#WERUNNYC2014: Click #9

Nog 74 dagen tot de Marathon van New York! Het aftellen is nu echt begonnen, het lopen van lange afstanden ook!

Afgelopen weken krijg ik steeds heel veel complimentjes over mijn pace, de gemiddelde tijd die ik nodig heb om één kilometer af te leggen. Ik moet toegeven, die is goed. Beter dan een paar maanden geleden. Maar zo fantastisch is het nu ook weer niet. Toen ik in maart als voorbereiding op de Marathon van Rotterdam 32,5 kilometer liep, liep ik ook met een pace van 5’25. Deze week liep ik mijn duurloop van 27,5 kilometer met een pace van 5’26. Het is goed, maar het is geen garantie voor een smashing PR op de Marathon van New York, zeker als je het valse plat en de bruggen in acht neemt. Goed, er is dus nog wel wat werk aan de winkel, maar afgelopen week heb ik in ieder geval lekker getraind.

Dinsdag
Afgelopen dinsdag werd ik een beetje misselijk wakker en mijn hoofd stond dan ook echt niet naar hardlopen. Maar ik heb met mezelf een afspraak gemaakt, ik loop minstens 3 keer in de week. Nu houd ik me aan heel veel afspraken niet, zo eet ik niet zo gezond als ik zou willen en vergeet ik die buikspieroefeningen 9 van de 10 keer, aan dat hardlopen wil ik me wel graag houden. Dan houd ik me tenminste nog aan één ding. Dus ging ik gewoon naar buiten voor een ‘snelle 6K’. De eerste twee kilometers verliepen zoals gewoonlijk moeizaam, daarna kon ik versnellen en ging het ‘lopen’. Heerlijk.

Vrijdag
Omdat ik zowel zaterdag als zondag plannen heb, plan ik mijn duurloop op vrijdag. Deze week staat er 27,5 kilometer op het programma. De 22,5K en de 25K waren alles behalve makkelijk, maar dat had ook te maken met het feit dat ik niet zo goed maat kon houden in het begin, waardoor ik na een aantal kilometer al moe was. Dat ging ik deze keer anders doen. De eerste 5 kilometer ging ik zo langzaam lopen dat ik niet eens het gevoel had dat ik iets deed, daarna versnelde ik als vanzelf en het tempo kon ik tot en met het eind van mijn run vasthouden. Mijn laatste kilometer was de snelste, zoals het hoort. De laatste kilometer kon ik dus nog net wat meer geven.

Deze duurloop gaf me weer wat zelfvertrouwen. Nee, ik had écht niet vijftien kilometer verder willen lopen dus klaar ben ik er nog niet voor, maar in vergelijking met die 22,5 en die 25 ging dit super makkelijk. Bij de 25 van vorige week stond ik op iedere straathoek stil, uit te hijgen. Alles deed pijn, ik kon niet meer, het was een beetje zoals die laatste 10 kilometer van de Marathon van Rotterdam. Dit keer deden de laatste kilometers ook wel een beetje pijn, maar ik stopte niet, ik ging door. Tijdens de marathon gaat het ook pijn doen en dan moet ik daar ook doorheen, daar kan ik maar beter alvast aan wennen.

Zondag
De tien kilometer die ik normaal op donderdag of vrijdag loop, liep ik nu op zondag. Om half negen stond ik in mijn regenjasje buiten, het regende niet hard maar ik had er weinig zin in om tot op het bot nat te worden en de voorspellingen waren niet al te best. Uiteindelijk had ik dat jasje niet echt nodig gehad, maar ik heb er verder ook geen last van gehad. Je betaalt heel wat voor zo’n Nike regenjasje wat er op het eerste gezicht uitziet als een stukje plastic, maar je hebt dan ook wel wat. Ik had het niet te warm en niet te koud. De eerste vijf kilometer had ik tegenwind, daarna liep ik vijf kilometer met de wind in mijn rug. Vanzelfsprekend waren mijn laatste kilometers een stuk sneller dan mijn eerste.

Om 22.00u ’s avonds bedacht ik me ineens dat het misschien wel leuk was om toch nog wat buikspieroefeningen te doen, het was immers alweer dertien(!) dagen geleden dat ik dat gedaan had. Zo gezegd zo gedaan, ik deed een kwartiertje de Ab Burner. Ik voelde weer iedere spier in mijn core trillen. Aan de ene kant een goed teken, het is een teken dat ik echt iets doe. Aan de andere kant een slecht teken, want dat betekent dat ik het zwaar had met die oefeningen. Wel blij dat ik het nog even gedaan heb en nu VAKER doen.

Liefs,
Annemerel