ZWANGER: Mijn bevallingsverhaal

41 weken zwanger. Dit is de eerste keer in acht maanden dat ik op donderdag niet blij ben dat er weer een week voorbij is. Ik ben immers al een week overtijd en dat betekent dat mijn lichaam nog maar een weekje de tijd heeft om zelf het beval-proces op gang te brengen. Ik wil niet naar het ziekenhuis. Ik wil geen inleiding. Ik wil geen pijnbestrijding. Ik wil al helemaal geen keizersnede. Maar deze negatieve energie kan ik niet gebruiken, dus ik probeer zo positief mogelijk te blijven.

Om kwart voor één heb ik een afspraak bij de verloskundige. Waarschijnlijk ga ik mezelf laten strippen, maar voordat ik een definitieve beslissing neem wil ik toch ook nog even advies van haar. De ontsluiting is sinds vorige week nog niet verder gevorderd en ook de baarmoedermond is niet verder verweekt. De verloskundige staat positief tegenover een strippoging. Wanneer ik hoor dat mijn afspraak voor een ingeleide bevalling al bij het ziekenhuis gemaakt is weet ik het zeker, ik wil gestript worden. Een ingeleide ziekenhuisbevalling wil ik koste wat kost voorkomen.

Het is een raar gevoel, de verloskundige gaat met haar hand via mijn vagina naar mijn baarmoedermond en draait een aantal keer flink met haar vingers, om het vlies van de baarmoedermond los te halen. Dit herhaalt ze drie keer. Het is geen prettig gevoel, maar om het nu echt als pijn te omschrijven? De tandarts doet me tijdens een simpele controle vaak al meer pijn. Gewoon rustig ademhalen, dan is het zo voorbij.

Vrijwel meteen voel ik een zwaar kramp-achtig gevoel in mijn onderbuik. Niet gek, dat is een natuurlijke reactie op het strippen. Het hoeft niet te betekenen dat ik nu ook daadwerkelijk ga bevallen. Voor de zekerheid maken we alvast een stripafspraak voor zaterdag. En een afspraak om mijn vruchtwater te controleren op zondag in het ziekenhuis. Natuurlijk hoop ik ergens dat het niet nodig is, maar ik kan me eerlijk gezegd ook nog steeds niet voorstellen dat ik binnen afzienbare tijd ga bevallen. 

De kramp in mijn onderbuik wordt gedurende de middag steeds heftiger. Alsof ik bijna ongesteld moet worden. Het komt niet in vlagen, het gevoel is er eigenlijk continu. Rond een uurtje of zes voel ik wel af en toe een flinke pijnscheut door mijn rug en onderbuik, maar of dat nu echt weeën zijn? Tuur en ik duiken de keuken in om een pastaatje te maken en terwijl ik de garnalen aan het bakken ben voel ik ineens zo’n heftige pijnscheut dat ik er echt even van moet bijkomen. Oefff… een paar minuten later volgt een zelfde pijnscheut en weer een paar minuten later weer. Ik weet dat je niet meteen je weeën moet gaan timen, ik was dat ook echt niet van plan. Maar de pijnscheuten volgen elkaar zo snel op dat ik toch wel heel benieuwd ben of er enige regelmaat in zit. Om zeven uur zit er ongeveer 4/5 minuten tussen de weeën en duren ze rond de 45 seconden. Met mijn ademhaling heb ik ze redelijk onder controle, maar echt een prettig gevoel vind ik het absoluut niet. Ik moet me flink concentreren, want als ik ben afgeleid tijdens een kramp kan ik een scheldwoord niet onderdrukken. 

Om negen uur ’s avonds vindt Tuur dat het lang genoeg geduurd heeft. Hij belt de spoedlijn van de verloskundige. De dienstdoende verloskundige belooft binnen een half uurtje langs te komen. Ik ben enorm nieuwsgierig. Is wat ik voel een na-reactie op het strippen, of is de bevalling begonnen? Ik hoop natuurlijk dat laatste. Niet in de laatste plaats omdat dit al behoorlijk gevoelig is en ik vraag me af hoe erg weeën wel niet zullen zijn als dit ‘het’ nog niet is.

Helaas heeft de verloskundige geen geweldig nieuws voor me. Het feit dat ik de pijn voornamelijk in mijn onderbuik en rug voel doet haar vermoeden dat het gewoon wat krampen zijn. Ze verwacht niet dat ik snel zal gaan bevallen. Als het echt weeën zouden zijn zou ik de pijn ook hoger in mijn buik moeten voelen. De ontsluiting is ook nog niet verder gevorderd en mijn baarmoedermond is ook nog steeds pas voor de helft verstreken. Een domper.

