Zwangerschapsupdate: 19 weken, een flinke buik, meer energie en aankomen

Het eerste trimester van mijn zwangerschap hield ik een dagboek bij (dat je hier in E-book vorm kunt lezen). Ik was van plan om een zelfde soort dagboek ook over het tweede trimester te schrijven, maar dat bleek nog knap lastig. Nu het geen geheim meer is heb ik minder de behoefte om dagelijks mijn gedachten van me af te schrijven en er is dan ook vrij weinig op papier terecht gekomen. Daarom nu maar weer eens gewoon een zwangerschapsupdate in een ordinaire blog. Want inmiddels zijn we de 19 weken alweer gepasseerd en zit ik al bijna op de helft.

Hoe voel ik me?

Nou, een stuk beter dan in het eerste trimester toen ik continu misselijk en vermoeid was. Ik was het eerste trimester ook best wel bezorgd of het allemaal wel goed ging in mijn buik. Hoewel ik dat af en toe nog steeds wel heb, ben ik er inmiddels wel een stuk geruster op dat het goed zit. Toch begint de spanning zich wel weer iets op te bouwen, komende maandag hebben we de 20-weken echo, ik hoop zo dat alles goed zit en we gerustgesteld gaan worden.

Mijn hoofdpijn lijkt ook aan de beterende hand te zijn. Ik heb nog steeds wel eens last van hoofdpijn, maar ik begin inmiddels door te krijgen hoe ik ze het beste aanpak. Twee paracetamol, een uurtje zonder beeldscherm en ik voel me in de meeste gevallen alweer een stuk beter. De laatste keer dat ik een echt heftige aanval had is inmiddels alweer bijna drie weken geleden. Hopelijk was dat de hekkensluiter en blijft de stijgende lijn doorzetten.

Ik heb een stuk meer energie dan in het eerste trimester. Ook anders dan in het eerste trimester, ik kan weer aan andere dingen denken dan de baby. Ik vind het weer leuk om over hardlopen na te denken, om er over te schrijven. Dat gevoel ontbrak in het eerste trimester echt totaal, best wel pijnlijk als dat een groot onderdeel van je werk is. Ik heb altijd geschreven vanuit mijn eigen enthousiasme, als dat enthousiasme ontbreekt voelt het al snel heel onwennig. Maar goed, het enthousiasme is terug.

Dat betekent niet dat ik alweer aan het hardlopen ben, helaas… ik heb er super veel zin in en ik voel me conditioneel ook goed genoeg om lekker te lopen, maar het voelt niet goed rond mijn bekken. Of nou ja, tijdens het hardlopen voelt het prima, maar na afloop wordt het onwijs stijf en kan ik amper lopen. Dat kan volgens mij niet goed zijn. Ik ga in overleg met mijn bekkenfysio kijken of ik nog wel korte stukjes kan lopen voor een foto of video (wel handig voor Have a Good Winter Run), maar anders zit er niets anders op dan het komende jaar foto’s te maken waarop ik stil sta, of een oefening aan het doen ben. Ik ga natuurlijk niks forceren want dan ben ik veel verder van huis.

Shoppen-shoppen-shoppen

De avond voor de lockdown in ging hebben Tuur en ik nog snel een pretecho laten maken met geslachtsbepaling. Inmiddels weten we dus het geslacht van onze Ollie en dat shopt toch net iets lekkerder. Ik heb al aardig wat mooie pakjes bij Petit Bateau in de sale gescoord. Tot nu toe heb ik alleen nog maar dingen met streepjes gekocht, haha. De basics moet ik allemaal nog aanschaffen, maar daar wacht ik nog even mee tot de kinderkamer klaar is. Nu heb ik niet echt een plek om alles op te ruimen en alles slingert dan ook door het hele huis. Niet zo handig.

Het kinderkamertje hebben we deze week uitgezocht. Ik had een heel mooi babykamertje bij Ikea samengesteld en ik ging er vanuit dat dat ook allemaal zou passen. Maar het kamertje dat we als babykamer willen gaan gebruiken is toch nog kleiner dan ik al dacht en er zou dan precies 30 centimeter tussen de commode en het ledikantje zijn. Denk dat dat niet heel fijn is om je kind te verschonen. We hebben enorm lopen puzzelen, maar we kwamen er met de meubels die we uitgezocht hadden gewoon niet uit. Mijn moeder vond een compleet babykamertje waarvan de maten echt ideaal zijn voor ons kamertje en de stijl (Scandinavisch) is ook precies wat we zoeken. Wanneer de 20-weken echo goed is gaan we bestellen.

De kleur voor de muur is inmiddels ook uitgezocht en de lamellen (gekregen van Veneta) liggen al klaar om op te hangen. Kan niet wachten om te beginnen, maar eerst toch nog even wachten op die echo, hoe moeilijk het ook is.

