Toen ik eind vorig jaar voor het eerst in maanden weer eens op de weegschaal stapte schrok ik me kapot; zo’n zes kilo zwaarder dan de laatste keer dat ik gecheckt had, ergens half september (het moment dat bovenstaande foto gemaakt werd). Ik was in drie maanden tijd zo’n tien procent in gewicht toegenomen. Geen ramp van wereldformaat, maar wel iets wat ik graag wilde terugdraaien. Ik maakte me niet heel veel zorgen, gezond verstand en marathontraining zouden er vast voor zorgen dat ik het gewicht binnen no-time weer kwijt zou raken.
Maar dat gebeurde niet.
Sterker nog, ik kwam zelfs nog meer aan, terwijl ik voor mijn gevoel echt een stuk minder at dan afgelopen zomer. Ineens kreeg ik een hekel aan alle positieve blogs die ik zelf geschreven had en waarin ik verkondig dat je gewoon moet eten wat je lekker vindt en dat het dan vanzelf allemaal wel goedkomt, want zo makkelijk is het niet altijd. Tegelijkertijd voelde ik me een sukkel dat ik daadwerkelijk de weegschaal op ging en mijn zorgen over mijn toegenomen gewicht uitte, want dit was echt precies waar ik dus niet voor wil staan.
Maar hé, waar ik wel voor sta, is honderd procent open- en eerlijkheid. Ik hoef niet iedere poep en scheet te delen, maar als ik baal van die zes kilo aardappelen die ik rond mijn buik en heupen meesleep, dan mag ik dat best delen. Als ik dat niet zou doen, zou ik ook geen eerlijk beeld scheppen, want niemand is dag in dag uit, 365 dagen per jaar, compleet tevreden met zichzelf.
Ik baal regelmatig van mijn onrustige huid, maar irriteer me ook aan mijn denkrimpel die steeds dieper lijkt te worden. Op sommige dagen zou ik echt wat smallere knieën willen, maar hé als je ergens niets aan kunt veranderen. Mijn neus wipt een beetje en de wallen onder mijn ogen zijn regelmatig paars. Dan mijn borsten, die zijn de ene dag een inimini B-cup en de volgende dag doen ze ontzettend veel pijn en zijn ze twee volledige maten groter.
Van al deze dingen kan ik niet wakker liggen, maar als ik voor de spiegel sta en een slechte bui heb, dan kan ik ze wel denken.
Waarom ik dit schrijf? Omdat ik graag wil laten weten dat het OK is om niet iedere dag honderd procent tevreden te zijn met jezelf. Dat is geen schande. Jezelf accepteren betekent ook de dingen waar je minder blij mee bent accepteren. Maar dat betekent niet dat je niet af en toe mag balen. Ik denk dat de meest knappe, zelfverzekerde mensen af en toe weleens in de spiegel kijken en denken… hmm, had ik maar… Ook die gevoelens moet je accepteren, dat is menselijk. Alleen niet iedereen deelt dit met de rest van de wereld (dat hoeft ook helemaal niet), maar ik dus wel.
Sommige mensen zeggen dat ze dat knap vinden, dat ik altijd zo open en eerlijk durf te zijn. Dat ik me kwetsbaar op durf te stellen en ook de minder leuke dingen laat zien. Dat ik wel heel veel zelfvertrouwen moet hebben om zo te kunnen zijn. Ik denk dat het anders ligt… ik ben opgevoed met het idee dat je je nergens voor hoeft te schamen en ik heb de afgelopen veertien jaar zoveel over mijn leven online geknald, dat er weinig meer te verbergen valt. In juni viert mijn blog haar veertiende verjaardag, een maand eerder vier ik als het goed is mijn achtentwintigste. Ik blog de helft van mijn leven en kan me geen ander leven voorstellen.
Liefs,
Annemerel
Mooi en inspirerend! Ik vind het juist tof om te lezen en in je vlogs te horen dat niet alles altijd perfect is en hoeft te zijn. Dat je er hard voor werkt en daardoor veel bereikt. :)
Tof dat je hier aandacht aan besteedt! Self-acceptance is belangrijk, maar het is ook belangrijk om te werken aan de dingen die je wilt veranderen (als dat mogelijk is). Dat is ook een teken dat je van je lichaam houdt! En al veertien jaar bloggen trouwens, wauw! Malou x
ik vind je een topper !
en ook heel menselijk en dat maakt het zo fijn om jou te volgen en naar je vlogs te kijken !
