Zwangerschapsupdate: 26 weken, kan die buik nog groter en mijn eerste echte zwangerschapscraving?

183 van de 280 dagen tot mijn uitgerekende datum zitten er inmiddels op. Oftewel 26 weken en 1 dag. Nog 97 dagen te gaan, of iets meer of minder natuurlijk. Waar ik me het eerste trimester en het begin van het tweede trimester verbaasde over hoe slecht ik me kon voelen, zo goed voel ik me op dit moment. Natuurlijk, ik voel me anders dan voor mijn zwangerschap er zijn wat kwaaltjes die ik zou kunnen missen als kiespijn, maar over het algemeen voel ik me goed en kan ik me zelfs al niet meer voorstellen hoe beroerd ik me die eerste maanden voelde. Ik denk nu zelfs ‘ach, zo erg was het toch niet?’. Maar als ik teruglees in het dagboek over mijn eerste trimester dan komen de herinneringen wel weer boven… Nu snap ik ook waarom ik van te voren niet precies wist hoe dramatisch het eerste trimester kan voelen, de meeste mensen vertellen pas over hun zwangerschap als ze dat eerste trimester achter de rug hebben en wanneer je je in het tweede trimester beter voelt kun je het ‘drama’ van het eerste trimester gewoon compleet vergeten. Een beetje zoals met een marathon… rond 35 kilometer denk je ‘dit nooit meer’ en vijf minuten na de finish vraag je jezelf alweer af waar en wanneer je je volgende gaat lopen.

Hoe voel ik me?

Zoals gezegd voel ik me een stuk beter dan in het eerste trimester. Mijn misselijkheid verdween rond het begin van het tweede trimester, na een week of achttien had ik overal weer trek in, rond datzelfde tijdstip kreeg ik ook minder last van hoofdpijn/migraine en sindsdien heb ik ook meer energie. Zowel fysiek als mentaal. Inmiddels voel ik me dus alweer een maand of twee ‘best wel goed’. Ik heb nog steeds weleens last van hoofdpijn, maar ik heb het beter onder controle. Het is heel andere hoofdpijn dan voor mijn zwangerschap, dan kreeg ik vaak hoofdpijn in de loop van de dag, nu word ik er vaak al mee wakker. Als ik nu rond vier uur wakker word met hoofdpijn neem ik meteen twee paracetamol, als ik dan om half zeven weer wakker word is de pijn veel minder. Ik merk ook dat wanneer ik gewoon opsta en ga bewegen de pijn nog verder zakt en dat ik er – in veel gevallen – de rest van de dag geen last meer van heb. Soms vraag ik me af, als ik dit tijdens die ‘drama periode’ ook had gedaan, had ik dan minder last van mijn hoofd gehad? Aan de andere kant denk ik dat mijn hormonen nu ook wel iets minder van slag zijn dan in die eerste maanden.

Ik heb gelukkig ook minder last van mijn rug en bekken. Ik merk wel, als ik een tijdje onderuit gezeten heb op de bank of in bed, dan ben ik weer terug bij af. Afgelopen week was ik een paar keer tot de slaapkamer veroordeeld omdat er beneden geverfd werd en de keuken geplaatst werd, na een paar dagen onderuit gezakt in bed (dagen waarop ik trouwens ook gewoon wandelde én Pilates deed) kreeg ik dinsdagmiddag ineens heftige pijnscheuten in mijn rug en bil. Woensdag ging het iets beter (maar had ik nog steeds veel pijn), donderdag ging het nog een stukje beter, maar hield ik mezelf nog wel rustig. Yes!

Sport

Hardlopen heb ik compleet uit mijn hoofd gezet. Ik loop soms nog een klein stukje voor een foto voor Have a Good Winter Run (het hardloopprogramma dat nog tot begin mei loopt), maar verder houd ik mezelf in. Voor mezelf heb ik nu een datum ingepland waarop ik – mocht alles met de bevalling en mijn herstel goed gaan – weer mag beginnen met opbouwen. 18 oktober is de dag, precies een jaar nadat ik voor het laatst echt heb hardgelopen en als de baby gewoon op tijd komt, ongeveer vier maanden na de bevalling. Online lees ik verhalen van vrouwen die met twee weken al begonnen zijn, of vrouwen die met zes weken weer zijn begonnen met opbouwen. Maar ik lees ook aanbevelingen van een half jaar rust houden, of zelfs een jaar.. er zijn er zelfs die zo ver gaan dat ze aanraden om met hardlopen te wachten tot minimaal drie maanden nadat je gestopt bent met het geven van borstvoeding. Ik ga nu voor een middenweg, 4 maanden. Als ik dan de ‘all-clear’ van de (bekken)fysio heb natuurlijk.

Wat ik nu dan wel doe? Ik probeer dagelijks een wandeling te maken. Soms is het alleen maar even naar de Albert Heijn, andere dagen loop ik echt vijf kilometer door de duinen, of doe ik het zelfs allebei. Er zijn ook dagen waarop dat niet lukt (zoals afgelopen twee dagen toen ik zoveel last had van mijn rug en bil). Tijdens het wandelen luister ik vaak naar een podcast, of ik loop samen met Tuur. Afgelopen week heb ik ook een wandeling samen met mijn moeder gemaakt, hopelijk kunnen we dat dit voorjaar vaker doen. De strandtenten openen weer voor take-away, dus onderweg haal ik regelmatig iets lekkers.

