Ik weet niet precies meer hoe dit boek een kwartier voor mijn vlucht naar Boston op mijn iPhone belandde. Wat de reden was dat ik naar de iBooks store ging, waar het idee vandaan kwam. Maar ineens stond ‘ie er en ik had geen betere beslissing kunnen maken. Want dit boek was precies wat ik nodig had tijdens mijn elf uur durende reis naar Boston, waar ik een paar dagen later de marathon zou lopen.
We zaten nog niet in de lucht of de tranen liepen al over mijn wangen. Oh shit, ik zit in een vliegtuig, even normaal doen. Met mijn zonnebril op wreef ik driftig de tranen van mijn wangen. Wat de tranen precies veroorzaakt had weet ik niet precies. Het ging over Kathrine’s moeder die een maand voordat Kathrine geboren werd met een dikke buik en een klein kind de oversteek van de Verenigde Staten naar Duitsland per boot maakte, omdat haar man gestationeerd was in Duitsland. Het was 1947. Goed, de toon was gezet.
Marathon Woman is het verhaal van Kathrine Switzer. Als er geen belletje bij die naam gaat rinkelen is dat geen schande, maar je hebt vast wel eens die (zwart-wit) foto gezien van die vrouw die in joggingpak aan het hardlopen is, geflankeerd door twee mannen en aan de kant geduwd wordt door een race official. Ook niet? OK. Ik zit wellicht iets te veel in mijn hardloop-bubbel om zomaar aan te nemen dat iedereen dat beeld kent. Maar goed, het verhaal is dus zo. Kathrine liep op 19 april 1967 als eerste vrouw met startbewijs de Boston Marathon, niet wetende dat dit tegen de regels was (er stond niets over vermeld in het reglement of op het inschrijfformulier). Kathrine – toen twintig – werd al na twee mijl aangehouden door een race official die deze ‘vrouw’ niet in zijn race wilde hebben. Haar toenmalige vriend gaf de race official een duw en Kathrine vervolgde haar marathon om vervolgens na vier uur en twintig minuten over de finish te komen.
Dit boek gaat over die dag, maar ook over Kathrine’s jeugd. Hoe ze als twaalfjarige cheerleader wilde worden, maar haar ouders haar vertelde dat ze zich beter op een sport als hockey kon focussen, omdat vrouwen meer waren dan aanmoedigers van mannelijke sporters. Hoe ze toen een zomervakantie lang iedere dag een mijl liep, om zich voor te bereiden op de selectiedag. Hoe ze in de zomer voordat ze naar de universiteit ging haar dagelijkse mijl verhoogde naar een dagelijkse run van drie mijl, omdat ze verwachtte dat de competitie in het universiteitsteam veel groter zou zijn. Hoe ze teleurgesteld werd door de onsportieve instelling van haar mede-studenten, hoe ze uiteindelijk hardlopen niet meer als middel ging gebruiken, maar als doel. Hoe ze begon te trainen met de hulpcoach van het universiteitsteam.
En toen kwam Boston. Maar ook na Boston is er genoeg te vertellen, want na die 4.20 was Kathrine erop gebrand om te bewijzen dat vrouwen wel degelijk marathons kunnen lopen. Eerst deed ze dat door zelf keihard te trainen en in 1975 liep ze de Boston Marathon in 2.51, bijna anderhalf uur sneller dan acht jaar eerder (dit alleen al vind ik zo motiverend, zou ik dit ook kunnen als ik hard genoeg train, om dit boek te lezen). Na deze prestatie ging ze zich steeds meer richten op het realiseren van de Olympische Marathon. Ze organiseerde hardloopwedstrijden (in samenwerking met beautymerk Avon) om vrouwen hardlopen op de kaart te zetten en om tegelijkertijd het IOC ervan te overtuigen dat vrouwen ook de marathon zouden moeten lopen tijdens de Olympische Spelen. Dit is haar uiteindelijk gelukt. In 1984 werd in LA tijdens de Olympische Spelen de eerste vrouwenmarathon georganiseerd. Ze beschouwt dit nog steeds als haar grootste prestatie.
Dit boek is een brok inspiratie. Niet alleen voor hardlopende vrouwen, maar voor iedereen die iets wil bereiken in zijn of haar leven. Kathrine laat zien dat wanneer je hard werkt, je niet te veel aantrekt wat andere mensen van je denken, je heel ver kunt komen. En oh ja, afgelopen maand liep ze – vijftig jaar na dato – weer de marathon in Boston. Ze deed er 4 uur en 40 minuten over, maar ze is inmiddels zeventig(!). Ze loopt trouwens – ondanks haar leeftijd en drukke bestaan – nog steeds iedere dag hard. Zes mijl (en in aanloop naar de marathon natuurlijk ook wat langere duurlopen).
Ik heb het al vaker gezegd, maar als ik later groot ben wil ik Kathrine Switzer zijn. See you in 2059 Boston ;-).
Lachen: JA!!!
Huilen: Misschien nog wel meer, maar niet omdat het zielig was, maar omdat ik zo onder de indruk was van alles dat ze bereikt heeft.
Irritatie: Geen enkele.
Opvallend: Het boek is al tien jaar oud, maar werd afgelopen maand opnieuw uitgegeven (met een nieuw voorwoord) omdat het precies vijftig jaar geleden was dat Kathrine voor het eerst de Boston Marathon liep.
Aanrader: Als je hardloopt, zeker. Als je houdt van inspirerende boeken, dan ook. Naast het feit dat Kathrine natuurlijk een ontzettend inspirerende vrouw is door alles wat ze in haar leven tot nu toe gedaan heeft, het boek is ook erg goed geschreven. Kathrine is naast hardloper dan ook schrijfster. Ik denk dat wanneer Kathrine net als ik in 1989 geboren was, ze de beste hardloopblogger van onze generatie geweest was.
Hartjes: ❤❤❤❤❤❤❤❤❤ 9/10
Je koopt Marathon Woman onder andere bij Bol.com voor 16,99.
Liefs,
Annemerel
Oeh staat zeker op t lijstje! M’n scriptie is bijna af en dan ligt jouw boek eerst nog even te wachten als beloning (:
Dank voor de tip! ga dit boek zeker lezen.
Jaaa, mijn favo onderdeel op je blog is weer terug! En deze staat ook gelijk weer op mijn leestlijstje!
Wat fijn dat het weer tijd is voor je summer reading. Ben benieuwd naar dit boek!
Ik was erg benieuwd naar jouw review van dit boek nadat ik je er al een paar keer lovend over heb horen praten. Maar nog leuker; summer reading is eindelijk weer terug! Kan niet wachten om iedere week inspiratie te krijgen voor mooie boeken die ik op mijn to-read lijstje kan zetten.