RUN BAY RUN: Road To Boston VIII

Dat ik voor een lange duurloop een beetje zenuwachtig ben, is helaas sinds dit jaar geen nieuws. Ik weet nog steeds niet echt waar de angst vandaan komt, maar dat het tussen mijn oren zit, dat lijkt me duidelijk. Dat ik afgelopen woensdag een hele grote drempel over moest om naar buiten te gaan, was niet heel verwonderlijk.

Mijn eerste dertiger stond vorige week woensdag op het programma en de omstandigheden waren niet fantastisch.

1. Ik had een vrij korte nacht gehad, want lag pas om half twee in bed en sliep niet voor twee uur.

2. De reden dat ik zo laat in bed lag was omdat ik naar een show van Martin Garrix geweest was, waar ik ruim twee uur lang keihard heb lopen springen en dansen en meezingen (schreeuwen).

3. Ik was redelijk gestrest omdat ik nog maar een paar dagen voor mijn vakantie had en een to-do-list waar je u tegen zegt.

4. Een dag eerder had ik een vijf kilometer testloop op de baan gedaan waar ik voor mijn doen vrij hard van stapel was gelopen.

5. Op zondag had ik een workout gedaan met adidas, we deden allerlei oefeningen die ik nooit deed, het behoeft denk ik geen uitleg dat ik spierpijn had.

6. Ademhalen is nog steeds een kleine issue. Ik ben niet ziek en het is ook geen wereldramp (denk ik) maar het voelt gewoon heel zwaar op mijn longen.

7. Het waaide verschrikkelijk hard (niet zo hard als op donderdag, maar toch) en het regende.

Maar ondanks de omstandigheden zat er toch niets anders op dan om naar buiten te gaan en toch gewoon die dertig kilometer hard te lopen. Of het in ieder geval te proberen. De laatste echt lange duurloop die ik deed was op 9 februari en de volgende mogelijkheid die ik zou hebben om een lange duurloop te doen was op 6 maart, dat zou betekenen dat ik een maand lang geen lange duurloop zou doen. Zo dicht op Boston kan ik me dat echt niet veroorloven, dus hé niet zeuren, maar lopen…

De eerste vijftien kilometer was de tegenwind heftig. Maar goed, dat kan me in Boston ook overkomen. In Boston loop je van het dorpje Hopkinton naar het centrum van Boston, je loopt dus geen rondje maar in een (semi) rechte lijn. Het kan dus ook gebeuren dat je het hele parcours de wind in je gezicht hebt. Het parcours is een van de redenen waarom een wereldrecord in Boston niet zou gelden volgens de IAAF (internationale atletiekorganisatie). Vind ik stiekem wel jammer, want ik had nou net plannen om dat wereldrecord van Paula Radcliffe aan te vallen. Geen goede grap An.

Maar goed die wind in mijn gezicht dus. De laatste twee kilometer was ik er echt klaar mee, ik liep langs de duinen, wind vol in mijn gezicht, ik had het gevoel dat ik voor iedere stap die ik vooruit zette er weer drie achteruit geblazen werd. Als ik mijn tussentijden terugkijk valt het eigenlijk nog best mee, maar het voelde als stilstaan. Toen ik me na vijftien kilometer om kon draaien voelde dat als een geschenk uit de hemel, de wind tilde me op en ik werd naar het tankstation waar ik mijn eerste en enige mini pitstop maakte geblazen.

Nog veertien kilometer te gaan, verstand op nul en gaan. Mijn benen voelden wel dat ze al redelijk wat gedaan hadden en ik heb meerdere keren op het punt gestaan om even te pauzeren om de benen te strekken. Maar wat ik van eerdere duurlopen geleerd heb, is dat dat eigenlijk helemaal niets oplost, daar wordt het eigenlijk alleen maar zwaarder van en als je eenmaal een keertje gestopt bent is de drempel om daarna nog een keer te stoppen veel kleiner, wat dan resulteert in na iedere twee kilometer een kleine pauze. Aangezien ik dat tijdens de marathon niet van plan ben besloot ik er doorheen te lopen. De mentale strijd die ik hiervoor moest leveren helpt me hopelijk op 17 april er ook doorheen, want dat ik die strijd weer zal moeten leveren, daar ga ik maar wel van uit.

27 kilometer, ik ben er bijna, nog maar drie, 28, nog maar twee.. 29 nu kan ik echt niet meer stoppen, eventjes kiezen op elkaar, een liedje van Martin Garrix en een paar keer ademhalen en je bent er. Nog tweehonderd meter, dat is tot het stoplicht, dit kun je, niet denken, doen, je bent er bijna. 30 IK BEN ER!

Na het lopen maakte ik meteen een smoothiebowl met Mild & Creamy, een banaan en eiwitpoeder. Daarna stapte ik onder de douche en trok ik mijn compressie legging van Nike aan. Ik weet niet of ik nu een gouden combinatie ontdekt heb, maar de volgende ochtend had ik weer totaal geen last van spierpijn. Bizar toch wat een lichaam aan kan? Daar sta ik zelfs na zeven marathons (en negen marathontrainingen, zowel in 2013 als 2016 cancelde ik een marathon nadat ik de langste duurloop al gelopen had) nog versteld van.

Of ik inmiddels meer vertrouwen heb in Boston? Nee, niet echt. Maar zin heb ik er wel in! Ik ga in Boston voor een mooie tijd, op een PR focus ik me niet. Daarvoor kost het me teveel geld, want als ik dat PR dan niet zou behalen zou ik teleurgesteld zijn. En ik ga geen 2500 euro (hotelovernachtingen, vliegreis, startbewijs) betalen om teleurgesteld te zijn.

Liefs,
Annemerel