De meeste vragen zijn uit interesse en lief bedoeld, maar sommige vragen heb ik nu zo vaak gehoord dat ik er eigenlijk wel een klein beetje klaar mee ben. Daarom beantwoord ik ze nu nog een keer. En nu hopen dat ik ze nooit meer gesteld krijg (wishful thinking).
“Ik snap niet dat een leuk meisje zoals jij geen relatie heeft…”
Aller eerst bedankt voor het compliment, vind het heel lief dat je dit zegt en ik weet dat dit ontzettend goed bedoeld is. Dit is een vraag die als statement verkondigd wordt. Ik vind het altijd lastig om hier op te reageren en ik word er de laatste tijd een beetje moe van. Alsof het hebben van een relatie het hoogste goed is, waar we allemaal naar zouden moeten streven. Doordat ik deze vraag zo vaak gesteld heb gekregen ging ik hier nog bijna in geloven. Sterker nog, het grootste gedeelte van 2016 heb ik hier in geloofd en ik werd er best wel een beetje verdrietig van.
Want inderdaad wat was er mis mij? Ik was al ruim twee jaar vrijgezel en in de tussentijd was er niemand geweest bij wie ik ook maar een beetje het idee had dat ik daar oud mee zou kunnen worden. Lag het dan aan mij? Misschien. Maar weet je, het maakt niet uit. Ik ben ontzettend gelukkig met hoe mijn leven nu is, ik weet niet of een relatie mijn leven beter zou maken. Misschien wel, maar dat zien we dan wel weer. Ik ga er in ieder geval niet actief naar op zoek en beschouw het niet als hoofddoel in mijn leven. Ik heb geen relatie nodig om gelukkig te zijn.
“Heb jij eigenlijk wel een leven? Je blogt, je vlogt en bent altijd bezig…”
Klopt. Ik ben altijd bezig, zelfs als ik een boek lees, schrijf ik daar een blog over en zou je het theoretisch ‘werk’ kunnen noemen. Maar ik heb wel degelijk een leven, dit is mijn leven. De meeste dingen zou ik werk-gerelateerd kunnen noemen, maar de meeste dingen die ik doe vind ik ook ontzettend leuk om te doen en zou ik ook doen als ik met mijn blog geen geld zou verdienen Het zou dan alleen wat lastiger zijn om mezelf in levensonderhoud te kunnen voorzien, want het kost wel degelijk veel tijd. Maar ik ben mijn hele leven bezig geweest met het schrijven van verhaaltjes en het maken van dingetjes, ook voordat ik op mijn veertiende begon met bloggen. Dit nu eenmaal wat ik het liefste doe.
Daarnaast duren mijn vlogs vrijwel nooit langer dan tien minuten, weet je hoeveel ik niet laat zien. Het filmen gaat me inmiddels zo makkelijk af dat ik er niet eens meer over na hoef te denken dat ik mijn camera moet pakken, gek hoe snel dat vanzelf gaat. Daarnaast hoor je vaak dat bloggers/instagrammers zo lang bezig zijn met het fotograferen van hun eten dat het al koud is voor ze er aan kunnen beginnen. Dat is bij mij niet het geval hoor, ik maak snel een foto en ga dan lekker eten. En als ik in de kroeg sta – wat toegegeven, niet heel vaak voorkomt – zit ik heus niet de hele tijd op mijn iPhone comments te checken en Instagram te updaten.
“Waarom ga je nog steeds met je ouders op vakantie?”
Ik zeg altijd… waarom niet? Ik heb een ontzettend goede band met mijn ouders, zie ze eerder als vrienden dan als saaie oude pieten. We hebben veel dezelfde interesses, zo kan ik met mijn vader hardlopen en skiën. Mijn moeder is net zo’n fan van shoppen als ik. We kijken dezelfde series op Netflix en we houden allebei van steden als Parijs, Londen en New York. Kortom: genoeg om over te praten en om samen te doen. Als ik een paar weken met mijn ouders op vakantie ben verveel ik me geen moment. Ik kan mijn eigen gang gaan, maar kan ook altijd terugvallen op mijn ouders. Perfect toch?
