SNAPSHOT DIARY: 25/2

Morrrrrning, tijd om op te staan.. maar lig erg lekker. Ik heb vannacht elf uur geslapen, ik denk dat ik het nodig gehad heb…

OK, dit is wel lekker wakker worden, met Snapchat’s van Roos. She’s soooo pretty!!!!!!

Ik ben lekker aan het werk – best productief al zeg ik het zelf – als ik getagd wordt in een bericht op Facebook. Een beetje geïrriteerd open ik Facebook, ik zat er net zo lekker in, wat nu weer? Maar mijn nieuwsgierigheid wint het altijd, dus open ik Facebook en wat zie ik… de cover van de nieuwe Runner’s World! Waar ik op sta! SURPISE!

Ik maak af waar ik mee bezig ben (interview uitwerken), bel de dichtstbijzijnde tijdschriftenverkoper (Primera) met de vraag of ze de nieuwe Runner’s World al binnen hebben (JA!) en ga door weer en wind naar buiten om het tijdschrift meteen te kopen (ook al weet ik dat ik over een paar uur een bewijsexemplaar krijg met de post).

Naast de cover, staat ook mijn selfie-hoofdstuk in het tijdschrift. Als je dat nog niet in mijn boek gelezen hebt, kun je dat nu ook in Runner’s World doen.

Restjes van het eten van gisteravond als lunch. Hou van Chinese Mie!

Best wel content met mezelf en mijn productieve strike die nu al drie dagen aanhoudt. Als ik dit altijd zou hebben zou ik twee keer zoveel opdrachten kunnen aannemen, of vier blogs per dag kunnen schrijven. Maar goed, heb nu natuurlijk ook iets om naar uit te kijken, al die wintersportreisjes. En aangezien ik geen zin heb in stress in Oostenrijk en Italië (wat ik sowieso wel ga krijgen), is het nu niet heel lastig om goed door te werken. Ik heb nu net weer een telefonisch interview gehad, dit keer met Renata Rehor van het boek Food2Run, ergens in maart in Metro dus!

14.00u, tijd voor Casey. Als ik denk dat ik productief ben, kijk ik altijd naar Casey, die is namelijk productief in het kwadraat. En niet een paar dagen, maar altijd.

Die Tony’s reep die ik gisteren van Deblon kreeg is al bijna op. En dan te bedenken dat ik drie weken geleden nog in de veronderstelling was dat ik die chocola helemaal niet lekker vind!

Ik ben inmiddels verkast naar mijn ouders en daar eet ik alweer zo iets gezonds, een lekker bakje chips met peper en zout. Ik ben bij mijn ouders om mijn ski-jassen op te halen die mijn moeder voor me gewassen heeft (ik zou ze sowieso gesloopt hebben) en omdat ik een beetje vast loop met een column voor Metro. Op zo’n moment vind ik het ontzettend fijn om met iemand over het onderwerp te praten, op die manier krijg ik vanzelf een idee voor een insteek. Ook dit keer weer.

Maart roert zijn staart in februari. Zon, hagel, sneeuw, zon, hagel, regen, zon, hagel… DRAMATISCH.

Ik weet niet wat het is met deze card-reader, maar deze leest mijn SD-kaart dus niet en ik heb toch echt de beelden van dit kaartje nodig als ik alvast een begin wil maken aan mijn weekvlog. Nou ja, dan niet. Ik kan misschien ook wel een half uurtje niets doen, misschien…

Nog een reden waarom ik bij mijn ouders ben, dinner!!!! Vandaag op het menu: zalm uit de oven, roseval aardappeltjes en salade.

En een cappuccino toe, as always. Of nou ja, always bij mijn ouders dan.

Oh en wijn… Een half glaasje, want ik moet nog naar huis rijden.

Thuis maak ik alvast een begin aan mijn weekvlog, daar heb ik namelijk wel een cardreader die mijn SD-kaart kan lezen. De reden dat ik alvast begonnen ben met editten? Hoef ik dat eerste deel in ieder geval niet in Oostenrijk te doen zondagavond/maandagochtend. Ja merken jullie dat ik me ONTZETTEND goed aan het voorbereiden ben?! Alles om straks maar geen stress te hebben. Zul je net zien, doet de WiFi (of Wlan, zoals ze dat in Oostenrijk noemen) het niet en kan ik sowieso geen vlogs uploaden. Het feit dat ik HIER nu al over nadenk geeft wel aan dat ik dit allemaal iets té serieus neem. Take a chill-pill Annemerel. Het komt wel goed.

Liefs,
Annemerel