SUNDAY TALK: BOSTON!

Hello from Boston! Als je mijn vlog van gisteren gezien hebt, of me op Instagram gevolgd hebt, dan weet je dat ik vrijdagavond veilig ben aangekomen in Boston. Ik kom nog met een uitgebreid fotoverslag, maar ik moet eerst een manier vinden om makkelijk CR2 bestanden (CANON Raw bestanden) over te zetten in JPG (suggesties zijn heel erg welkom in de comments), om de een of andere reden heb ik mijn camera namelijk weer per ongeluk op RAW gezet en kan ik de foto’s niet op mijn MacBook openen. Beetje zuur, maar vertrouw erop dat er een manier is om dit op te lossen. Dus nu even een iets minder visueel stukje over mijn eerste 24 uur in Boston.

Laten we beginnen met het feit dat deze stad de marathon ADEMT. Dit is inmiddels mijn vierde World Major marathon en er is werkelijk niets waar ik dit mee kan vergelijken. De dagen voor de marathon in Berlijn, New York en Chicago waren hartstikke gezellig, maar de mensen die de marathon niet liepen waren er eigenlijk niet zo mee bezig. In Boston is dat compleet anders. Van de meneer bij immigrations op het vliegveld tot de verkoper bij T-Mobile en van de jongen bij Nike (OK, wel logisch) tot mijn UBER-chauffeurs.

En ook op straat wordt je continu aan de marathon herinnert. Overal staan ‘Boston Strong’ bloemetjes, in iedere winkel worden marathonlopers aangemoedigd, op gebouwen hangen spandoeken. De finish is midden in de stad, dus daar kun je ook niet om heen, evenals de expo. In New York, Chicago en Berlijn ligt de expo buiten het echte centrum, hier zit de expo op een paar honderd meter van de finish, midden in de drukste winkelstraat. In Boston kun je dit weekend echt niet om de marathon heen.

En als iemand er achter komt dat je de marathon loopt, dan is het eerste dat ze zeggen ‘oh congratulations’ want iedereen weet dat wanneer je deze marathon wilt lopen, je je eerst moet kwalificeren. Ik heb nog nooit ‘gefeliciteerd’ gehoord voor een marathon. Normaal hoor ik eerder dingen als ‘OMG, are you crazy?’

Toen ik vanmorgen (ik schrijf dit stukje om 21.30u in Boston, 3.30u in NL dus) bij de finish van de vijf kilometer wedstrijd stond, vocht ik tegen de tranen. Om de een of andere reden ben ik de afgelopen 24 uur erg emotioneel. En ik ben normaalgesproken helemaal niet zo emo. Ik huil nooit voor of na hardloopwedstrijden, ook niet bij marathons. Maar dat lijkt voor Boston niet op te gaan. In het vliegtuig al veegde ik meermalen de tranen van mijn wangen, terwijl ik het boek van Kathrine Switzer las.

Voor wie niet weet wie Kathrine is, zij is de vrouw die in 1967 als eerste vrouw met startbewijs de Boston Marathon liep (een jaar eerder had Roberta Gibb de marathon al gelopen zonder startbewijs). In het reglement stond nergens dat vrouwen niet welkom waren, dus Kathrine had niet het idee dat ze iets fout deed. Maar daar was de wedstrijdleiding het niet mee eens, na twee mijl probeerden ze hardhandig het startbewijs van haar kleding te trekken. Dit lukte niet, omdat Kathrine’s toenmalige vriend (later man, nog later ex-man) de man een duw gaf waardoor hij achterover kukelde.

Na deze marathon trainde Kathrine bijna tien jaar lang onafgebroken keihard voor allerlei marathons. Ze won in 1974 de New York Marathon en in 1975 werd ze tweede in de Boston Marathon (daar liep ze toen ook haar snelste tijd ooit, 2.51). Vrouwen waren inmiddels welkom bij marathons en dat was voor een deel te danken aan Kathrine. Maar na de Boston Marathon van 1976 stopte ze met trainen en stortte ze zich op een ander project, de vrouwen marathon op het programma van de Olympische Spelen krijgen. En dat heeft haar heel veel tijd en energie gekost, maar het is haar gelukt, in 1984 werd de marathon tijdens de Olympische Spelen in Los Angeles voor het eerst ook door vrouwen gelopen.

Maar goed, daar ging dit verhaal helemaal niet over, dit verhaal ging over mijn eerste 24 uur in Boston. En hoe kwam ik hier ook alweer op? OH JA ik was dus emotioneel. Tijdens het lezen van dit boek, maar ook bij de finish van de vijf kilometer wedstrijd die op zaterdagochtend gelopen werd. Ik zag zoveel verschillende mensen lopen, wandelen, sprinten en ik dacht, wow, wat is hardlopen toch een mooie sport, een sport van iedereen. Tegelijkertijd dacht ik ook aan mijn eigen Boston Marathon, die ik morgen (maandag) eindelijk ga lopen.

Eindelijk ja. Naar deze marathon leef ik eigenlijk al ruim anderhalf jaar toe. Sinds ik over de finish van de Berlijn Marathon op 27 september 2015 kwam weet ik dat ik op 17 april 2017 de Boston Marathon loop. In de tussentijd liep ik marathons in Chicago en New York, maar aan Boston dacht ik ook zeker een paar keer per week. De afgelopen maanden zelfs dagelijks, de afgelopen week eigenlijk continu. En nu ben ik hier en straks mag ik het eindelijk gaan doen.

Ik voelde me zo gelukkig en tegelijkertijd ook wel een beetje trots. Dat het me gelukt is. En dat ik dit straks ga doen. Ik ben eigenlijk nooit helemaal tevreden met mezelf, maar nu had ik toch wel even een momentje van reflectie waarin ik besefte dat het misschien best wel een beetje bijzonder is wat ik hier in Boston ga doen. Ik ben zeker niet de enige die zich kwalificeerde voor Boston (er lopen 30.000 mensen dit jaar en dat zijn alleen de mensen die zich daadwerkelijk hebben ingeschreven voor de marathon) maar zeker niet iedereen verkeert in mijn positie.

En toen stond ik nadat ik mijn startbewijs had opgehaald ineens oog in oog met DE Kathrine Switzer. Kathrine loopt maandag – 50 jaar na dato – weer de Boston Marathon en gaf bij de Runner’s World pop-up shop tegenover de expo een lezing. Ik heb er een uur voor moeten staan, mijn voeten haten me op dit moment, maar ik heb zoveel inspiratie en motivatie gekregen dat ik hoop dat dit de pijn in mijn voeten goedmaakt komende maandag. Wat een bijzondere en inspirerende vrouw. Ze is inmiddels 70 en loopt straks gewoon weer de marathon. Als ik later groot ben wil ik Kathrine Switzer zijn.

Goed ik ga een eind aan dit verhaal breien. Het is tien uur, tijd om mijn bed in te duiken. Ik kan ieder uurtje slaap keihard gebruiken. 

Liefs,
Annemerel