De laatste tijd krijg ik steeds vaker de vraag wat ik er van vind om 27 en single te zijn. In eerste instantie was ik een beetje verbaasd (en misschien ook wel een beetje beledigd door deze vraag). Want is het echt zo vreemd om op je 27ste vrijgezel te zijn? Hoe oud was Carrie eigenlijk toen ze Mr. Big leerde kennen (32) en hoe oud was ze toen ze uiteindelijk een vaste relatie kregen? Liet Samantha niet zien dat een vrouw ook prima haar hele leven alleen zou kunnen blijven en toch gelukkig kon zijn?
Maar toen besefte ik dat ik zelf mijn leven op mijn 17de ook wel net iets anders voor me zag en ik snap dat wanneer jij al jaren met iemand samen bent, net als iedereen in je omgeving, dat je je dan wel afvraagt of ik er geen problemen mee heb dat dat bij mij niet het geval is.
Zoals ik vorige week al schreef beëindigde ik twee maanden voor mijn 25ste verjaardag mijn relatie met de jongens waar ik bijna zes jaar samen mee was geweest, waarvan we er drie hadden samengewoond. Het was de moeilijkste beslissing die ik in mijn leven genomen heb maar ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad.
Ik wil het in deze blog niet hebben over hoe mijn date-leven er de afgelopen twee jaar heeft uitgezien. Want mijn blog vind ik niet de plaats om het daar over te hebben (wellicht over een paar jaar, als het allemaal al lang weer geschiedenis is, haha). Waar ik het wel over wil hebben: hoe het is om als 27-jarige geen man haar zijde te hebben. Wat vind ik fijn, waar baal ik soms wel van?
Laat ik vooropstellen dat ik mijn leven op dit moment best wel leuk vind. Ik hoef met niemand rekening te houden, wat betekent dat ik de hele dag in mijn ondergoed voor mijn spiegel kan dansen op muziek van Taylor Swift, als ik daar zin in heb. Als ik word uitgenodigd voor een persreis, hoef ik dat met niemand te overleggen. Wanneer ik mijn geld wil besteden aan iets wat ik totaal niet nodig heb, hoef ik dat aan niemand uit te leggen. Dit ga ik sowieso niet voor de eerste de beste jongen opgeven. Ik ben op dit moment veel te blij met mijn leven om die vrijheid in te leveren voor een jongen waar ik niet helemaal tot over mijn oren verliefd op ben.
Maar natuurlijk is het ook weleens lastig, want uiteindelijk zou ik het liefst wel graag willen trouwen en kinderen krijgen. En als mensen dan aan me vragen waarom ik ‘nooit een relatie neem’ (let op het woord ‘neem’ alsof het om iets gaat dat je in de supermarkt koopt), kan ik daar best wel eens een beetje pissig over worden. Want zo makkelijk is het HEUS niet. Ik ben absoluut niet keihard op zoek naar de liefde van mijn leven, maar als de prins op witte hardloopschoenen mijn leven binnen zou rennen dan sta ik daar zeker voor open. Dat is echter nog niet gebeurd en op zwakke momenten denk ik weleens ‘shit, ik ben 27, alle goede jongens zijn inmiddels al bezet’.
Die zwakke momenten komen als ik met familie uiteten ben en iedereen dates bij zich heeft en ik dus die vraag voor mijn kiezen krijg ‘waarom neem jij geen relatie?’. Of op zondag als ik in mijn eentje door de stad wandel en het net lijkt alsof iedereen samen is (dat zwakke moment duurt nooit lang, als ik aan het winkelen ben en me bedenk dat de jongen met wie ik dit samen zou doen het waarschijnlijk nooit eens zou zijn met de uitgave die ik doe is het spontaan voorbij). Die zwakke momenten horen bij het leven. Ik denk dat wanneer ik een relatie zou hebben, ik op andere momenten weleens zou balen.
Ja ik ben 27, ja ik ben single. Maar maak je geen zorgen, het gaat eigenlijk best goed met me.
