SNAPSHOT DIARY: 26/8

Goedemorgen ik ben vandaag in het huis van mijn ouders – die een paar dagen in het buitenland zijn – wakker geworden, omdat ik geen zin had om naar mijn eigen sauna te gaan. En…. omdat ze hier een heerlijk koffiezetapparaat hebben EN omdat ik hier vaak lekkerder werk dan thuis EN omdat er hier een tuin is waar ik gebruik van kan maken. Laten we de dag dan ook maar gewoon beginnen met koffie.

Mijn hoofd als ik om kwart voor negen mijn interviewafspraak probeer te bellen maar ik continu de voicemail van de persoon die ik moet interviewen krijg. MAN. Gaat er iets goed deze week met interviewafspraken.

OK. Adem in, adem uit, eet eerst maar even ontbijt.. scrambled eggs met bacon. Dit eet ik echt alleen bij mijn ouders, want zelf haal ik geen bacon (anders zou ik iedere dag bacon eten). Kopje thee erbij en wachten totdat ik terug gebeld wordt door mijn interview-afspraak.

Zo, gelukkig, gelukt! Degene die ik moest interviewen had geen bereik, maar heeft uiteindelijk de telefoon van zijn partner gebruikt om me terug te bellen. Gelukkig, want ik weet niet wanneer dit interview anders plaats had moeten vinden en mijn deadline (zondag) komt steeds dichterbij.

GEVAARLIJK!

Nog een reden waarom het huis van mijn ouders zo fijn is, het bed van mijn moeder kan zo heel lekker omhoog en omlaag en zo kan ik ook prima werken, toch?

En dit boek, dat zondag (morgen) uit moet, moet ik ook maar weer eens gaan lezen. Ik vind het tot nu toe echt een heel goed en bijzonder boek, maar ik val iedere keer dus in slaap als ik tien minuten aan het lezen ben. Waarschijnlijk is het ook niet zo slim om met dat boek in bed te gaan liggen, maar goed, er zijn wel meer dingen niet zo slim.

Ik heb de hele middag telefonische afspraken. Voor mijn gevoel heb ik de hele dag niets gedaan, omdat die telefonische afspraken niet echt gepland stonden en super veel tijd in beslag namen. Vind ik altijd zo naar. Maar goed, er zijn wel belangrijke dingen besproken en hierdoor kan ik de komende tijd wel weer even aan de slag met bepaalde samenwerkingen voor mijn blog, interviews voor Metro voor volgende week. Dus het is zeker nuttig geweest. Toch heb ik het gevoel dat ik te weinig uit mijn dag gehaald heb. De enige oplossing hiervoor? Met Roos mee voor haar 100 minuten duurloop, de eerste keer dat ze 100 minuten gaat lopen.

We lopen op een – voor mij – heel rustig tempo door de polder. Zelf loop ik nooit op dit tempo, maar samen met Roos voelt het heerlijk. In totaal lopen we zo’n zestien kilometer, dus reken maar uit hoe snel we gelopen hebben (een pace van 6’09).

Roos is kapot na de duurloop, ook al is het maar voor een paar minuten. Zo trots op haar, iedere lange afstand die ze nu loopt is een record, ze heeft nog nooit 100 minuten gelopen, vorige week had ze nog nooit 90 minuten gelopen..

Zoals ik al zei, dat dood zijn was van korte duur, al na vijf minuten straalt ze weer als nooit te voren.

Haar tenen, dat is een ander verhaal.. Roos loopt op te kleine schoenen en heeft op dit moment dan ook vijf vervelende teennagels, als in: teennagels die ze aan het verliezen is. Terwijl ik onder de douche sta, zit zij met haar voeten in een bak soda water.

Inmiddels is het al kwart voor negen en hebben we redelijk honger gekregen. Roos heeft het geniale idee om pasta met zalm te maken. Doet ze even hoor! Terwijl ik opruim (nee echt!) maakt zij de pasta. En die was heel lekker!

De rest van de avond lees ik – stijf van drie kopjes koffie – mijn boek. En om half een geef ik mezelf gewonnen. Slapen!

FIJN WEEKEND!

Liefs,
Annemerel