Daarnaast ben ik zelfstandig ondernemer wat in mijn geval betekent dat ik voor een groot gedeelte mijn eigen tijd in kan delen en overal met een internetverbinding kan werken. Als ik met mijn ouders op vakantie ben blijf ik gewoon de hoognodige dingen doen voor mijn blog, dus dat is allemaal prima te combineren.
Welke vragen kun jij niet meer horen?
Liefs,
Annemerel
Ohhhh dit vind ik een superleuke blogpost en ik ben het helemaal eens met je antwoorden! Vragen die ik liever niet meer zou horen:
1) “hoe kan dat toch dat jij nog altijd geen vriend hebt?” – oké, inderdaad heel goed bedoeld, maar ik ga me er echt niet beter door voelen. Ik zou graag opnieuw wel iemand tegen komen, maar ik ga niet krampachtig op zoek en ga zeker niet settelen voor minder dan ik wil. Liever alleen zijn, dan in een relatie waar ik maar half in geloof. Ik ben ongelooflijk moeilijk en kieskeurig, dus dat helpt ook al niet ;-)
en daarop aansluitend, vraag nr. 2): “wat was er nu wéér niet goed aan?” – wanneer ik een tijdje gedate heb en dan beslis dat het toch niets zal leiden. Wat kan ik zeggen? De klik ontbrak gewoon. Ik wou ook dat het anders was.
3) “Ga jij dat nu echt nog opeten? Ik weet echt niet waar je het steekt” – ja ik ga dat nog opeten. Ik eet graag en veel. Dat heb ik heel m’n leven al.
4) “Altijd maar die cardio, zou je niet eens beter krachttraining doen?” – hoezo, is het nodig dan?
Ik vrees helaas dat ik die vragen ook in 2017 nog zal blijven horen :D Maar we moeten hoopvol blijven haha. Supertoffe blogpost, meer van dat!
Ik ben het zo onwijs eens met de eerste. Mensen die denken dat je alleen gelukkig kan zijn met een relatie of alleen een leuk leven heb met een relatie. Maar kijk even wat een onwijs vette dingen je allemaal kan doen Annemerel zonder een relatie, jij vliegt gewoon even de wereld rond voor een marathon/skireis hier en skireis daar. En waarom zou je inderdaad niet met je ouders op vakantie gaan. Geniet van ze zolang ze er zijn.
Zo is dat! Je hebt helemaal gelijk.
Echt, weet je wat ik niet begrijp?
Ok je leeft je leven “in the picture” om zo maar even te zeggen maar toch.
Als jij lekker vrijgezel bent dan zijn dat andere mensen hun zaken toch niet?
En waarom jij met je ouders nog op vakantie gaat zijn hun zaken ook toch niet (ps. doe ik lekker ook hoor (of met mijn schoonouders) en hoe jij je leven indeelt/leeft/… dat is toch helemaal persoonlijk. Ik zou zeggen doe zo verder, hou een goede balans aan van je leven en leef het hoe jij het graag leeft. En als de ware ooit voorbijkomt ach… dat zien we dan wel!
Alleen hierom word ik elke keer weer blij van je blogs en vlogs, je lijkt altijd jezelf en doet waar je gelukkig van wordt! No matter what de rest ervan zegt en vindt, blijf vooral zo doorgaan Annemerel!
Superleuk om zo’n soort artikel te schrijven! Van die relatievraag zou ik ook helemaal gek worden, alsof een relatie het hoogste is dat je in je leven kunt bereiken. Zelf kan ik de vraag ‘O, maar ben je dan hoogbegaafd?’ Echt niet meer horen! Malou x
‘Waarom woon je nog steeds thuis?!’ Hoe vaak ik DAT wel niet heb gehoord! Ik heb het goed en gezellig thuis en ik heb gewoon nooit de behoefte gehad tijdens mijn studententijd met 10 anderen opgehokt te zitten voor 400 euro per maand. Nee bedankt. Ik spaar nu liever zodat ik over een tijdje iets fatsoenlijks voor mezelf kan betalen.
