Wij verwachten een tweede kindje

Yes! Eindelijk kan ik het met jullie delen. In juli verwachten Tuur en ik ons tweede kindje en wordt Pippa grote zus. Het nieuws brandt al bijna drie maanden op mijn lippen, maar nu is het hoge woord er eindelijk uit. In deze blog praat ik jullie zo goed mogelijk bij.

Hier hadden we altijd al op gehoopt

Ik krijg veel de vraag ‘hoe wist je dat je klaar was voor een tweede’ en heel eerlijk: er zijn nog genoeg momenten dat ik me afvraag waar we in vredesnaam aan begonnen zijn. Ben je ooit klaar voor een tweede? We hebben onze handen vol aan Philippa, maar we willen haar ook heel graag een broertje of zusje geven. Al voordat we Pip kregen hadden we in ons hoofd dat twee jaar een mooi leeftijdsverschil zou zijn. In de tussentijd zou mijn lichaam kunnen herstellen van de bevalling, konden we wennen aan het ouderschap en zou ik misschien zelfs wel een marathon kunnen lopen. Dat laatste liep helaas iets anders, maar we besloten er dit najaar toch gewoon voor te gaan.

Twee streepjes

Half september kreeg ik een luchtwegvirus en dat duurde best wel verschrikkelijk lang voordat eindelijk een keertje op zijn retour was. Ik heb hierdoor de Amsterdam Marathon gemist. Ik twijfelde of het wel het goede moment zou zijn om te proberen zwanger te raken, ook omdat ik nog steeds veel kies/kaakpijn had, maar ik besloot… als het lukt, dan is dat vast het lot en dan moet het toch wel goed komen? Wonder boven wonder was het meteen die eerste keer raak en zagen we eind oktober twee streepjes. Oké, je moest wel echt heel goed zoeken naar dat tweede streepje, maar een streepje is een streepje, toch? Voor de zekerheid heb ik toen ook nog een vroege digitale test gedaan (en de dag erna weer) en die zeiden beiden ‘zwanger’. Daarna heb ik nog heel wat testen gedaan om te kijken of het streepje duidelijker werd. Op 11 november (bijna twee weken na de eerste test met een vaag streepje) deed ik een digitale test met weekaanduiding. Die gaf 3+ aan en daarna durfde ik er echt in te geloven. Ik ben zwanger.

Minder onzeker

Een van de grootste verschillen met mijn eerste zwangerschap is dat ik dit keer veel minder onzeker was/ben. Tijdens mijn zwangerschap van Philippa dacht ik de hele dag aan niks anders en was ik continu bezig met het bedenken van doemscenario’s. Ik maakte mezelf knettergek. Dit keer had ik veel meer afleiding (een dreumes!) en ik had meer vertrouwen in mijn lichaam (het was de eerste keer immers ook goed gegaan). Dat het een keer goed gegaan is biedt natuurlijk geen enkele garantie voor de toekomst, maar ik wist in ieder geval dat mijn lichaam het kon, een gezond kindje op de wereld zetten. Ik maakte mezelf ook wijs dat een vroege miskraam niet het einde van de wereld zou zijn, dan was het niet meant to be. Nu denk ik dat ik op het moment zelf echt enorm verdrietig zou zijn geweest en ik weet ook dat je de krampen daarvan en de nasleep absoluut niet moet onderschatten (met andere woorden ik bagatelliseer het hebben van een vroege miskraam absoluut niet), maar ik had dit nodig om mezelf niet weer gek te maken. Uiteindelijk zagen we drieenhalve week na de eerste positieve test een prachtig kloppend hartje en was ik exact 7 weken zwanger.

Zwanger met een dreumes

Een ander groot verschil is dat ik dit keer zwanger was met een dreumes in huis. Toen ik zwanger was van Pip dacht ik al ‘hoe doe je dit in vredesnaam als je nog een kind in huis hebt rondlopen’ en ik kan je vertellen, dat vraag ik mezelf nog steeds af. De gebroken nachten in combinatie met de vermoeidheid van het eerste trimester was geen grap. De misselijkheid en het toch moeten zorgen viel me erg zwaar. Ik heb me flink schuldig gevoeld als Pip weer een hele ochtend op de bank met mij voor de TV had gehangen. Maar samen spelen lukte gewoon niet, laat staan naar buiten gaan. Iedere keer als ik opstond begon mijn maag salto’s te maken. Ik heb de dagen tot week 12 echt afgeteld, de week waar het vorige keer beter werd.

