#WERUNNYC2014: First struggles

Afgelopen week had ik voor het eerst moeite om op te staan en mijn hardloopschoenen aan te trekken. Echt moeite. En daarom liep ik dan ook niet mijn zelfopgelegde drie/vier keer, maar slechts twee keer. Het was de derde week van mijn vakantie en dat maakt lui. De eerste week van mijn vakantie ben ik altijd super actief, kan ik niet stilzitten, sta ik vroeg op. Maar halverwege de tweede week gaat er langzaam een knop om, ik ben gewend aan het nietsdoen en ik vind het eigenlijk wel lekker dat nietsdoen. Rennen? Waarom zou ik?

Nou, omdat ik graag mijn tijd op de New York Marathon van vorig jaar wil verbeteren. Toen liep ik 4.05.35, nu zou ik graag sneller zijn. Onder de vier uur lopen. Liefst sneller dan 3.58.26, de tijd die ik in april in Rotterdam liep. En ik weet waar het vorige keer een klein beetje fout is gegaan. Ik heb de lange afstanden getraind, maar ik heb niet genoeg kilometers gemaakt. Ik heb heuvels vermeden in mijn training (omdat ik daar moe van werd) en dat terwijl New York niet het vlakste parcours heeft. Stom. En daarom loop ik dus. Raounak vroeg me vorige week welke tijd ik bij de organisatie heb opgegeven als eindtijd. 3.45. Beetje bluf. Maar ik denk dat als ik écht mijn hele leven in zou richten op hardlopen, ik die tijd wel zou moeten kunnen lopen. Maar ik wil niet mijn hele leven inrichten op hardlopen. Ik wil een glas wijn kunnen drinken, ik wil af en toe uit de band kunnen springen, ik kan niet 4/5 keer in de week trainen en dan ook nog eens cross-trainingen doen. 3.58.25 zou mooi zijn ;-).

Woensdag
Het lukte me woensdag eindelijk mijn hardloopschoenen aan te trekken. Het was de laatste dag voordat we naar Toscane zouden vertrekken en in Toscane is lopen al helemaal een ramp (langs de weg, waar je 80 mag, zonder fiets- of voetpad, met heel veel gevaarlijke bochten) dus het moest er van komen. Om half negen zouden we met zijn allen naar Verona rijden, dus ik moest voor die tijd gelopen en gedoucht hebben. Ik liep dus even een snel een 6K. Het was een weinig inspirerend rondje, maar ik was wel heel erg blij dat ik gegaan was want het was al weer vier dagen geleden en als ik te lang niet loop, wordt het steeds moeilijker om weer te gaan.

Zaterdag
Dit weekend geen lange duurloop, want dat is op de plek in Toscane waar wij zaten echt niet te doen. Sowieso is lopen dus erg gevaarlijk hier. We zitten midden in de bergen/heuvels en er loopt een slingerdeslang tweebaansweg waar je 80 mag rijden. Ik loop half in de berm, half op straat, in tegengestelde richting zodat ik de auto’s op ‘mijn’ weghelft aan zie komen. Of nou ja, die ziet mijn vader aankomen, want die loopt voorop en geeft het tempo aan.

Zaterdag had ik geen zin om te lopen, nog voordat mijn vader bij mijn bed stond om me wakker te maken begon ik al te gillen dat ‘ie vooral niet moest denken dat ik op ging staan. Gelukkig kent mijn vader me langer dan vandaag en wist hij dat hij me gewoon even een half uurtje moest geven. En half uur later stond ik dus aangekleed buiten, ready to rumble.

Toen ik nog langs het Gardameer liep klaagde ik over heuvels hè? Ja, die waren er ook echt wel. Maar het is NIETS in vergelijking met Toscane, waar niks vlak is. Het gaat omhoog, het gaat omlaag, het is vals plat, maar het is nooit écht plat. En dat is zwaar. Het rondje dat we zaterdag lopen is dan ook vrij zwaar. Eerst lopen we twee kilometer stukjes omhoog en omlaag, daarna lopen we twee kilometer alleen maar omhoog. Kilometer vier liep ik in 7 minuten en 19 seconden. Kun je nagaan wat voor aanslag dat op mijn lichaam was. Maar de terugweg was prachtig, ik vloog naar beneden, ik liet me leiden door mijn benen en rolde bijna naar beneden. Heerlijk. Uiteindelijk liep ik toch nog met een voor de omstandigheden prima pace van 5’42 per kilometer.

Twee keer gelopen dus afgelopen week, maar hé ik had vakantie en ik heb wél gelopen. Vanaf deze week ga ik weer écht mijn best doen. Pinky swear!

Liefs,
Annemerel