De nacht is een hel. Ik probeer te gaan slapen, want ik weet dat ik iedere minuut goed kan gebruiken, maar ik kan niet door de krampen heen slapen. Ze komen steeds dichter op elkaar en de pijn wordt steeds intenser. De pijn blijft echter in mijn onderbuik en rug en verplaatst zich dus niet naar boven, hierdoor verwacht ik dus nog steeds dat het geen weeën zijn, maar ‘gewoon’ wat krampjes. 

Met mijn TENS die ik te leen heb van Geboortetens.nl* lig ik op mijn zij in bed, iedere keer als de wee begint druk ik de boost knop in. Het zorgt ervoor dat ik gefocust blijf en ik voel ook wel enige vorm van verlichting. Maar pijnvrij is het absoluut niet. Rond een uurtje of half twee laat ik het bad vol lopen, in de hoop dat het warme water verlichting brengt. Het helpt weer even, maar na een tijdje wordt ook daar de pijn steeds heftiger. Shit, als dit slechts krampen zijn… hoe zullen weeën dan wel niet voelen. Ik word lichtelijk wanhopig en begin een beetje te jammeren. Tuur komt op zijn knieën naast het bad zitten, maar ik vind eigenlijk ook dat hij zijn slaap nodig heeft, omdat ik verwacht hem morgen nog flink nodig te zullen hebben.

Na twee uur verlaat ik het bad en duik ik mijn bed weer in. De sensoren van de TENS plakt Tuur weer op mijn onderrug en ik probeer wederom wat rust te pakken. Maar de pijn houdt me wakker. Inmiddels komen de krampen om de drie minuten. Na een paar uur verruil ik de TENS weer voor het bad. De afwisseling is fijn, maar na een kwartier in bad wordt de pijn ook in het warme water weer flink intens. 

Aan de ene kant wil ik graag de verloskundige bellen, aan de andere kant ben ik bang dat er nog steeds niets gebeurd is en dat ik de verloskundige voor niets uit bed bel. Ik zou zo graag de bevestiging willen hebben dat de bevalling begonnen is en dat die intense krampen die ik voel gewoon weeën zijn, dat het niet voor niets is. Ik voel ze alleen nog steeds niet hoger in mijn buik, alleen in mijn onderrug en onderbuik. Ik ben dan ook bang dat dit ‘slechts’ een na-reactie op het strippen is.

Na een nacht die ellendig lang leek te duren belde Tuur uiteindelijk om kwart over negen toch maar de verloskundige met de vraag of ze even langs wilde komen. Op de achtergrond hoorde ze mij snikken, omdat ik net een flink slecht moment had. Ik had inmiddels zo’n 14 uur krampen, had geen oog dicht gedaan en ik wist nog steeds niet of dit nu mijn bevalling was of slechts wat ongemak na het strippen.

Rond tien uur stond de verloskundige voor de deur. Op mijn verzoek bekeek ze mijn ontsluiting. 3-4 cm, niet echt om over naar huis te schrijven na 15 uur regelmatige krampen/weeën. Het goede nieuws was wel dat mijn baarmoedermond volledig verstreken was en het feit dat de krampen nu om de drie minuten kwamen was voor haar genoeg om te kunnen stellen dat die krampen niet ‘slechts krampen’ waren, maar echte weeën. Ze stelde voor dat ik weer terug in bad ging en dan zou zij twee uur later weer langskomen om bij me te kijken. Normaal gesproken zou ze met 3-4 centimeter vier uur wachten, maar omdat mijn weeën zo frequent en heftig waren, nam ze het zekere voor het onzekere en kwam ze om twaalf uur alweer terug. Ook moesten we de kraamzorg bellen, zodat zij konden assisteren bij de bevalling. Tuur stuur ik naar de bakker, ik heb ineens enorme trek in eierkoeken. Ik eet nooit eierkoeken, zwangerschapscravings kende ik, maar dat er ook bevallingscravings bestonden? 

Rond twaalf uur staan zowel de verloskundige als de kraamzorg voor de deur. De kraamzorg is twee man sterk, er loopt een (bijna afgestudeerde) stagiaire mee. In mijn geboorteplan stond onder andere dat ik zo min mogelijk polonaise aan mijn bed wilde, maar het maakt me nu allemaal niet meer uit. Als die baby er maar gewoon snel en gezond uitkomt en wellicht kan een extra paar handen daar wel goed bij helpen.