Ik word er soms een beetje moedeloos van dat ik mezelf daar continu over moet verantwoorden. Ik ben 23, niet 30, bemoei je lekker met jezelf. Het ergste vond ik de keer dat een studiegenootje het keer op keer bleef zeggen ‘omdat ik anders toch ook niet zelfstandig en onafhankelijk kon worden’. De kamer van mevrouw werd betaald door haar ouders! Ik ben tenminste allang financieel onafhankelijk, de rest komt vanzelf wel.
Die krijg ik ook zooooovaak te horen. :( Ik ben 26 en woon nog thuis. Ik heb zoiets van, ieder zijn ding. Ik heb een goede band met mijn ouders, en op dit moment niet voldoende financiële middelen om een kamer te bekostigen. Of nouja, misschien wel, maar dan zit ik alleen maar op mijn kamer en heb ik geen cent om iets leuks te doen en daar word ik zelf ook geen vrolijker mens van. Dan heb ik op dit moment liever dat ik nog af en toe de deur uit kan en een beetje kan sparen. Als ik klaar ben met mijn studie en een baan heb zal ik thuis kostgeld moeten gaan betalen (vind ik logisch!), maar dat zal ten aller tijden veel minder zijn dan in m’n eentje op mezelf wonen, en heb ik meer de kans om te sparen voor als ik het ooit wél tijd vind om het huis uit te gaan. :) (en idd, financieel onafhankelijk ben ik tot zekere hoogte ook, heb altijd mijn eigen school, zorgverzekering etc. zelf moeten betalen, daar kreeg ik dan ook maximaal inwonend stufi voor) M’n ouders vinden het zelfs hartstikke gezellig dat ik nog thuis woon, hahah!
Vraag 1 (en 3) deel ik met je. Ontzettend aardig dat mensen me zo’n leuk meisje vinden, maar heel irritant om elke verjaardig / feestdag weer te horen.
Wat ik ook heel irritant vind is dat mensen blijven vragen waarom ik nog niet op mezelf woon. Ik ben 24 en studeer nog, dus waar haal ik het geld vandaan om oo mijzelf te gaan? Bovendien vind ik het heel gezellig om nog thuis te wonen!
Thumbs up for Annemerel! Snap heel goed dat je -ondanks de goede bedoelingen van mensen- op een gegeven moment wel klaar bent met vragen zoals je hebt beschreven. Ben het overigens helemaal met je eens wat betreft relaties: je hebt geen relatie nodig om gelukkig te zijn. Jij kunt lekker doen waar je zelf zin in hebt en hoeft daarbij geen rekening te houden met een relatie die op den duur ook wel eens wat aandacht van je wil. Er komt ongetwijfeld eens een leuke man op je pad. Maar tot die tijd moet je zeker gewoon doen wat voor jou goed voelt!
Wat een onzin vragen. Snap heel goed dat je deze vragen niet meer wilt horen. Ik hoef niet meer te horen wanneer er nu eindelijk een broertje of zusje voor mijn dochtertje komt.. pff.
ALs er één vraag is die ik nooit maar dan ook nooit meer wil horen: ben je al beter? NEE en ik word ook niet meer beter! Ziek zijn, leren dealen met zoveel verschillende en zeldzame ziektes, inmiddels elf(!) op de teller, zal altijd een onderdeel van mij blijven, helaas…
Auteur
Wat heftig! Sterkte X
Goed artikel! Ik ben het zo eens met de eerste vraag, daar word ik ook zo gek van. Mensen zijn zo goed in het bemoeien met andere mensen, laat elkaar toch lekker met rust.
‘Waarom doe je dit werk, zoveel verdien je niet. Je kunt er niet eens van op jezelf wonen.’ Ik vind het belangrijker om gelukkig te zijn met minder geld, dan volledig in de stress te zitten van een baan waarbij ik ook niet eens genoeg verdien om op mezelf te wonen. Nee bedankt, ik spaar nog wel even door, ik ben nog jong en ik ben nu gelukkig. Dat is me zoveel meer waard.
