SNAPSHOTS: Ischgl (Part II)

Afgelopen week bevond ik me in het prachtige Ischgl. Mijn verslag van de eerste anderhalve dag hebben jullie maandag al kunnen lezen, vandaag het vervolg. Ik ga heel erg lekker eten bij Trofana Royal en heb de pistes voor mezelf tijdens een dagje skiën in Galtür. Maar helaas komt aan alles een einde…

OK. Waar waren we gebleven? Oh ja, we hadden de heerlijke skidag afgesloten en maakten ons klaar voor een heerlijke diner bij het luxe Trofana Royal Hotel. Tussendoor hebben we ook nog wijnen geproefd bij wijnbar Plangger, om een nog onverklaarbare reden heb ik hier geen foto’s van gemaakt. OK, dit is wel te verklaren, ik was druk bezig met het uploaden van mijn vlog van de vorige dag en op het moment dat dat gelukt was had ik inmiddels twee glazen wijn achter mijn kiezen en werd foto’s maken een klein beetje vergeten. Gebeurt me wel vaker, zal je ook bij de foto’s van dit diner wel weer merken…

In de keuken van Trofana staat al twintig jaar chefkok Martin Sieberer, het a la carte restaurant van het hotel heet dan ook simpelweg ‘Martin Sieberer’. Het restaurant heeft geen Michelinsterren, maar heeft wel een hoog aantal punten (18 van de 20) in de Gault Millau gids en dat hebben ze niet voor niets, want het eten is goed. Nadat chef Martin zich heeft voorgesteld – zoals het hoort – krijgen we meerdere amuses voorgeschoteld, zoals deze combinatie van steak tartaar en carpaccio. Na een uur aan tafel en twee verschillende glazen champagne en een glas wijn later kom ik er achter dat we nog niet eens aan het voorgerecht begonnen zijn. Dit is genieten.

Een van onze voorgerechtjes is een soep van gele en een soep van oranje paprika. Heerlijk licht en fris.

Na een gerechtje met zeebaars (niet gefotografeerd, want: druk in gesprek met tafelgenoten, veel vloggen en wijn) krijgen we deze coquille voorgeschoteld om ons pallet schoon te maken. Ik vond het een beetje raar dat je je pallet zou reinigen met een coquille, maar als ik mijn lepel in de coquille zet begrijp ik dat we hier niet te maken hebben met een normale coquille, maar een coquille gemaakt van limoen ijs en komkommer. Zo lekker.

Het hoofdgerecht (hert) vergeet ik wederom te fotograferen, maar het dessert heb ik wonder boven wonder wel op de gevoelige plaat gelegd. De gerechtjes doen me een klein beetje denken aan het eten dat ik tot zo’n vijf jaar geleden serveerde in het restaurant waar ik werkte. Licht, vernieuwend en een combinatie van verschillende keukens. Prijzen zijn overigens ook redelijk vergelijkbaar, voor een viergangenmenu betaal je 65 euro, voor een zesgangenmenu €85. Dat is inclusief alle amuses.

Het laatste extraatje van de avond is deze lippenstift voor vrouwen (de mannen kregen een sigaar), de lippenstift is gemaakt van frambozenijs. Hoe cool is dat?

De zonsopgang van de volgende dag is overigens ook redelijk cool. We skiën dit keer niet in Ischgl maar in Galtür en het is hier zo mogelijk nog rustiger dan in Ischgl, we hebben het skigebied voor onszelf. Heerlijk. Strak blauwe lucht, stralende zon, fantastische pistes. Zo hoort wintersport te zijn.

My happy place!

Dit is toch bizar, helemaal niemand op de pistes, in de sleeplift, het skigebied is leeg. De week voor de kerstvakantie lijkt mij het ideale moment om je vakantie in te boeken. De prijzen zijn lager omdat het laagseizoen is en het is mega rustig wat betekent dat je lekker door kunt skiën en de pistes niet verpest  worden door je collega-skiërs en snowboarders.

Dit is een van mijn favoriete wintersportgerechten, Tiroler Gröstl. Het is een combinatie van gebakken aardappeltjes en spekjes met spiegeleieren. Zo lekker. We aten dit bij de Panorama Tenne van Hotel Almhof onder aan de lift.

Ook lekker: dit dessert! Het zijn kaiserschmarrn met frambozen.

Aan alles komt een einde dus ook aan mijn laatste skidag van deze wintersportreis. Ik heb mijn ski’s ingeleverd bij de verhuur in Ischgl en wandel samen met de rest van de groep door het dorp naar de lounge van het Schloss Hotel

Het is pas vier uur maar de zon is al onder, dat is wel een klein nadeel van deze periode van het jaar. Maar aan de andere kant maakt dat het ook wel weer heel gezellig.

Mocht je zin hebben in champagne dan is de Champagnehütte echt een aanrader. Naast flessen van 50.000 euro per stuk (krijg je wel meteen zes liter) heb je hier ook betaalbare glazen champagne. En bier. Mocht je daar toevallig meer zin in hebben na een dagje skiën.

Maar wij begeven ons naar de lounge van het Schloss Hotel waar ik een Aperol Spritz drink.

De volgende dag is het tijd voor taart, want die heb ik hier in Ischgl ook nog niet gegeten. Ik heb ’s ochtends hardgelopen, dus ik kan het hebben, vind ik zelf (de weegschaal blijkt het hier niet mee eens te zijn, zo blijkt een paar dagen later). De taart eten we bij Hotel Sonne Ischgl, omdat ik niet kan kiezen eten we zowel een Sacher Torte als een Erbeer Torte. Allebei zijn ze geslaagd.

En dan is het helaas alweer tijd om vanaf Innsbruck terug naar huis te vliegen. De luchthaven ligt op nog geen uurtje rijden van Ischgl, wat aanzienlijk scheelt met onze autoreis vanuit München een paar dagen eerder. Het leuke van de luchthaven van Innsbruck vind ik de fantastisch ligging en het feit dat je via een trap het vliegtuig in gaat waardoor je nog even wat frisse lucht kunt pakken voordat je het vliegtuig in gaat en je toch echt naar huis moet. En zeg nou zelf, die bergen op de achtergrond, dat is toch een plaatje…

Het waren vier heerlijke dagen, het was veel te kort, maar dat had ik ook na tien dagen wintersport gezegd. Wintersport kan me gewoon nooit te lang duren. Gelukkig heb ik begin januari weer twee wintersportreisjes in mijn agenda staan, dus erg rouwig hoef ik niet te zijn en erg veel medelijden met mij hoeven jullie ook niet te hebben. 

Liefs,
Annemerel

*Dit is een persreis. Ik krijg niet betaald om hierover te schrijven. Reis en verblijf zijn verzorgd door het Tourismusverband Paznaun-Ischgl.