Liefs,
Annemerel
Zo herkenbaar! Ik ben ook 27 en single, 1,5 jaar alweer en mij wordt ook megavaak gevraagd waarom ik geen jongen ‘heb’. Inderdaad alsof ze in de supermarkt op me te liggen wachten maar ik elke keer zo dwars ben er gewoon voorbij te lopen zonder er eentje mee te nemen. Gelukkig zijn mijn beste vriendinnen ook single dus we vermaken ons meer dan prima, en ik geniet er ook echt van! Precies wat jij zegt, je hebt alle vrijheid en als er iemand voorbij komt zal je dat niet allemaal zomaar weer aan de kant zetten. Ik ben trots op mezelf dat ik alles voor elkaar heb en kan doen en laten wat ik wil. Ook ik vraag me wel eens af of er nog leuke jongens zijn maar dat is absoluut het geval. Ik date nu bijvoorbeeld een man die pas een half jaar vrijgezel is dus tja, eerder was hij gewoon nog niet beschikbaar ;) Komt wel goed met ons Annemerel, met of zonder man, gelukkig worden en blijven heb je zelf in de hand!
“Waarom neem je geen relatie?” Alsof het een auto is die je kunt kopen. Ik word altijd best onzeker van die vraag, want dan krijg ik het idee dat voor iedereen een relatie voor het oprapen ligt als je maar wilt. Terwijl ik best zou willen maar gewoon geen geschikte mensen tegenkom die ook geïnteresseerd zijn in mij.
Bij mij is het dus geen bewuste keuze.
Je bent happy en ik denk dat een partner een aanvulling moet zijn.
Carrie zei toch ook je moet eerst verliefd worden op jezelf slash een goede relatie hebben met jezelf wil je een leuke relatie hebben met een ander.
Oh, it has its advantages to be a 27 year old single :) Thanks for your honest post!
xx from Bavaria/Germany, Rena
http://www.dressedwithsoul.com
Wat fijn om te lezen dat het goed met je gaat! Ik vind het woord ‘nemen’ sowieso belachelijk in deze context. Inderdaad, alsof je het zo even kan aanschaffen en als je er klaar mee bent ‘breng je het gewoon weer terug’. Mijn vriend heb ik leren kennen toen ik er eigenlijk helemaal niet mee bezig was, lekker cliché, maar ik kreeg voordat ik mijn vriend leerde kennen meerdere keren de vraag (ik was 20) waarom ik geen vriend had, want zo moeilijk moest dat toch niet zijn. Ziek werd ik ervan en ik herken daarbij alles wat je schrijft! Meis, geniet er lekker van en die prins op witte hardloopschoenen (heerlijk haha) komt vanzelf je leven binnen rennen en inderdaad, tot die tijd lekker in je ondergoed op OneDirection dansen. (Doe ik ook als m’n vriend niet thuis is, sssst niet verder vertellen ;-) Dus zie je, dat hoef je ook niet in te leveren mocht je wel een relatie krijgen! haha)
Het is wat als mensen een relatie nemen omdat ze het als moeten zien…. stok ongelukkig zou je er van worden. Je neemt geen relatie, verliefd worden overkomt je.
Dus mooi stuk, dat hopelijk tot inzicht leidt bij veel mensen.
Trouwens 1 klein dingetje… in de zin ‘Zoals ik vorige week’ staat ‘jongens’ ik denk -‘s? Of waren het er meer en weten wij dat niet? Haha
Een relatie nemen! Die heb ik ook zo vaak gehoord, echt belachelijk. Ik ben 26 en nooit een (echte) relatie gehad. Mensen zeggen dat ik te kieskeurig ben enzo. Maar wat als je de juiste persoon gewoon nog niet bent tegen gekomen…. Ik hoef toch met een jongen rond te gaan lopen omdat ik er dan ‘bij hoor’ Nee dan laat mij maar lekker in m’n eentje op de bank Netflix kijken. (Al zou het natuurlijk niet erg zijn als mister right vandaag voor de deur zou staan)
(1) (sowieso gaan er nog mensen het zeggen) je schrijft de jongens met wie ik zes jaar een relatie gehad heb. Grappig :)
(2) Mijn leven is NIET gegaan zoals ik het wilde en ik had echt gehoopt dat ik nu, als 25-jarig, een goede en stabiele en diepe relatie had. Waarbij ik én in een relatie zat én veel vrijheid had, want wij zouden dat kunnen.
