RUN BABY RUN: Road To Boston XI

Er waren een aantal redenen waarom ik op zag tegen mijn lange duurloop afgelopen weekend. Allereerst het weer; wind en regen waren voorspeld. Daarbij kwam dat mijn laatste lange duurloop niet heel soepeltjes gegaan was; ik was misselijk en had het de laatste tien van de dertig kilometer vrij zwaar. En om alles nog iets heftiger te maken was ik ook nog eens ongesteld. En waar sommigen boven zichzelf uitstijgen tijdens hun menstruatie, heb ik vooral last van mijn buik, onderrug en zure benen. Maar hé, Boston wacht op niemand, ook niet op mij.

Omdat ik geen zin had om de hele zaterdag op te zien tegen mijn duurloop op zondag, besloot ik mijn lange duurloop al op zaterdag te doen. Had ik het maar gehad zeg maar. Ik was van plan om ’s ochtends vroeg te gaan, uurtje of half acht, maar toen ik mijn pancakes op had was ik weer misselijk en besloot ik dat ik er beter aan zou doen om even te wachten. En zo geschiedde.

Uiteindelijk stapte ik pas om kwart over tien de deur uit om te beginnen aan mijn een na laatste lange duurloop van 32,5 kilometer. Verstand op nul, niet te hard van start en vooral niet denken aan alle kilometers die nog zouden komen.

Omdat ik eigenlijk altijd dezelfde route loop, heen en terug, heb ik mijn run in mijn hoofd opgedeeld in vijf verschillende segmenten. Segment 1 is ongeveer vijf kilometer en loopt richting het zuiden, dan heb ik segment 2 dat ongeveer drie kilometer is en richting het oosten loopt. Vervolgens loop ik weer vier kilometer richting het zuiden. Dan heb ik weer een klein segment van een kilometer richting het oosten en tot slot loop ik weer richting het zuiden. Hoe veel kilometer dat laatste gedeelte is, dat is afhankelijk van hoe lang mijn duurloop is. Als ik voor dertig ga dan is dat laatste segment maar twee kilometer, maar vandaag ga ik voor 32,5 dus is het iets meer dan 3,5 kilometer. Als ik dat volbracht heb draai ik me om en loop ik dezelfde segmenten weer terug.

Voor mij werkt dit heel fijn, want ik denk op deze manier niet te ver vooruit, ik denk alleen aan het segment dat ik op dat moment aan het lopen ben. Als ik de fout maak en ga nadenken over de totale afstand die ik nog moet lopen, gaat het altijd fout.

Maar dit keer kan ik mezelf echt goed in bedwang houden en blijf ik heel goed in het nu lopen. Ik besluit zelfs niet voor 32,5 kilometer te gaan, maar voor 35. Want als je 32,5 kunt lopen, dan kun je eigenlijk ook best 35 lopen en ik voel me vandaag zo goed, dat ik hier gebruik van moet maken. Mocht ik me volgende week minder fit voelen, dan weet ik in ieder geval dat ik die 35 al een keer voltooid heb.

Op 21 kilometer heb ik onwijze honger en dorst. Normaal gesproken ga ik voor een Acquarius tijdens het hardlopen, maar omdat ik hier vorige keer erg misselijk van geworden ben, ga ik nu voor Cola. Lekker veilig. En omdat ik zo’n honger heb, neem ik ook nog een Snickers ijsje. Dat glijdt makkelijker weg dan een normale Snickers en zit lekker vol (snelle) suikers. En die heb ik op dit moment nodig.

Ook de laatste veertien kilometer voel ik me fit. Met nog ongeveer elf kilometer te gaan heb ik even een momentje van twijfel, maar ik besluit er niet aan toe te geven en gewoon door te lopen. Ik moet leren omgaan met die zeurende benen, als ik er nu aan toegeef, hoe moet ik er dan voor zorgen dat ik er tijdens de marathon niet aan toegeef? Dus ik loop door. En dat is maar goed ook, want stilstaan heeft er nog nooit voor gezorgd dat mijn benen zich beter gaan voelen. Het kost juist extra veel energie om daarna weer door te gaan. De eerste honderd meter misschien niet, maar daarna fantaseer ik alweer over het volgende moment waarop ik even stil mag staan en dan gaat het dus van kwaad tot erger.

Als ik na 3 uur en 2 minuten thuis kom en 35 kilometer heb afgetikt voel ik me euforisch. Moe, maar euforisch. Zo euforisch, dat ik er zelfs nog een plank van twee minuten uit weet te persen.

Ik kan alleen maar hopen dat komende vrijdag mijn lange duurloop weer net zo lekker gaat. Ze voorspellen op dit moment dat ik op ‘mijn’ terugweg de wind in mijn gezicht zal hebben. Dat is niet heel fijn, maar kan in Boston ook gebeuren, dus dat nemen we maar voor lief. Ik heb er in ieder geval zin in. 

Liefs,
Annemerel