Morning ik kijk niet zo vrolijk, ben ik wel hoor… maar het is nog vroeg. Half acht om precies te zijn…
Een minuut later heb ik mezelf uit bed gesleept en zit ik aan mijn bureau met mijn boek. Of nou ja, het word document dat mijn boek moet worden.
Working working! Ik werk het beste vroeg in de ochtend en ’s avonds na een uurtje of 17.00u / 18.00u, daartussen – de tijd waarin de meeste mensen werken – vind ik het lastiger om mezelf te concentreren. Vraag me niet waarom.
Mijn to-do-list voor Oostenrijk. Er is al aardig wat roze, maar nog lang niet alles… dus ik blijf nog even ;-) goed excuus he.
Ik heb even boodschappen gedaan bij de supermarkt en maak lunch voor Jof en Kaat, kan ik ook een keer iets terug doen voor alle maaltijden die er hier al voor mij gemaakt zijn… Mijn (moeders) fameuze pasta met zalm. Dit recept is zo simpel, daar kun je vrijwel niets aan verpesten.
Jofje lacht, Jofje huilt :’).
’s Middags is het tijd om buiten te spelen. We doen aan speedminton (dat is badminton alleen dan gaat het sneller), maar het waait dus het gaat niet zo goed. We trappen tegen een bal, we doen tafeltennis en tafelvoetbal. Dat laatste is duidelijk niet mijn ding, ik verlies met 10-1. Oeps.
En dan is het vier uur en tijd om weer even aan het werk te gaan. Ik schrijf het artikel over de Damloop voor Dance4Life en beantwoord al mijn mail. Soms heb ik dagen waarop ik vijf mails ontvang, gisteren was een dag met zo’n dertig (belangrijke) mails. Alles is inmiddels beantwoord gelukkig. Als ik ze niet dezelfde dag beantwoord dan doe ik het nooit meer, dat is echt een probleempje van mij.
Gilmore Girls zonder nasynchronisatie en met Nederlandse ondertiteling en ik ben nog steeds in Oostenrijk! Wohooooo!!!!!!
Het regent hier ook wel eens (ondertussen plaats ik een foto op Instagram met een strakblauwe lucht.. oeps, die had ik ehh… een dagje eerder gemaakt. Sorry sorry, maar ik had geen andere Instagramwaardige foto en hij zag er zo mooi uit!).
Mijn diner? Kijk, ik heb tussen de middag al pasta op dus erg veel honger heb ik niet. Ik ga voor twee gekookte eitjes en een pak crackers.
Kijk dan hoe mooi die wolken tegen de bergen, het lijkt een lading sneeuw.
Soms ben ik ook wel eens heel even verdrietig. Mijn leven is fantastisch, maar zonder verdriet is er ook geen geluk. Het werd me heel even een klein beetje te veel en toen kwam er een zielig nummer op mijn Spotify (Big Girls Cry van Sia) en toen moest ik huilen. Ik vind het belangrijk dat jullie weten dat ook IK wel eens verdrietig ben. Dat is niet erg, dat is menselijk. Soms krijg ik berichtjes met ‘ooooh jouw leven is zo fantastisch en ik wilde dat ik jouw leven had’ maar geloof me, iedereen heeft zijn eigen gevecht. Het gevecht van de ene is misschien net iets groter dan de ander, maar iedereen heeft wel iets. Bij mij was het nu gewoon even alles bij elkaar, maar vooral spanning en twijfel. Heb je wel eens :-).
Maar na nog geen vijf minuten waren de tranen alweer gedroogd, nieuw laagje mascara et voilà, het was allemaal weer goed. Lucht op hoor, om soms die tranen gewoon te laten gaan. Het was trouwens alweer super lang geleden dat ik echt even lekker gehuild had, ik kan me de laatste keer niet eens meer herinneren. Waarschijnlijk komt het doordat ik vandaag niet heb hardgelopen, moet mijn emoties toch op de een of andere manier kwijt ;-).
Maar hé, nu heb ik een chocolade soufflé uit de oven en alles is weer goed in de wereld.
En nu heb ik Aperol Spritz en nog een aflevering Gilmore Girls… als alles nog niet goed was in de wereld, dan was het dat nu wel.
Liefs,
Annemerel
Och jeetje Annemerel een traantje laten lucht gelukkig ook vaak op.
Plaatjes kijken op Instagram en blogs lezen is leuk en ik besef ook dat ieder een eigen gevecht heeft en waardeer het ook dat je dit juist deelt.
