RUN BABY RUN: De zon scheen

Enkele minuten voordat ik het uiterlijk van mijn rechterknie ietwat veranderde…

Er stond vandaag een rustige duurloop van 10 kilometer op het programma. Zoals dat eigenlijk de afgelopen weken steeds drie keer per week op het programma stond. Ik heb een heel fijn rondje gevonden, waar ik iedere keer met heel veel plezier die tien kilometer afleg. Hij eindigt bij een bakker en bij die bakker hebben ze de aller lekkerste verse broodjes. Dus vaak eindig ik na mijn rondje daar. Normaal edit ik eerst mijn vlog en schrijf ik dan mijn blog, voordat ik naar buiten ga om hard te lopen. Maar nu zag ik dat de zon scheen en een snelle blik op mijn weer-app vertelde me dat dat niet lang zou duren.

Dus halverwege het edit-proces trok ik mijn hardloopkleding aan en ging ik naar buiten. Ik luisterde naar een podcast met Allie Kieffer, een marathonloopster die in 2017 vijfde werd in New York, terwijl ze naast trainen ook gewoon een full-time baan had. Mega inspirerend vond ik dat. Dat je 2.29 kon lopen en daarnaast ook gewoon nog een normaal leven kon leiden. Anyway, Allie heeft nogal een shit jaar achter de rug, met heel veel blessures en ik kan me op dit moment dus wel een beetje identificeren met haar verhaal (met die 2.29 niet, zeg maar).

Het ging allemaal goed. Na drie kilometer deed ik wat stretches, omdat ik het gevoel had dat ik mijn benen niet goed optilde deed ik ook nog wat loopscholing, in de hoop dat ik daar wat reactiever van zou gaan lopen en wat beter mijn voeten op zou tillen. Ik dacht dat het beter ging. Ik liep rond vijf kilometer over een bospad vol met bladeren en kon mijn geluk niet op, ik hou van hardlopen in de herfst. Ik verliet het bospad even omdat een groep mensen (en honden) me tegemoet kwam, ik zou wel even op het geasfalteerde fietspad gaan lopen. Ik weet niet hoe lang ik schadevrij op dat fietspad heb kunnen lopen, want ineens lag ik onderuit.

Of nou ja ineens, het vallen duurde zoals altijd heel lang in mijn hoofd. Je merkt dat je uit evenwicht gaat, je voelt de grond niet meer en dan hoop je dat het moment dat je de grond wel weer raakt, het mee zal vallen.

Au. Ik stond snel op zonder mijn horloge te pauzeren en liep door. Er waren zoveel mensen toeschouwer van mijn val, ik wilde niet hun medelijden want ik wist, als mensen gaan meeleven dan moet ik huilen en als ik moet huilen, nou ja, daar kunnen we beter gewoon niet aan beginnen. Dus ik liep stevig door, kon op een gegeven moment zelfs wel een beetje lachen om mezelf. Mensen keken me wel wat vreemd aan, maar ik had zelf nog geen blik op mijn lichaam durven werpen.

Na een paar kilometer besloot ik toch even te pauzeren en trof ik een redelijk intens bloedbad op mijn richtknie aan. Naast het bloedbad rechts had ik een zwelling naast mijn linkerknie en mijn elleboog links was ook iets gezwollen en de huid lichtelijk gehavend. Oeps. Ik kon er nog steeds om lachen, waarschijnlijk gewoon omdat ik een goed humeur had. Als Tuur naast me had gelopen was het waarschijnlijk een groot jankfestijn geweest, want zoals ik al zei… als iemand medeleven toont vind ik mezelf ineens heel zielig.

Hier had een blog over Eliud Kipchoge moeten staan, over mijn ontmoeting met de grootste hardloopheld van dit moment. Maar het liep dus net even anders. Ik heb gelukkig ‘gewoon’ naar huis kunnen lopen, maar nu mijn adrenaline een beetje af begint te nemen kan ik er net iets minder om lachen dan twee uur geleden. Mijn knie is enorm en het bloed zit overal (heb net onze mooie houtenvloer al moeten schrobben, terwijl nieuw bloed nog steeds uit mijn knie sijpelt, deze sukkel heeft haar verbanddoos nog in haar oude huis liggen…) maar hé, kan gebeuren. I’ll be fine. En omdat ik voor een blog over mijn ontmoeting met Eliud echt wel wat meer tijd nodig heb dan een half uurtje, deel ik nu dit gezellige verhaal met jullie. Als excuus.

Maar ook om even te zeggen dat al die regen van de afgelopen weken heus wel ergens goed voor is geweest… ik kon die blauwe lucht vandaag extra goed waarderen. Het maakte me zo blij. En zelfs met gehavend lichaam kon ik nog genieten van mijn training. Oh en nog meer goed nieuws, ik zag voor volgende week vier zonnetjes in de weer-app. YES!!!!!

Liefs,

Annemerel