Kwaaltjes

Net als vorige keer was het eerste waar ik aan merkte dat ik zwanger was gevoelige borsten en lichte misselijkheid. Die borsten vielen nu extra op, omdat ik al twee maanden geen enkel volume meer in mijn borsten had. Nadat ik gestopt was met borstvoeding was dat volledig verdwenen. Maar ongeveer zes dagen na mijn eisprong begonnen mijn borsten steeds voller en pijnlijker te worden. Daarnaast was ik ook weer weeïg op de maag, niet mega misselijk, maar gewoon niet helemaal OK. De ‘echte’ misselijkheid begon rond zes weken en die hield ongeveer zes weken aan. Ik heb maar een paar keer hoeven overgeven, maar het gevoel was er wel de hele dag. En de honger… ooh die honger. Niet normaal. Ik kon (en kan) de hele dag eten. Alsof ik in een piekweek van marathontraining zit. Verder heb ik last van droge, jeukende ogen, ik gebruik daar dagelijks medicijnen voor omdat ik anders de hele dag met traanogen loop. Nog zo’n fijn kwaaltje is constipatie. Als ik niet zwanger ben ga ik veel te makkelijk (en vaak), als ik zwanger ben heb ik hulpmiddelen nodig anders ga ik gewoon niet. Die hulpmiddelen ben ik meteen gaan gebruiken (zakjes macrogol via de huisarts) want vorige keer heb ik zoveel druk gezet dat het mijn bekkenbodem niet echt ten goede is gekomen.

Cravings & afkeer

Mijn cravings zijn vrijwel hetzelfde als twee jaar geleden. Kaasstengels, naturel chips, patat met mayonaise, saucijzenbroodjes. De gemene delers zijn ‘vet’ en ‘koolhydraten’. Ook heb ik cravings waar ik helaas niet aan toe mag geven. Ik droom over blini’s met gerookte zalm. Iedere keer als ik iemand een broodje met carpaccio zie eten loopt het water me in de mond. Of steak tartaar. Of sushi. Waar ik vorige keer nog naar hartelust garnalen at, zijn de nieuwe richtlijnen zo dat ook garnalen (en andere schaal- en schelpdieren) worden afgeraden omdat er teveel zink en dioxine in gevonden wordt (wat niet goed zou zijn voor de ontwikkeling van de baby). Nu heb ik heus wel een keer garnalen gegeten, maar het staat zeker niet meer wekelijks op het menu en ik mis het enorm.

Ook dit keer kon ik weer geen knoflook of ui ruiken of zien, ook paddenstoelen moeten het dit keer ontgelden en dat terwijl ik daar normaal zo van hou. Koffie heb ik ook twee maanden niet kunnen luchten of zien. Gekookte groenten zijn nog minder mijn ding dan wat het al was. En ik had periodes, periodes waarin ik ineens geen brood meer aankon, of pasta.

Vanaf 12 weken ging het beter

Rond de jaarwisseling was ik twaalf weken zwanger en begon ik me gelukkig steeds iets beter te voelen. Na zes weken kon ik eindelijk weer wat aan beweging doen zonder kotsneigingen, erg fijn, want helemaal niets doen voelde niet goed. We kregen de (goede) uitslag van de NIPT eind december en eigenlijk wilden we de zwangerschap toen al aankondigen, maar het maken van een foto had net iets meer voeten in de aarde (de regen, wind en donkerte van de afgelopen weken hielpen absoluut niet mee). Vorige week hadden we een goede dertienwekenecho, dat schept ook weer heel veel vertrouwen. Mijn buik begint al flink te groeien (al lach ik over een paar maanden waarschijnlijk om deze uitspraak) en ik voel de baby zelfs al regelmatig als ik rustig lig. Philippa weet inmiddels heel goed waar de baby is en geeft regelmatig kusjes. Of ze daadwerkelijk doorheeft wat er in mama’s buik groeit, geen idee, maar het is erg schattig. Tuur verdiend ook een eervolle vermelding, want die heeft afgelopen maanden – als hij thuis was – erg veel voor Pip gezorgd en ik hoefde maar te zeggen waar ik trek in had, of hij had zijn jas al aan om naar de Albert Heijn te fietsen. Het kindje groeit misschien in mijn buik, maar ik heb wel het gevoel dat we het samendoen.

En nu…

Inmiddels ben ik vijftien weken zwanger. De misselijkheid is zo goed als verdwenen. Ik heb minder last van migraine dan ik had bij Philippa, dus dat is erg fijn. Ook heb ik minder last van mijn rug en bekken, waar ik heel blij mee ben want hierdoor kan ik nog een heel klein beetje hardlopen. Ik doe nu twee jaar Pilates en ik denk dat dit echt geholpen heeft om me dit keer een betere start te geven. Of nou ja betere start, qua conditie sta ik wel wat achter en dat merk ik zeker als ik nu hardloop. Ik loop nu 2-3 kilometer per keer op een tempo dat voor mij erg rustig is, maar hé, ik loop in ieder geval. Mijn belangrijkste zorg is op dit moment om gezond te blijven, zodat ik goed voor Pip kan zorgen en de baby in mijn buik. En omdat het nu eenmaal veel fijner is om fit door het leven te gaan dan ziek, zwak en misselijk.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal bijgepraat. Dit jaar dus even geen spannende marathonavonturen, maar mijn (waarschijnlijk laatste) zwangerschapsavontuur.

Liefs,

Annemerel