De verloskundige meet mijn ontsluiting. Ik heb goede hoop dat dit nu echt goed aan het vorderen is, aangezien ik me afgelopen twee uur verre van comfortabel voelde, maar ik zit nog steeds op slechts 5 centimeter. Zowel Tuur als de verloskundige proberen er een positieve draai aan te geven, dat mijn lichaam toch echt hard bezig is en dat het feit dat ik zulke heftige en regelmatige weeën heb echt heel positief is. Ik weet dankzij alles dat ik gelezen heb dat ze gelijk hebben, maar moet toch bekennen dat ik die weeën op dit moment niet als iets positiefs kan zien. Ik zou zo graag een uurtje even niets voelen, om op adem te kunnen komen. Helaas werkt het niet op die manier.

Nog twee uur lang weeën, ik lig voornamelijk in bad, maar probeer op aanraden van de verloskundige ook even te gaan staan, op die manier drukt de baby wat meer naar beneden wat de ontsluiting zou kunnen bevorderen. Ik ben niet echt fan van het idee, want iedere wee die ik staand opvang is extra pijnlijk. Toch probeer ik het maar, onder de douche met de warme straal op mijn onderrug. Ik probeer zelfs een paar squats te maken om de druk nog iets verder op te voeren. Mijn inspanning wordt wederom beloond met een hele centimeter ontsluiting in twee uur tijd. 

Wat nu? Vliezen breken? In mijn geboorteplan stond eigenlijk dat ik dat liever niet wilde. De weeënstorm die daar vaak op volgt wil ik mezelf graag besparen. Maar de verloskundige verwacht niet dat de weeën nog veel heftiger kunnen worden dan ze nu al zijn, aangezien ze nu al om de twee minuten komen. Ik spreek met haar af dat als ik om 16.00u nog geen 8/9 centimeter heb, we de vliezen gaan breken. Ik wil mijn lichaam toch nog even de kans geven om het zelf te doen.

Een van de redenen waarom ik nog geen haast heb is omdat het baby het nog steeds goed lijkt te hebben in mijn buik. Ollie is nog steeds lekker bewegelijk en haar hartslag is stabiel rond de 140. Dat is dus geen reden om de bevalling te versnellen. De enige reden waarom ik dat wel zou willen is dat ik na 19 uur regelmatige rugweeën de pijn steeds minder de baas ben. Waar ik in het begin nog heel erg gefocust was op mijn ademhaling, kost het me steeds meer moeite. Ik begin vermoeid te raken en het begin van de wee te missen, waardoor ik eigenlijk al 1-0 achtersta bij het opvangen van de wee. 

Voor mijn bevalling vroeg ik me af hoe weeën zouden voelen. Niemand kon me echt een eenduidig antwoord geven. Ik denk ook dat weeën per bevalling kunnen verschillen en dat iedereen weeën anders ervaart. Ik kan je nu wel vertellen hoe de weeën voor mij voelden… Als een intense kramp in mijn rug en onderbuik die een minuut tot anderhalve minuut duurde. Tegelijkertijd voelde ik – vooral in de laatste 12 uur van mijn bevalling – een mega drukkend en zwaar gevoel op mijn schaambot en stuitje, alsof er met een hamer op geslagen werd. Boven mijn navel heb ik de weeën nooit gevoeld, het gevoel zat altijd helemaal onderaan mijn buik. Volgens de verloskundige heeft dat waarschijnlijk te maken met het feit dat de pijn onder zo intens was, dat die pijnprikkel dominant was. 

Om kwart over vier is mijn ontsluiting 7 centimeter. Na een goed gesprek (zover dat nog ging met weeën om de twee minuten) met de verloskundige besluiten we mijn vliezen te breken. Ik ben onwijs bang dat er meconium (poep) in het vruchtwater zit en dat ik dan alsnog naar het ziekenhuis moet. Ik voel me nu al zo verschrikkelijk, hoe moet ik die weeën in hemelsnaam opvangen in de auto? Ik maak me ook ineens heel druk over dat muntje voor de rolstoel die ik niet in mijn vluchtkoffer heb gestopt. Ik dacht namelijk ‘ach, ik kan altijd wel lopen’, nou daar heb ik me op verkeken. Ik ben er eigenlijk zeker van dat Ollie in het vruchtwater gepoept heeft, deze bevalling duurt nu al ruim 21 uur. Daarnaast poepte ik zelf 32 jaar geleden ook in het vruchtwater.

Maar Ollie is een koele kikker, die heeft het blijkbaar nog heel chill in mijn buik, want het vruchtwater is helder en ook haar hartslag blijft stabiel. Na het breken van de vliezen ga ik weer in bad, de weeën worden misschien iets intenser, maar dat kan ook mijn perceptie zijn omdat ik ook gewoon steeds slechter word in het opvangen van de weeën.