Snap heel goed dat je die vragen niet meer wilt horen. Vermoeiend kan dat soms zijn. Ik kan de vraag: ‘Hoe gaat het dan met je broertje?’ Al bijna niet meer horen. Ben heel trots op hem en op wat hij bereikt heeft met voetbal, maar vraag eerst even hoe het met mij gaat. Sommige mensen….
Ik ben ook Team Op Vakantie Met Je Ouders (ik ben van dezelfde leeftijd als jij).
Ik krijg juist een andere variant op de eerste vraag te horen: ‘ je bent al 14 jaar samen met je eerste liefde, heb je nooit het idee dat je iets gemist hebt?’ Ook zoiets onzinnigs, haha!
Die eerste krijg ik ook vaak te horen, zo vermoeiend! :P Ik ben gelukkig als single, en mocht de liefde op mijn pad komen is het mooi meegenomen, maar het is echt geen must! Natuurlijk zijn er altijd momentjes dat ik denk “had ik maar….”, maar die gedachten komen zo minimaal voor!
Ik snap heel goed dat je gek wordt van het krijgen van al deze vragen, het slaat ook nergens. Waarom deze vragen überhaupt gesteld worden, waarom mensen daar überhaupt over nadenken. Als je die dingen hebt, niet of wel doet, heb je dan een perfect leven? Maar wat is perfect? Overigens neemt het niet weg dat het wel weer erg leuk was om te lezen!
Op sommige vragen zou ik ook gewoon lekker geen antwoord geven. Opbokken!
Vragen waar ik een beetje krankjorum van word (ter info, ik heb bijna 7 jaar verkering met mijn vriend en we hebben een half jaar geleden een grote mensen huis gekocht, maar ik ben 26):
1. Wanneer komen de kinderen?
2. Wanneer gaan jullie trouwen?
Op beide vragen.. geen idee…
Herkenbaar; was zo klaar met die vragen, dat ik er over ben gaan bloggen.
Ooooh hele goede blog dit! Het gaat mensen ook gewoon niks aan eigenlijk hè, zo suf… Ik erger me steeds meer aan de vraag ‘wanneer komen de kinderen?’ of ‘wil je kinderen en wanneer?’ of ‘heb je al kinderen?’ of andere kinderen-gerelateerde vragen. Alsof je leven pas compleet is als je kinderen hebt, vermoeiend…
‘Ben je niet een beetje jong om te trouwen?’ Kan ik niet meer aanhoren. Oké ik ben 23 en ik heb nog een heel leven voor me maar ik weet zeker dat ik die samen met mijn vriend door wil brengen dus wat heb je te zeuren?
En waarom niet met je ouders op vakantie?
Dit soort persoonlijkere dingen vind ik je leukste posts!
Ik heb ook in 2016 (en ook in 2015 en ook in 2014) veel ingezeten met de vraag waarom ik single ben en blijf. Maar onder meer door jouw blogjes daarover kan ik dat steeds beter loslaten. Ik ben gewoon terug gelukkig met wie ik ben, en waar ik een tijdje geleden nog dacht dat ik te moeilijk ben voor een relatie denk ik nu: ‘ik ken mezelf op sommige vlakken al zo goed, en ik heb al zo’n leuke vriendenkring, dat een jongen alleen nog maar LEUK hoeft te zijn, maar dan wel écht leuk.’ Veel jongens vind ik gewoon niet leuk genoeg om er een relatie mee te beginnen. Dat is niet moeilijk zijn, dat is zelfzeker zijn en me eigenlijk best goed in mijn vel voelen zitten.
Het zegt meer over de mensen die die vragen stellen dan over jou… dus laat je lekker niks wijsmaken :)
Helemaal gelijk heb je dat je deze vragen niet meer wilt beantwoorden. Hier hoef je ook geen verantwoording voor af te leggen maar hopelijk werkt het wel. Ik vond het trouwens voor mezelf juist een hart onder de riem dat iemand zoals jij geen relatie heeft (als zelfs iemand zoals jij die niet heeft dan is er iets mis met de kerels en niet perse met ons als vrouwen want hoeveel succesvolle vrouwen zijn er wel niet alleen tegenwoordig). Ik ben 6 jaar alleen geweest en sinds kort niet meer maar voor beide zijn voor en nadelen te noemen dus whatever! En ben blij dat ik die leuke tijden met vriendinnen heb gehad (dingen die je niet doet als je een vriend hebt haha) en gewacht tot ik weer iemand vond die ik echt geweldig vond ipv iemand die mij wel leuk vond maar te accepteren (ook geprobeerd hoor geen succes doei).