Verlof

Ik heb inmiddels ook nagedacht over hoe ik mijn verlof wil gaan regelen. Als zelfstandige met een full-time baan heb je recht op vier maanden zwangerschapsuitkering, dit is gelijk aan het minimumloon. Die aanvraag kun je vanaf 24 weken van je zwangerschap doen bij het UWV, samen met je jaarrekening van het afgelopen jaar. Ik heb dan ook bij mijn boekhouder gevraagd of hij mijn boekhouding dit jaar net even iets eerder kan doen, zodat ik op tijd mijn aanvraag kan doen.

Van dat minimumloon zou ik zelf niet kunnen leven. De hypotheek, mijn leaseauto, zorgverzekering en andere vasten lasten zijn al ongeveer gelijk aan het minimumloon. Gelukkig heb ik wel iets gespaard en ik ben ook niet van plan om vier maanden niets te gaan doen. De maand juni (de maand waarin ik ben uitgerekend) plan ik wel helemaal vrij, maar in de maanden mei, juli en augustus wil ik wel gewoon kleine werkzaamheden doen, zoals vlogs uploaden, af en toe een blog schrijven. En wellicht toch ook nog wel iets met Have a Good Run. We hebben op dit moment een groep van zo’n 200 deelnemers die zich nu al voor drie projecten achter elkaar hebben ingeschreven, het zou ook lullig zijn om die vier maanden aan hun lot over te laten, toch?

Maar het allerbelangrijkst in die periode is natuurlijk het herstellen van de bevalling en de tijd met ons kindje. Werk is komende zomer even niet prioriteit nummer een en ik wil me vooral niet op teveel dingen vastleggen. Het project voor Have a Good Run zou dan ook van te voren eigenlijk al in kannen en kruiken moeten zijn. Gelukkig heb ik nog even om daar over na te denken.

De buik

Als ik heel eerlijk ben had ik niet verwacht dat mijn buik zo snel zo veel zou groeien. Op Instagram zie ik vooral buiken die na de 20ste week een beetje zichtbaar worden, maar ik vond die van mij bij 15 weken al behoorlijk. Nu we weer een maand verder zijn kan je er echt niet meer omheen. Als ik een strak shirtje draag kan iedereen zien dat ik zwanger ben. Op zich vind ik dat wel fijner dan de fase waar ik een paar weken geleden in zat, toen voelde ik me voornamelijk een beetje ‘mollig’. Als je niet zou weten dat ik zwanger ben, zou je ook gedacht kunnen hebben dat ik in december flink heb zitten snaaien. Nu is het echt een bolletje. Een bolletje waarin ik zelfs af en toe iets van de baby voel.

Ik dacht eerst dat het mijn darmen waren, maar het schijnt dat mijn darmen zich al een tijdje niet meer op die plaats bevinden. Het zijn kleine plopjes die de afgelopen dagen steeds duidelijker voelbaar zijn. Op het moment van schrijven voel ik ze weer. Zo’n grappig gevoel. Het maakt de zwangerschap nog echter, het is geen foodbaby, het is een echte baby.

Cravings & aankomen

Ik heb geen echte cravings. In het eerste trimester waren er wel een paar dingen waar ik trek in had, maar dat kwam voornamelijk doordat ik misselijk was en het idee had dat die producten mijn misselijkheid zouden verminderen. Maar eigenlijk heb ik op dit moment trek in dezelfde dingen als waar ik altijd al trek in had. Vooral veel hartige dingen, zoals gebakken eieren, erwtensoep, stokbrood met zeezout, kaasstengels, chips, pasta, risotto… Mijn grootste cravings kan ik op dit moment helaas niet aan toegeven, ik heb zoveel trek in sushi met rauwe zalm. En ik heb ook nog nooit zoveel zin gehad in droge worst. Nog vijf maanden…

Het liefst zou ik de hele dag door eten. Ik heb continu trek. Dat had ik voor mijn zwangerschap ook wel, maar toen liep ik 60/70 kilometer hard in de week, nu verbrand ik amper op een actieve manier calorieën. Natuurlijk heb ik wel iets extra’s nodig voor de baby, maar zoveel als ik nu eet, ik denk het niet… de weegschaal hier thuis ben ik sinds mijn zwangerschap nog niet op geweest, dat bewaar ik steeds voor mijn afspraken bij de verloskundige. Vorige keer (week 15) zat ik op +2,5 (gemeten vanaf 9 weken). Voor mijn gevoel ben ik sindsdien geëxplodeerd, maar dat zullen we komende maandag wel zien. Het positieve is dat ik voornamelijk gezonde voeding eet. Ja, er staat bijna iedere avond iets van pasta of iets met rijst op het menu, maar het is niet dat ik de hele dag taartjes aan het eten ben, of zakken met chips leeg eet. Iedere dag wordt er wel iets gesnoept, maar het is niet de hele dag. En de chips bewaren we voor het weekend.

Goed, volgens mij zijn jullie weer helemaal bij. Ik kijk enorm uit naar de 20-weken echo (en hoop vooral dat het allemaal goed zit), daarna zitten we gewoon alweer op de helft. Niet te geloven hoe snel het inmiddels gaat. We kijken enorm uit naar ons nieuwe leven en tot die tijd genieten we nog even van onze rustige avonden samen met Netflix en lekker eten.

Liefs,

Annemerel