Om kwart over vijf lijk ik iets van persdrang te voelen, al voelt het niet zoals ik me had voorgesteld. Ik heb op dat moment 8/9 centimeter ontsluiting. Van de verloskundige mag ik al meepersen, maar het voelt heel onnatuurlijk. Ik probeer te persen maar er komen alleen kleine stukjes ontlasting. Schijnt normaal te zijn en ik ben inmiddels al 22 uur onderweg, dus dit is echt het laatste waar ik me druk over maak. 

Ik moet lage geluiden maken, wat ik erg lastig vind. Vaak begin ik laag en eindigt mijn geluid in een hoge ‘aaah’. Het gaat een beetje zo van ‘moeeee….ahhhhhh’. Ik krijg de techniek niet onder de knie in bad. Ik heb het op mijn rug en op handen en knieën geprobeerd, maar er zit geen schot in de zaak. De verloskundige stelt voor het bad te verlaten en te verplaatsen naar de baarkruk. Alles wordt klaar gezet in de slaapkamer terwijl ik met mijn heupen probeer te wiegen om de baby nog een laatste beetje naar beneden te bewegen.

Tuur is trouwens een held. Die ademt al sinds de eerste perswee met me mee, geeft me aanwijzingen over waar ik naartoe moet ademen en blijft maar complimentjes geven. De verloskundige is ook de rust zelve en blijft me vertrouwen geven dat ik dit klusje gewoon ga klaren. Ik besef dat er nu echt geen weg terug meer is, dat ik zover in mijn bevalling zelfs niet meer de optie van een keizersnede heb. Ik moet haar er zelf uit zien te persen. Ook al lijkt dat op dit moment een onmogelijke opdracht.

De baarkruk lijkt een schot een in de roos, dit voelt een stuk natuurlijker dan in bad en op handen en knieën. Het is een beetje vergelijkbaar met zitten op een toilet. Tuur zit achter me op een krukje om me tussen de weeën op te vangen. Op het moment dat er een wee komt houd ik me vast aan mijn knieën, leg ik mijn kin op mijn borst en probeer ik heel hard naar beneden te drukken. Vier, vijf, soms wel zes keer per wee. Het voelt nog steeds niet zoals ik verwacht had. Ik dacht dat je bij persweeën een natuurlijke drang voelde om keihard te persen, ik voel de weeën wel, maar ik had verwacht dat de persdrang veel groter zou zijn. Misschien komt het doordat ik tijdens het hardlopen zo vaak mijn poep heb opgehouden dat ik het gevoel van aandrang niet helemaal meer herken? Ik weet het niet, ik weet wel dat ik af en toe stiekem een perswee heb overgeslagen omdat ik echt even op adem moest komen. 

Een van de dames van de kraamzorg heeft tijdens de gehele bevalling notities gemaakt van het proces. Zo heeft ze alle persweeën genoteerd. Ik heb net geteld, ik heb 40 (!) persweeën nodig gehad om mijn kind ter wereld te brengen. Ollie’s hartslag blijft tussen de 130 en 150, wat heel goed schijnt te zijn. Om half zeven denkt de verloskundige dat ik nog zo’n acht weeën nodig heb om haar ter wereld te brengen. Het blijken er uiteindelijk negentien te zijn.

Die laatste fase voelt als alles of niets. Mijn onderkant staat in vuur en vlam en ik weet dat ik aan het uitscheuren ben. Het kan me op dat moment weinig meer schelen, ze moet eruit. Ik pers alsof mijn leven er vanaf hangt. Haar leven. Ik heb het gevoel dat het nooit gaat passen. De verloskundige vraagt of ik een spiegeltje wil hebben om haar haartjes te zien. Ik hoef dat slagveld daar beneden op dit moment echt niet te zien en wil me liever focussen op mijn taak, persen. Ik ben alle gêne voorbij en maak de meest luidruchtige geluiden, ik voel me net een beest. Maar we komen steeds een stapje dichterbij. Om zeven uur staat haar hoofdje, negen minuten later wordt Philippa Olivia geboren.

De verloskundige legt haar in mijn armen, ik laat me achterover vallen in Tuurs armen. Daar is ze dan, onze mooie dochter, met haar prachtige donkere haren en mooie ronde hoofd (dit verklaart waarom ik zo lang moest persen). Ik ben opslag verliefd. Het maakt niet uit dat ze me helemaal onder plast en poept, ze hoort bij mij. Van te voren was ik bang dat ik die liefde niet meteen zou voelen, dat ik daar in zou moeten groeien, maar niets is minder waar. Vanaf het eerste moment is die pure liefde daar. 

