Zwangerschap & hardloopambities, hoe wist ik dat ik er klaar voor was?

Foto’s: Jorrit Ooyen

Ik voelde van jongs af aan dat ik graag een kindje wilde ‘als ik later groot was’ . Ik was er in mijn jongere jaren niet veel mee bezig, maar het was wel iets waar ik van overtuigd was; ik wilde moeder worden. Mijn moeder kreeg mij – haar oudste kind – op haar 28ste. Toen ik jonger was zag ik dat ook als de ideale leeftijd om moeder te worden. Maar ik leerde Tuur pas op mijn 28ste kennen en om nu meteen een kindje te maken, dat vond ik ietwat overdreven. Daarnaast leerden we elkaar kennen door het project dat ik deed, Trainen als een Topatleet, een zwangerschap paste daar niet helemaal in.

Afgelopen jaren ben ik fanatiek bezig geweest met hardlopen en ik moet zeggen dat ik het best lastig vond om dat los te laten. Ik had er immers veel plezier in en genoot van het behalen van mijn doelen en ik had nog zoveel doelen. Maar ik wilde ook graag een kindje en ik denk dat er nooit een moment was gekomen waarop ik had gedacht ‘nu heb ik al mijn doelen bereikt, nu ben ik klaar’. De doelen die ik had veranderden namelijk steeds naarmate ik sneller werd. Hoe meer doelen ik bereikte, hoe meer doelen er kwamen. Als ik een doel behaald had dan was ik misschien vijf minuten heel erg blij, daarna dacht ik alweer aan mijn volgende doel. Met andere woorden, als ik gewacht had op het moment dat ik al mijn hardloopdoelen bereikt had, dan hadden we tot sint-juttemis kunnen wachten.

Een prachtig plan

In de zomer van 2019, toen Tuur en ik iets meer dan een jaar samen waren, maakten we een plan. In april 2020 zou ik de Boston Marathon lopen, ik had zulke mooie herinneringen aan deze marathon in 2017 en ik had me voor de 2020 editie gekwalificeerd, het leek me niet iets dat je doet als je net een kindje hebt gekregen, dus dat wilde ik eigenlijk echt nog een keer hebben meegemaakt. In de zomer van 2020 zouden we trouwen en in het najaar wilde ik dan nog een keer een snelle marathon lopen, vervolgens zouden we ons gaan focussen op Project Baby. Mooie planning, toch?

En ja, toen kwam Corona. Boston sneuvelde al snel, ons huwelijk kon gelukkig wel plaatsvinden, maar alle najaarsmarathons werden afgelast en wie zou mij garanderen dat er in het voorjaar wel een marathon zou zijn? Ik had er vrede mee dat dat marathon PR niet meer verbroken zou worden pre-baby en we besloten verder niet van ons ‘plan’ af te wijken en na de bruiloft ons te focussen op Project Baby.

Zoals jullie wellicht weten verliep dat iets beter volgens ‘planning’ dan de marathons die ik gepland had. Begin oktober deed ik een positieve test, twee weken later was ik zo misselijk dat ik niet meer wilde hardlopen, toen de misselijkheid verdwenen was kwamen de rugklachten en een week later kwamen daar bekkenklachten bij. Tot zover dus hardlopen tijdens de zwangerschap.

Je hardloopleven stopt niet als je moeder bent…

Dat we nu midden in Project Baby zitten betekent overigens niet dat ik geen hardloopdromen meer heb. Er zijn genoeg atleten die prachtige prestaties leverden nadat ze een kind op de wereld zetten.

Liz McColgan beviel in november van haar dochter Eilish (inmiddels dertig en ook Olympisch atleet), negen maanden later werd ze tijdens de WK eerste op de 10.000 meter, nog geen jaar na de geboorte van Eilish werd Liz eerste tijdens de New York City Marathon. Een ander mooi voorbeeld is Kara Goucher, ze beviel in september van haar zoon en iets meer dan een half jaar later, in april, liep ze haar PR op de marathon (2.24) in Boston. En dan Paula Radcliffe, die won net als Liz McColgan een jaar na de geboorte van haar eerste kind de New York City Marathon in een tijd van 2.23.

Op dit moment is een andere topatleet bezig met haar comeback. Aliphine is een Amerikaans marathonloopster die in februari 2020 de Amerikaanse Marathon Trials won, hiermee kwalificeerde ze zich voor de Olympische Spelen. Toen bleek dat de Olympische Spelen verplaatst zouden worden naar 2021 besloot ze samen met haar partner voor een kindje te gaan. In januari dit jaar beviel ze een prachtige dochter. Ze traint inmiddels alweer een aantal weken en ze deelt haar progressie via Instagram. Haar doel is nog steeds de Olympische marathon deze zomer. Ik denk dat het voor ‘normale’ mensen geen heel goed idee is om zo’n groot evenement iets meer dan een half jaar na de geboorte van je kind te plannen, maar dat terzijde.

In Nederland ken ik ook genoeg positieve verhalen van vrouwen die hun PR’s aan diggelen liepen nadat ze kinderen kregen. Patricia Schreurs liep een paar jaar na de geboorte van haar zoon 2.44 op de marathon, haar trainingsmaatje Nesrine Leene loopt ondanks haar drukke baan en twee kinderen bijna iedere ochtend om zes uur ’s ochtends haar rondjes door Utrecht. Ook zij liep haar marathon PR als moeder (ook 2.44). En zo zijn er veel meer vrouwen die prachtige prestaties leverden na de geboorte van hun kind(eren).

Mijn eigen ambities

Natuurlijk reageert ieder lichaam anders op een zwangerschap. Ik vind het zelf geen heel positief teken dat ik al met veertien weken last kreeg van mijn rug/bekken en dat ik vrijwel de hele zwangerschap niet heb kunnen hardlopen. Maar hé, ik hoef ook niet een half jaar na de bevalling weer op de toppen van mijn kunnen te presteren. Ik zou al blij zijn als ik tegen die tijd weer heel rustig een vijf kilometer kan lopen.

Ik heb nog steeds ambities en die ambities rijken op dit moment verder dan het lopen van een easy 5K. Het zijn deze ambities die me (mede) motiveren om tijdens mijn zwangerschap toch in beweging te blijven. Om (bijna) dagelijks Pilates te doen zodat ik mijn lichaam sterk houd. Om toch iets aan mijn conditie te doen, ook al is een wandeling langer dan een half uur bijna niet meer te doen en voelt ook fietsen niet al te prettig.

Natuurlijk zijn mijn prioriteiten straks anders dan voor de zwangerschap. Maar ik denk juist dat dit in mijn voordeel kan werken. Ik zal nog beter voor mezelf moeten zorgen. Ik kan geen trainingen uitstellen, want ik zal mijn trainingen met militaire precisie moeten plannen, ik heb straks een bevalling meegemaakt (schijnt heftiger te zijn dan een marathon) en het lijkt mij een mooi voorbeeld voor Ollie. Dat je een goede moeder kunt zijn en nog steeds ambities buiten het moederschap kunt hebben.

Maar goed, laten we eerst maar eens Ollie op de wereld zetten en mijn lichaam de tijd gunnen om van de bevalling te herstellen. Alles op zijn tijd, in kleine stapjes. Genieten van alle mijlpalen die ik onderweg behaal. Geduld is een schone zaak en hoewel dat niet een van mijn sterkste punten is, leer ik het sinds mijn zwangerschap steeds beter.

Liefs,
Annemerel