SUPER tof dat je dit doet!
Annemerel wat een goed artikel! Ben het volledig met je eens. Jezelf accepteren dat is heel belangrijk. Ik las trouwens je about pagina maar ik denk dat je je leeftijd daar moet aanpassen want daar staat nog dat je 26 bent :).
Mooi geschreven! En een mooi standpunt om vanuit te denken :).
Ah goede blog Annemerel! Ik snap het zo goed.. ben zelf ook altijd positief en over het algemeen heel tevreden met mezelf – ondanks het feit dat ik wel dingen zou willen veranderen. Maar SOMS…. dan zie ik 1 lelijke foto van mezelf en denk ik direct dat ik het allerlelijkste schepsel ever ben, waar ik vervolgens écht een tijd van kan balen en chagrijnig over kan zijn. Hoe zelfverzekerd je ook bent, iedereen heeft ‘zwakke’ momenten en ik denk dat het juist krachtig is om dat te durven toegeven. Zolang je je er inderdaad maar bewust van blijft dat dit een ‘bui’ is :)
Bedankt voor deze blog, Annemerel. Ik heb het idee dat binnen het blogwereldje vrij vaak de nadruk ligt op het “altijd positief”. Ik vind het mooi als mensen toe durven te geven dat het niet altijd allemaal rozengeur en maneschijn is (nu vind ik die balans tussen alles mooi en rotmomenten heel goed, knap!). Dat is het nu eenmaal niet.. Niet iedereen is altijd tevreden met zichzelf, wat niet direct betekent dat je jezelf niet accepteert… Het hoort erbij. Die dagen/weken zijn er. Ze gaan ook weer voorbij…
Wat schrijf je het toch weer goed op.
Je hebt ook gelijk. Er zal altijd wel iets zijn. Wat je anders zou willen, maar ook waar je op dat moment wel trots op of blij mee bent.
Je blogt al echt lang zeg! Heel gaaf.
Mooi artikel, Annemerel. En zo is het maar net :)
Mooi stukje en je hebt helemaal gelijk! Thanks voor de reminder!
Amen!
Ik reageer bijna nooit maar ik vind dit wel een beetje hypocriet…
Het hele bericht gaat over dat je jezelf moet accepteren zoals je bent maar dan post je wel zo’n foto, waar je onwijs goed en met name SLANK op staat..
Auteur
Het gaat er juist om dat je niet altijd 100% happy met jezelf hoeft te zijn en dat je ook dat gevoel moet accepteren :)
Ja ik snap dat dat de boodschap is van het stuk maar vind ik het wel een beetje krom om er dan zo’n goeie foto bij te zetten..
Op de foto hierboven ben je absoluut niet dik hoor.
Je hebt een mooi figuur.
Amen!
Balen mag en dat delen al helemaal. Thanks hiervoor ;) en gelukkig hebben we dit allemaal wel eens
Soms is het wel eens fijn om te horen dat in mijn ogen meisjes met perfecte lichamen niet altijd tevreden zijn. Ik was er altijd van overtuigd dat ik 65 kilo woog. Toen ik twee jaar terug op de weegschaal stond en 70 kilo woog kon ik wel janken. Afgelopen augustus bleek ik al 76 kilo te wegen. Met mijn lengte heb ik pas een gezond bmi vanaf 62 kilo en had ik met 76 kilo een bmi van 30. Ik schrok zo erg en ben veel minder gaan eten en meer gaan sporten. Vanochtend stond ik op de weegschaal en woog ik 68 kilo en was ik zo blij. Misschien ben jij niet altijd tevreden met je lichaam maar jij bent wel een enorme motivatie voor mij!
Het is hartstikke normaal om niet altijd tevreden te zijn, maar dat is maar goed ook toch? dan hou je in ieder geval een doel en motivatie om sportief te blijven.
Heel mooi stuk Annemerel, vind jou zo leuk!!
Heerlijke blog weer, ik hou van je eerlijkheid!
Dapper, dankjewel voor het delen!