik toch blij dat de lente weer is begonnen en we, als het goed is, voorlopig geen sneeuw meer krijgen. Maar ik vind het wel altijd heel erg mooi om te zien. Zelf heb ik ook nog nooit in de sneeuw hardgelopen, dat lijkt me wel eens een bijzondere ervaring. Al helemaal op zo een mooie locatie waar jij hebt gerend!
Heeeerlijk stuk Annemerel, je hebt je geluksgevoel goed weten te vangen! Dat je je camera mee hebt genomen joh :o. Niet om je geluksgevoel te verpesten trouwens maar in de zin ‘Het begint net onder de borst, in het midden en het verspreid zich geleidelijk naar beneden’ moet het wel ‘verspreidt’ zijn, haha.
wauw prachtig!
xxxx
http://www.dominiquecandido.com
Wauw wat een prachtig gebied! En jaaa dat gevoel ken ik, geweldig :)
Fantastisch om in de sneeuw en zo’n mooi gebied hard te lopen!
Zo mooi geschreven, ik snap het helemaal haha! Ik heb het ook vaak tijdens het lopen, maar ik heb eigenlijk nog nooit op zo’n speciale plaatsen gelopen…
Wauw wat goed dat je zelfs in de sneeuw gaat rennen! Je hebt me geïnspireerd om ook lekker te gaan sporten en gezond te eten, volg je al een hele tijd!
Wauw, heel mooi geschreven!
With love,
Joy
| justlikesushi.com |
Oh wauw, wat klinkt dit heerlijk!
Pff, als ik die foto’s zie wil ik gelijk weer op wintersport!
Wauw, wat een prachtig paradijs! Heel mooi!
WAUW! prachtig :-) mooie foto’s en onwijs leuk geschreven..!
Wauw, super mooie foto’s, dat hebben we in Nederland niet zo mooi gezien :) fijn dat je zo genoten hebt!
Ik had dat gevoel onlangs ook!!! Totaal op een onverwacht moment. Het regende en ik had er de pest in en helemaal geen zin om te gaan rennen. Maar toen ik eenmaal buitenstond, ging het rennen fantastisch en was de muziek die uit mijn oortjes kwam zo leuk dat ik helemaal vrolijk in de regen rende met een dikke glimlach op mijn gezicht. En de mensen maar raar naar me kijken ;-)
Wauw! Het lijkt me heerlijk om daar door te mogen lopen! Wat moet dat waanzinnig zijn geweest!
Heer-lok! :)
Jaaaa! Dit gevoel krijg ik van sneeuw, daarom ben ik zo jaloers op je. Helaas heb ik nog nooit in de sneuw hardgelopen!
Leuk geschreven en wat een prachtige foto’s!
WAW!
Diehard!
Ohh zo mooi die omgeving! Nu krijg ik nog meer spijt dat ik dit jaa rneit op wintersport ben geweest! :(
Wow, wat een mooie foto’s en wat tof dat je in je eentje bent gegaan!
Wauw. Dat was meer dan paradise! :D
Zalig zo wakker worden! En na zo’n zware nacht kon je dat vast en zeker wel gebruiken zo te horen :-)
Wat heerlijk om dit te lezen, echt genieten dankjewel!
Wauw, wat een prachtige foto’s. Ziet er heerlijk rustgevend uit!
Fijn dat je er zo van genoten hebt!
waaauw geweldig!
dat ultieme gevoel van geluk… dat heb ik inderdaad altijd als ik in de auto naar Oostenrijk zit naar mn geliefde Gerlos en dat je dan de pass op rijd (de berg) en er komt steeds meer sneeuw voor je neus te liggen en de navigatie zegt dat het nog 2 km is.. dan heb ik dat ultieme gevoel van geluk !
Wat een mooie blog meis! Voel helemaal met je mee, mooi omschreven!