SNAPSHOT DIARY: 3/2

Goedemorgen, de krullen van de shoot van gisteren zijn hardnekkig, het lijkt wel alsof mijn haar nog meer krult na een ‘wilde’ nacht dan ervoor. Ik zeg wild, want ik slaap nu eenmaal nogal wild, om de vijf minuten omdraaien, lekker veel draaien. Ik ben eh… een beetje onrustig.

Bananenpannenkoek gemaakt en klaar om mijn snapshot diary in elkaar te zetten. Maar…. ik heb dus eigenlijk helemaal geen trek in die pannenkoek. Toch moet ik hem van mezelf eten, want ik moet zo een lange duurloop doen en daarvoor heb ik voldoende voedsel in mijn lichaam nodig.

OH LORD, ik moet er gewoon van kokhalzen. Nog een hapje, nog een hapje…

Ik heb er stukjes van gemaakt, maar ook dit helpt niet. Ik wordt gewoon helemaal onpasselijk als ik die bananenpannenkoek eet. Ik neem nog maar twee (groene) bananen, dat gaat beter.

Ik loop 25 kilometer vandaag, maar na 20 kilometer heb ik ontzettende dorst, bij een benzinestation haal ik een flesje Acquarius, mijn favoriet tijdens lange duurlopen, de witte, met citroensmaak. Zo lekker! Het lopen gaat wel goed trouwens, op de heenweg heb ik last van de wind in mijn gezicht, maar op de terugweg (ja ik loop precies hetzelfde stukje heen als terug) heb ik de wind in mijn rug en gaat het best lekker.

Twee kilometer voordat ik thuis kom en als ik nog anderhalve kilometer moet rennen (de laatste 500 wandel ik altijd naar huis) word ik gebeld door een pakketdienst, er wordt iets geleverd voor de goodiebags voor morgen (vandaag dus) en ik moet echt zelf het pakket aannemen. Hij wil eigenlijk niet op me wachten, maar ik zeg dat het moet. Ik zet een sprint in om toch nog binnen tien minuten thuis te zijn. Die laatste 500 meter wandelen wordt me ook door de neus geboord helaas.

Helaas is maar de helft geleverd. Shit. En nu?

Even foto maken voor Instagram, heel belangrijk.

Gedoucht, semi-aangekleed (gewoon weer een Lululemon legging aan) klaar om te gaan lunchen. Ik neem eerst een raw vegan reep met natuurlijke suikers om de ergste honger te stillen, daarna loop ik naar de Bagels & Beans voor een lunch met mezelf en mijn MacBook.

Als ik mijn mini MacBook openklap zie ik dit… Boeklancering. OMG!

Ik vind het zo fijn om op locatie te werken. Ik raak serieus in een goede werk mood als ik het geroezemoes om me heen hoor. Dat werkt voor mij beter dan doodse stilte thuis, of mensen die ik ken om me heen (want met die laatste wil ik altijd praten). Ik bestel een wortel/sinaasappelsapje en een cappuccino.

Oh lord, krijg deze foto doorgestuurd met de mededeling ‘hier ben je denk ik niet zo blij mee’. Inderdaad niet echt mijn mooiste moment, maar ja. Snap nu wel waarom mensen me vrijdag en zaterdag vertelde dat ik er niet zo goed uit zag. Ik kreeg te horen dat ik er moe uitzag en dat ik er uitzag alsof ik ieder moment kon gaan huilen. Snap het nu, snap het helemaal.

Op alleen drankjes kan men niet leven, dus bestel ik ook nog mijn favoriete bagel met creamcheese en zalm.

Home sweet home, hier word ik gelukkig van Chris Martin in de Carpool Karaoke! Hij draagt MIJN trui van Zoe Karssen! Zo cool.

Handtekening oefenen, ook heel belangrijk. En hartjes. En namen. Ik denk dat mijn nieuwe stift om te signeren al op is voordat ik daadwerkelijk aan signeren toekom.

OK. Super trots op mezelf, ik heb mijn auto helemaal opgeruimd in de car wash. Stofgezogen, alle papiertjes en flesjes weggegooid. Afgenomen met een lapje. Het is de eerste keer dat ik dit doe in een jaar tijd, dus je begrijpt dat het nodig was. Ook ga ik voor het eerst in de car wash (normaal doe ik het zelf, maar hij was nu zo vies dat dat niet echt meer een optie was. Ik ga eerst voor een behandeling zonder borstels, maar dat werkt niet. De man van het tankstation is zo lief om me ook nog een code te geven voor een behandeling MET borstels. Dat ziet er beter uit! Oh en mijn auto is nu ZO schoon. En ik heb even anderhalf uur niet aan mijn boek hoeven denken, score!

Omdat ik zo trots op mezelf ben koop ik een chocolade koek bij Starbucks. Die heeft de foto niet gehaald en heeft de eerste kruimels in mijn schone auto achtergelaten.

Thuis, twee komen soep. Ik dacht dat ik aan een genoeg zou hebben na dat chocoladekoekje, maar niets bleek minder waar. Ik kan nog gewoon eten, ondanks de gezonde spanning. Of nou ja, sommige dingen daar moet ik nu niet aan denken (bananenpannenkoeken bijvoorbeeld), maar iets zouts gaat er nu prima in.

Ahhhhhhhhhhhh! Het liefst zou ik een glas wijn drinken en gaan slapen, maar ik doe het niet. Ik heb namelijk nog een interview met Francien vanavond. Ik interview haar voor Metro en zij interviewt mij voor Metro. Dubbelinterview!! En omdat ik lekker bezig ben, werk ik het interview meteen uit. Om tien uur zet ik een punt en klap ik mijn MacBook dicht. Tijd voor bed. Tijd voor mijn schoonheidsslaapje.

VANDAAG IS D-DAY!

Liefs,
Annemerel