Met huwelijken, kinderen, samenwonen, alles erop en eraan, bij véél mensen om me heen, heb ik me LANG heel slecht en minderwaardig gevoeld. Draai of het keer het zoals je wil, een stabiele relatie geeft een hoge sociale status, en zeker bij een vrouw heb ik het idee. Een status die ik mis maar waar ik nooit openlijk over mag praten, want dat hoort niet, het er zo plompweg uitgooien. Het is ook daarom dat mensen spreken over een relatie ‘nemen’ – om toch maar niet te moeten zeggen of horen dat dat echt niet vanzelf gaat. Dat willen niet genoeg is.
Uit dit zielige verhaal, van mezelf dus, komt een soort happy end: ik ben vandaag lang niet meer zo verdrietig alleen te zijn, maar vooral: ik neem het niet meer zo persoonlijk. Het IS een stuk toeval. Dat bijna iedereen om mij (ons?) heen in een relatie zit, ontkracht dat beeld, en toch is het zo, blijft het vinden van een soulmate echt een geluk dat je in je leven moet overkomen.
En nog iets. Zelfs als ik niet mijn best doe, wat dan nog? Dat maakt me geen moreel minderwaardig mens, en het zou me ook niet moeten doen dalen op de sociale ladder. Sterker nog, ik vind dat ik ook dat recht heb op mijn verdriet en onzekerheid. Daten, zoeken, uitzoeken: het is allemaal een stuk vermoeiender dan in die stabiele relatie te zitten, die ander al gevonden te hebben, en het werk dat een relatie vraagt is gewoon totaal anders dan er een zoeken. Ik heb er allemaal geen zin (meer) in. Ik ben 25, ik ben wel degelijk bang de boot gemist te hebben (moet ik dan echt gaan wachten tot de eerste golf scheidingen in onze generatie? Hoe zielig zou dat zijn??) en ik ben verdrietig dat het ik ben, als enige van mijn vriendinnen. EN zoals vrij veel mensen heb ik een groter verleden en bagage bij me dan toen ik 18 was.
Maar toch zie ik ook voordelen of beter: ik ben gewoon wie ik ben, en of ik nu wel of niet een relatie heb, zou daar noch in mijn eigen beeld noch in dat van de mensen, veel aan mogen veranderen. DAT is emancipatie (evengoed voor mannen) als je het mij vraagt, en ‘de maatschappij’ heeft nog een bijzonder lange weg te gaan op dat vlak.
Oef, ranting to the rescue!
My running shoes are blue…. So disappointed !!! ;-)
Amen to that! Ik ben inmiddels bijna twee jaar in een gelukkige relatie, maar ben voordien mijn hele leven single geweest – daar is helemaal niets mis mee. Vaak hoorde ik van vriendinnen dat ze het zo beschamend vonden om weer single te zijn na een lange relatie – seriously? Als je niet happy kan zijn met jezelf, kies je niet om de juiste redenen voor een relatie. Soms lijkt het inderdaad dat iedereen zijn wederhelft al gevonden heeft, en er dus druk achter zit om hetzelfde te doen, maar dat is heus niet zo. Of je nu 17 of 27 of 37 bent, ieders leven is anders :)
Dat dansen op Taylor Swift in mijn ondergoed doe ik nog steeds overigens (bedenkelijke blikken niet uitgesloten), en dat shoppen lukt mij ook aardig met mijn prins aan de arm :) Geniet maar lekker van je vrijheid, dat heb je meer dan verdiend!
Haha, precies wat ik wou zeggen!
Al ben ik dan wel vandaag precies een jaar samen maar dat is niet het belangrijkste!