Mooi mens ben je dat je ook die traan deelt. Gaat goed komen je boek! Als het half zo leuk wordt als je blogs dan is het al helemaal prima. En die schrijf je (waarschijnlijk) zonder al te veel na te denken/her te schrijven. Succes daar nog!
Awh die huilfoto meisje… Heb ook echt een paar rotdagen achter de rug, wist niet dat ik me zo rot kon voelen :’D. Hele dikke knuffel. En die bananenfoto maakte me dan echt wel weer heel erg aan het lachen hahaha
Tof dat je alle kanten laat zien!
Echt heel goed dat je ook een traantje met ons deelt! Je bent een toppertje Annemerel! Zo fijn ook om te lezen dat jij ook s’ochtends en s’avonds productief bent, voor mij is dat zo herkenbaar. Overdag heb ik echt concentratie problemen, ik zou het liefst elke middag een break nemen en s’avonds weer aan de slag, maar iedereen verklaart me voor gek!
Je bent niet de enige, ik werk ook het best ’s morgens of ’s avonds. Nu bijvoorbeeld ben ik eigenlijk op mijn werk (fail). toffe diary weer :)
Wat een mooie diary, fijn dat je zo eerlijk en oprecht bent op je blog; siert je!
Even je tranen laten gaan kan enorm opluchten. Dat hebben we allemaal weleens. Ik vind het altijd wel prima als ik dat heb. Gebeurd me niet zo vaak maar lucht gewoon op als het even tegen zit :)
Wat knap dat je het huilen, dus een slechter moment, ook gewoon durft te tonen!
Mooie diary! Ook goed dat je de mindere kant eens laat zien :)
Leuke diary en zoals je zegt ; iedereen heeft wel eens een minder moment. En dan er weer boven op klimmen en verder gaan!
Topper!
Dit vind ik nou een inspirerende Diary. Ik kan me ook altijd het beste ’s ochtends en ’s aovnds concentreren, wat dus vaak een ritme wordt van om 7 uur opstaan en tot 3 uur ’s nachts doorgaan. Na een paar dagen ben ik dan goed ziek.
Daarnaast vind ik het stiekem heerlijk om te lezen over je korte breakdown. Mijn leven is ook geweldig, maar ik heb soms alsnog even flinke stress en twijelmomenten. Zo heb ik net twee geweldige kansen gekregen en in plaats van dat ik blij ben. Zit ik te trillen van de stress op de bank omdat ik allemaal halve projecten en verslagen heb en ik nog veel teveel moet doen.
Wat een heerlijke dag weer.. Inderdaad een onwijs mooie foto waarbij de wolken ’tegen’ de bergen aan zitten!
Goede diary en iedereen is wel eens verdrietig dat geeft niks <3
Ik reageer eigenlijk nooit, ik ben een luie blog-volger. ;) Maar dat ga ik nu gewoon voor het eerst eens eventjes doen! I feel the need!
Want ik wil je zeggen; je bent een prachtmens, Annemerel. Je mag trots zijn op wie je bent, én wat je allemaal bereikt in je leven, en dat al op jouw leeftijd. Dat je zelfs je tranen met ons deelt, zegt veel over jouw persoonlijkheid en hoe je jezelf neerzet… Als een echt mens. Nogmaals; chapeau! *compliment modus uit* ;-)
O, en om even in Gilmore Girls stijl te blijven: Oy with the poodles! ;)
Het siert je dat je ook de mindere kanten van het leven laat zien. Plaatst je zicht tegen over bloggers ook weer even in perspectief en brengt je tegelijkertijd ook weer een beetje dichter bij een blogger. Wat knap dat jij ook je kwetsbare kanten durft te laten zien.
Knap dat je ook een kwetsbare kant laat zien. En inderdaad: iedereen heeft dat, hoe mooi en perfect een leven ook lijkt.
Zelf heb ik om die reden een tijd niet meer op facebook gekeken. Ik zag teveel leeftijdsgenoten die vrolijk op de foto stonden met hun man/vriend en een kindje, die ze gekregen hadden. Mijn tijd voor het krijgen van een kindje is het nog lang niet. Ik hoop dat ik over een paar jaar wel gezegd ermee mag zijn.
Toch vind ik het soms moeilijk om die gelukkige-gezin foto’s te bekijken, omdat ik stiekem niets liever wil.
Het punt is: je ziet de gelukkige moment voorbij komen, maar de slapeloze nachten, de zorgen en het gehuil zien wij niet
huilen is af en toe gewoon even heel fijn! Nu heb ik ook zin om gilmore girls te kijken!
Het is ook goed om inderdaad je emoties de vrije loop te laten zo nu en dan! Heel veel succes met jouw boek, ben erg benieuwd :D.