Ik word naar het bed verplaatst om de placenta geboren te laten worden. Ik krijg hiervoor een injectie, iets waar ik eigenlijk een half uur mee wilde wachten, maar wat de verloskundige gezien de duur van mijn bevalling niet verstandig lijkt. De placenta wordt vrij snel daarna geboren. Gelukkig, zijn we daar ook maar vanaf. De placenta blijkt mega gezond en groot te zijn, geen wonder dat Philippa zo lang op zich heeft laten wachten, zij zat goed in de buik met oneindige stroom van magnums, chips en taartjes. Ze heeft zich er flink tegoed aan gedaan, want ze woog bij de bevalling 4040 gram. Het allerbelangrijkste, ze is alert, haar Apgar score is perfect en ZE IS ER!

Mijn onderrug en stuitje vinden het niet heel prettig dat ik nu op mijn rug in bed lig, ik moet heel even op mijn zij bijkomen. Philippa wordt ondertussen op de borst van Tuur gelegd. Ze ligt daar nog geen twee minuten en ze kruipt omhoog op zoek naar zijn borst. Prachtig om te zien. Maar eh… uit die borsten van Tuur komt weinig borstvoeding, dus draai ik toch maar weer op mijn rug en een paar minuten later drinkt ze tevreden aan mijn borst. Een droom. 

De kraamzorg helpt ons verder met alles dat we moeten weten voor de nacht. Ik moet eerlijk bekennen dat er veel langs me heen gaat, gelukkig neemt Tuur de honneurs goed waar. Hij krijgt een spoedcursus luier verschonen en aankleden. Ik lig alleen maar heel verliefd naar mijn baby te kijken. 

Ik ben kapot, maar tegelijkertijd barst ik van de energie. Om half elf staan mijn ouders voor de deur. Zij dragen sinds een paar uur de titel opa en oma. En trots dat ze zijn, zo trots heb ik ze nog nooit gezien. Niet bij mijn diploma uitreiking, niet bij een boekpresentatie, wellicht waren ze ook zo trots toen ik 32 jaar geleden geboren werd, maar daar kan ik me persoonlijk weinig meer van herinneren. 

Rond een uur of elf is ons hele huis leeg. De verloskundige, de kraamzorg, mijn ouders, iedereen is naar huis. We zijn voor het eerst met zijn drieën. Tuur, ikzelf en dat prachtige kleine wezentje in haar wiegje dat tot een paar uur geleden nog in mijn buik bivakkeerde. Dankzij de (live) foto’s die de kraamverzorgster met mijn iPhone heeft gemaakt weet ik dat ze echt uit mij is gekomen. Ik kan me er geen voorstelling meer bij maken. 

Mijn buik voelt leeg, maar mijn hart is vol. We hebben het gedaan. Ze is er. We zijn een gezin. Ik weet nog niet of Philippa ooit een broertje of zusje krijgt, want deze 24-uur durende bevalling vond ik vele malen heftiger dan welke gebeurtenis in mijn leven dan ook, maar we hebben het gedaan. 

En als ik er nu… drie maanden later op terugkijk mag ik eigenlijk niet klagen. Ja de weeën waren pijnlijk, het duurde allemaal lang, die twee uur persen was niet bevordelijk voor mijn bekkenbodem… maar het had allemaal nog veel vervelender kunnen gaan. Philippa’s hartslag bleef stabiel, er zat geen meconium in het vruchtwater, ik hoefde niet naar het ziekenhuis, er hoefde geen tang of schaar aan te pas te komen en doordat het hoofdje zo langzaam kwam ben ik er met slechts kleine scheuringen (eerste graad) en zes hechtingen vanaf gekomen. 

Over een broertje of zusje voor Philippa wil ik het nu nog niet hebben, maar het is echt waar, de ergste pijn vergeet je. Ik schreef mijn bevallingsverhaal vijf dagen na de geboorte en nu drie maanden verder kan ik me de meest rauwe randjes eigenlijk al niet goed meer herinneren. Ik kan me voorstellen dat ze over een jaar of twee helemaal naar de achtergrond verdwenen zijn. 

Een ding weet ik zeker, de uitdrukking ‘het was een hele bevalling’ zal ik niet meer voor het minste of geringste gebruiken. Want ik weet nu wat zo’n hele bevalling écht inhoud. 

Liefs,
Annemerel

*Ik heb deze TENS gekregen voor een samenwerking met GeboorteTENS.nl