Mijn training verliep afgelopen week net iets anders dan gepland…
Dinsdag
Rond het middaguur zou ik richting het vliegveld gaan, maar ik kon het toch niet laten om ’s ochtends nog een laatste rondje door Toscane te lopen. Zoals ik vorige week al schreef, lopen door Toscane is net iets anders dan lopen in Nederland, of zelfs lopen langs het Gardameer. Je loopt langs de weg, waar auto’s met 80 kilometer per uur voorbij razen en het is er nooit, maar dan ook nooit vlak. Vorige week liep ik 8 kilometer, deze week liep ik 10 kilometer. Dat betekent dat ik nu niet 2 kilometer achter elkaar klom, maar 3 kilometer. Halleluja. Dat heb ik geweten, drie dagen later voelde ik mijn achterwerk nog steeds. Maar een goede work-out was het zeker en 3 kilometer lang naar beneden lopen is heerlijk.
Woensdag
Eigenlijk moest ik naar het gemeenteloket om een parkeervergunning aan te vragen, mijn adreswijziging door te geven en dat soort saaie dingen. Maar ik had net het nieuwe TomTom Multi Sport Cardio horloge bij de post gekregen en dat moest getest worden. Je kunt er namelijk niet alleen mee hardlopen, maar ook mee zwemmen. Het was prachtig weer, dus mijn idee was: 3 kilometer rennen naar een rustig strand, dan daar een half uurtje zwemmen om vervolgens weer 3 kilometer terug te lopen. Het verliep iets anders.
Ik liep inderdaad 3 kilometer naar het strand, ging allemaal prima, de rugzak op mijn rug was wat vervelend en warm, maar who cares. Het zwemmen ging helaas niet zoals ik van te voren bedacht had, het waaide namelijk stevig en er stond een hele sterke stroming, ideale surfomstandigheden, iets minder ideale zwemomstandigheden. In plaats van zwemmen heb ik twee uur lang met mijn voeten in het water gestaan met mijn muziek in mijn oren, om vervolgens over het strand (ZWAAR!) weer terug te rennen. Toch 6,5 kilometer in de pocket (maar niet gezwommen en geen parkeervergunning aangevraagd).
Zondag
Ik had al zo’n gevoel dat het een zware run zou worden. Er stonden 22 en een halve kilometers op het programma. Twee weken ervoor liep ik 20, vorig weekend liep ik geen duurloop, dus vandaag moesten het er 22,5 worden. Prima. Ware het niet dat ik sinds ik thuis ben uit Italië alleen maar heb lopen stressen. De dag ervoor heb ik mijn studio helemaal schoon gemaakt, ben ik naar Ikea geweest en heb ik hele zware tassen en dozen gesjouwd, ’s avonds heb ik van alles in elkaar geprobeerd te zetten en toen ik om half één ’s nachts thuis kwam was ik gebroken. En dat was ik de volgende ochtend om 8.00u nog steeds, dus zette ik mijn wekker om 9.00u en sliep ik nog een uurtje verder. Maar ook om 9.00u voelde ik me alles behalve fantastisch.
Toch ben ik gaan rennen. Ik heb eerst een blog geschreven, wat ontbeten (niet dat ik trek had, maar je kunt moeilijk 22,5 kilometer lopen zonder iets gegeten te hebben) en toen ben ik maar gewoon gaan rennen. Soms zorgt hardlopen ervoor dat ik van al mijn pijntjes verlost wordt, soms heeft het het tegenovergestelde effect.
De eerste kilometers gingen nog wel OK, maar mijn hoofd begon steeds meer pijn te doen, de pijn kwam vanuit mijn schouders (van al dat sjouwen van de dag ervoor) en mijn strakke sportbeha maakte het er niet beter op. Na 7 kilometer werd ik ook nog eens misselijk en een paar kilometer later moest ik ook naar het toilet. Daarnaast had ik zo’n behoefte aan Cola. Ik besloot om te draaien en naar huis te lopen en daarna de rest van mijn duurloop (nog 9 kilometer) te lopen.
Maar toen ik eenmaal thuis was wilde ik echt niet meer weg. Het legen van zowel mijn darmen als maag had wel voor iets van verlichting gezorgd, maar ik voelde me nog steeds niet goed, mijn hoofd bonkte ook nog als een malloot. Ik ben nog heel even buiten geweest, maar ben na nog geen vijftig meter weer terug gerend. Waarom deed ik mezelf dit eigenlijk aan? Waarom luisterde ik gewoon niet naar mijn lichaam? Het is niet zo dat ik zo’n strak schema heb dat ik niet nog een weekje met die 22,5 kilometer kan wachten. Relax. And so I did…
Voor deze week staat de 22,5 weer op het programma en ik hoop tussendoor nog 2 a 3 runs te kunnen doen, maar met het verhuizen is het allemaal net iets drukker dan normaal en vliegt de tijd voorbij.
Liefs,
Annemerel
Goed bezig, je kan het!
De titel van deze blogpost hahahaha
Maar ja, shit happens inderdaad, deze week komt die duurloop vast helemaal goed :)
Wel fijn dat je niet zo’n strak schema hebt. Die lange duurloop komt wel weer. En bevalt de Tom Tom multisport voor het hardlopen?
Goed bezig, ik moet nodig ook weer hardlopen en dan binnenkort de 10 km halen! :D
You can do this!
Inderdaad goed naar je lichaam luisteren ;) Ziek is ziek! Hopelijk lukt het deze week wel, maar daar heb ik vertrouwen in!
Naar je lichaam luisteren is zó belangrijk en I learned the hard way. Het is inderdaad echt niet erg om die 22k niet die ene dag te lopen, maar wel op een andere. You can do it!
Ikzelf loop ook iedere keer weer tegen mezelf aan als ik niet naar mijn lichaam luister.
Al zovaak heb ik gehad dat ik echt GEEN zin had om te gaan hardlopen en moe was. Als ik vervolgens ging hardlopen, had ik de dag erop een verkoudheid/koortslip/ander kwaaltje te pakken.
Toch trap ik er iedere keer weer in en luister ik eerder naar mijn schema dan naar mijn lichaam.
leuke post!
xxxx
http://www.dominiquecandido.com
Gun jezelf tijd! Verhuizen is niet niks!! xx
Lopen met een bonkend hoofd is helemaal niks. Daar wordt het alleen maar erger van. Goed dat je gestopt bent. Volgende week beter!
Goed luisteren naar je lichaam meis! Het is heel knap wat je al allemaal doet :).
Klinkt niet helemaal lekker nee, die laatste duurloop! Maar als je zo druk bent met verhuizen (én net terug bent van vakantie) lijkt het me ergens wel logisch. Toch supergoed dat je gegaan bent! Hoe kun je trouwens in zee staan met muziek in je oren? Je iPod is toch niet waterdicht? :P
Als je misselijk bent en opeens moet poepen geeft je lijf wel aan dat er iets is ja. Goed naar luisteren!