(Ik ben vegetariër) Krijg je wel genoeg eiwitten binnen? Ja, ik ga toch ook niet vragen of jij wel genoeg groente en fruit eet?
Hahaha! :’)
Hahaha! :’)
Waar kunnen mensen zich ook mee bemoeien he!
Nu ik zwanger ben, is het opeens rustig. Maar afgelopen acht jaar werd ik gek van de vraag ‘en wanneer komen er kindjes?’ Ik had werkelijk geen idee of ik kids wilde, dus ben er in 2013 maar een blog over gestart. Zeggen dat je het niet weet, leverde tot dat moment namelijk vooral mensen op die mij begonnen uit te leggen waarom ik er echt voor MOEST kiezen. Uhm moeten? Het is mijn leven. En dan was er bij ons niet medisch aan de hand; die vraag wordt ook gesteld aan mensen die graag willen, maar bij wie het niet vanzelf gaat.
Haha ja de reactie van Bente herken ik ook. Wanneer gaan jullie trouwen, wanneer krijgen jullie kinderen? Of nog irritanter: ik bestel een Spa Rood.. reactie “oooehh oohhh nou…we weten wel wat dat betekent..” HOEZO? AAAH.
PS zou het een idee zijn om je iets meer te richten op de wat oudere doelgroep 25-… jarigen? Ik vraag me soms weleens af of er niet heel veel 16-jarigen zijn die van dit soort reacties plaatsen/vragen stellen/etc en ik kan daar plaatsvervangend ook wel een beetje moe van worden.
Annemerel, ik ben 60 en krijg nog steeds vraag 1. En zie er goed uit en ben zeker niet dom….maar HEEL gelukkig single….
Ik snap je helemaal ja!
Leuk artikel! Wat er gister op een verjaardag nog aan mij gevraagd werd; ‘Maar jij hebt wel een relatie toch?’ Ehh.. nee.
Vraag 1 absoluut, zo irritant!
En…. Waarom doe jij mee aan loopwedstrijden, je bent hartstikke langzaam….
Nou misschien omdat ik het echt heel leuk vind?!
Heel herkenbaar! Lekker je ding blijven doen, waar jij je goed bij voelt en niet wat de rest vindt hoe het moet.
Vooral de eerste vraag … blijft een dingetje (volgens anderen). Word er ook zo moe van.
Heerlijk om van je te lezen! Afgelopen kerst waren zowel mijn drie nichten als zus met vriend/man en ik dus als enige ‘alleen’, de druk is niet zo groot als je zeventien bent maar toch lijkt het dan al iets vanzelfsprekender dat je ook met iemand zou ‘moeten zijn’. Dat lijkt me echt vierdubbel zo irritant als je gewoon zo’n leuk leven hebt als jij en mensen dan nog steeds denken dat je gewoon in een soort tussenfase zit en je leven probeert op te vullen tot je iemand ontmoet en kan trouwen en kinderen kan krijgen. Hoewel ze het soms ook gewoon uit liefde bedoelen omdat ze je graag gelukkig zouden zien met iemand, maar dan is de manier waarop iemand het brengt alsnog wel heel belangrijk. En inderdaad gewoon lekker met je ouders meegaan op vakantie, die band is hartstikke essentieel en als je ook gewoon dingen met je ouders kan ondernemen en bepraten omdat jullie dezelfde interesses hebben – waarom niet? Ik snap wel dat mensen de vraag stellen vanuit een situatie waarin zij niet zoveel met hun ouders delen of gewoon liever vrijheid hebben, maar er is een verschil tussen met je ouders op vakantie gaan als kind en als volwassene.
Auteur
Thanks voor je lieve berichtje :) En snap dat je zelfs als zeventienjarige die druk al kan voelen. Alleen voel ik me nu wel héél oud haha!