Ohhh, wat heerlijk geschreven en zo herkenbaar. Ik ben nu 25 en heb me nog nooit zo vrij en gelukkig gevoeld. inderdaad: je hoeft nooit met een tweede persoon rekening te houden. Op dit moment ben ik alweer een korte reisje voor volgende maand aan het plannen en ik hoef niet bang te zijn dat een jongen het stom gaat vinden dat ik in mijn eentje wil gaan en dat ik lol ga hebben met heel veel mensen (en mannen) in het buitenland. Ik moet ook wel zeggen dat mijn toekomstbeeld er vroeger anders uitzag: 25 jaar, dan woon je al samen, misschien ga je bijna trouwen en voor je 30ste heb je sowieso een kind. Nu denk ik vooral: omg, nog even niet hoorrrr, laat me maar eerst genieten van de dingen die ik in mijn eentje kan doen, voordat ik de rest van mijn leven voor eeuwig en altijd met een ander wil zijn. En ja, als ik dan toch morgen mijn droomman tegenkom, dan zal ik dat heus niet tegenhouden. Maar voor nu geniet ik van hoe het nu is, haha. (Jeetje, sorry dat ik zo uitgebreid reageer. Ik herken mezelf denk ik iets te veel in dit verhaal)
PS. Er staat in de derde alinea ‘jongens’, meervoud, in het zinnetje ‘mijn relatie met de jongens waar ik bijna zes jaar samen mee was geweest’. Is dat de bedoeling of is het een tikfoutje? :D
Leuke blog weer Annemerel! Als jij blij bent dan is dat toch het allerbelangrijkste?! Zou overigens wel lekker makkelijk zijn als je een leuke jongen gewoon in de supermarkt kon kopen. Graag met een uitgebreid ingredienten label ;) Liefs Kim
Mooi artikel Annemerel<3
Ik ben 28 en single, en nog steeds gelukkig! No worries! :-)
Toen ik 27 was, was ik daar ook totaal niet mee bezig! Je hebt nog minimaal 5 jaar en dan begint de klok pas te tikken. Ik kijk met veel plezier terug naar de tijd waarin ik single in een studio woonde. Heerlijk! Had best wat langer mogen duren achteraf ;)
Heel herkenbaar dit! Ik ben ook 27, inmiddels 6 jaar vrijgezel na een daarvoor lange relatie. Die zwakke momenten die jij beschrijft herken ik. En als ik dan weer alleen op de bank zit verlang ik soms naar een vriend met wie ik even mn dag door kan spreken, samen kan koken en eten.
Maar ik weet ook dat ik geen relatie nodig heb om gelukkig te zijn en dat ik mijn leven heel fijn vind zoals die nu is. Ook al zit ik op dit moment in een fase van mn leven waarin vrienden gaan trouwen en kinderen krijgen en ik net als jij allemachtig vaak de vraag krijg wanneer ik een relatie neem of dat ik uberhaupt van plan ben om mijn leven nog eens met iemand te gaan delen.
Oma’s die zitten te wachten op achterkleinkinderen, kerstdagen vol met stelletjes. Maar aan de andere kant ben ik zo vrij als een vogel, kan ik gaan en staan waar ik wil. Doen wat ik wil. En voor nu vind ik dat heel prettig. En leuke mannen zijn er genoeg ook als je 27 bent, alleen merk ik dan ook wel weer dat ik steeds een beetje kiekeuriger word.
Ik vind het altijd zo bijzonder dat mensen iedereen altijd in hokjes plaatsen en maar moeten doen wat volgens de maatschappij ‘normaal’ is. Ik kwam op mijn 14e mijn man tegen, inmiddels 12jaar verder en vorig jaar getrouwd. Veel mensen vragen of ik niet meer had willen leven (lees uitgaan en met Jan en alleman het bed induiken) en of ik niet allang kinderen had moeten hebben… tijdens/na onze trouwerij zijn er bijna weddenschappen afgesloten over hoe lang het zou duren voor ik zwanger zou zijn. En elke keer kan ik me weer verantwoorden over het feit dat het nog niet zo is… laat me lekker mijn eigen leven en ritme bepalen, daar voel ik me prettig bij :)
Ik vind het knap/fijn/mooi hoe open je bent over alles! Ik lees graag je blogs ?
Ik ben nu een jaar single na een lange relatie en vind het heerlijk! Ik wil voorlopig even alleen blijven, zo lekker die vrijheid! Soms ben ik wel bang dat ik nooit meer iemand zal vinden, maar dat zie ik dan wel weer… Nu even genieten!
Voor die mensen die bang zijn de boot te hebben gemist op hun 25/27e: dat is niet waar! Ik heb op mijn 27e mijn huidige vriend/man ontmoet en inmiddels getrouwd en een kind. Het kan echt allemaal nog, makkelijk zelfs!
DANKJE!!