Naast wandelen doe ik 5 tot 6 keer per week een Pilates work-out van Fit Body Fresh Mind, speciaal voor zwangere vrouwen. De enige dag is dat een relaxte stretch wrok-out van twintig minuten, de andere keer is dat vijftig minuten focus op billen, benen en armen. Ik heb voor mezelf een ondergrens van minstens 150 minuten per week ingesteld. Dat is me sinds begin februari (bijna) iedere week gelukt. Vorige week had ik zelfs 200 minuten. Heel fijn. Ik voel mijn lichaam sterker worden en heb meer controle over mijn lichaam dan een paar maanden geleden. Toen ik net zwanger was en ieder hardlooprondje minder lekker liep had ik het gevoel dat ik mijn lichaam kwijtraakte, met Pilates heb ik toch het gevoel dat ik tijdens de zwangerschap iets op kan bouwen.

De buik en de body

Met 23 weken was ik al bijna negen kilo aangekomen. Au. Ik zou niet weten wat er inmiddels op de weegschaal staat, ik weeg mezelf alleen bij controles van de verloskundige, omdat ik mezelf er anders veel te veel op ga focussen. Ik vond zelf die negen kilo best heftig, zeker omdat ik nog zo lang ‘moet’. Maar de verloskundige zag er geen kwaad in, dus daar moet ik dan meer op vertrouwen. Ik moet ook zeggen dat ik het niet heel erg zie bij mezelf. Ja mijn benen zijn wat steviger, mijn billen wat ronder en ik heb twee cupmaten groter, maar ik denk dat het meeste gewicht in mijn buik zit. Die is namelijk behoorlijk rond. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat mijn buik ongeveer zo groot zou zijn rond de bevalling, maar – als het goed is – moet ik nog zo’n veertien weken. Heel benieuwd waar dit naartoe gaat.

De babykamer

Nadat we zes weken geleden de babykamer geverfd hebben, de jaloezieën hebben opgehangen en de babykamer besteld hebben, is er eigenlijk weinig veranderd in Ollie’s kamertje. Of nou ja, het ziet er inmiddels wel iets anders uit omdat we haar kamer gebruiken als opslagplaats. Er staan dozen met kleding, knuffels en de kinderwagen die we inmiddels hebben neemt ook aardig wat ruimte in beslag. Toen we haar kamertje bestelden zes weken geleden werd ons verteld dat de levering ongeveer twee weken zou duren, inmiddels zijn we zes weken verder en is er nog steeds geen teken dat het kamertje geleverd wordt. Afgelopen weken met de verbouwing van de keuken vond ik dat niet zo’n ramp, ons huis was al vol genoeg door de keukenverbouwing, maar nu heb ik toch wel zoiets van… WAAR blijft het? Vanmiddag misschien maar weer even bellen (vier weken geleden zeiden ze dat het eind februari geleverd zou worden, inmiddels is het vijf maart, dus ik vind dat ze me een update verschuldigd zijn).

Naast de babykamer hebben we gisteren ook een co-sleeper besteld. De co-sleeper die wij graag willen hebben (van Snüzpod) was al maanden niet leverbaar maar zou deze week weer op voorraad zijn. Helaas stond er deze week ineens dat hij pas op 20 mei leverbaar is. Dat vinden ietwat riskant. Een baby heeft niet veel nodig, maar een wiegje net na de geboorte lijkt ons wel essentieel. We hebben nu voor een andere kleur gekozen (zwart) en hopelijk is die volgende week wél op voorraad.

De kinderwagen

Ik stipte het net al even kort aan, we hebben inmiddels ook een kinderwagen. Ik mag mezelf het komende jaar ambassadeur van Thule noemen en ontving een paar weken geleden de Thule Sleek. Ik twijfelde lang tussen de Urban Glide 2 en de Sleek, maar besloot uiteindeljk toch voor de Sleek te kiezen omdat deze net wat makkelijker is in de stad en toch ook nog robuust genoeg is voor de wandelingen hier door de duinen. De Glide is naast een kinderwagen ook een wagen waar je mee kunt hardlopen, maar omdat ik de eerste maanden toch niet kan hardlopen met de baby en hij iets langer is (wat niet echt handig is hier in de kleine stadssupermarkt) leek met de Sleek toch een beter keus voor nu. Hopelijk kan ik later dit jaar wel een speciale hardloopbuggy proberen.

In het ziekenhuis of thuisbevallen?

Ik was aan het begin van mijn zwangerschap heel stelling: ik wil in het ziekenhuis bevallen. Mijn verloskundige stelde voor om me toch ook te verdiepen in thuisbevallen, het schijnt namelijk even ‘gevaarlijk’ te zijn als bevallen in het ziekenhuis en thuis worden er een stuk minder ingrepen gedaan, wat ik ook wel weer heel aantrekkelijk vond klinken. Het lijkt me ook ideaal, gewoon lekker thuis in mijn eigen bed bevallen, onder mijn eigen douche kunnen staan, met mijn eigen vertrouwde spulletjes om me heen. Ik was er dus eigenlijk wel over uit dat ik toch – als het zou kunnen – thuis wilde bevallen.

Nu sprak ik deze week een buurvrouw met twee kleine kinderen en zij vertelde me dat ze van haar verloskundige niet thuis kon bevallen omdat het trapgat te klein zou zijn voor een brancard. Mocht ik onverhoopt toch naar het ziekenhuis moeten, dan zou er dus een brandweer (!) moeten komen om mij uit het raam te takelen. Dat klinkt wel heel dramatisch… ik ga het nog een keer goed met mijn verloskundige overleggen, aangezien ik me afvraag of dit wel klopt. Ons trapgat is in mijn ogen echt heel groot, dus ik kan me bijna niet voorstellen dat het niet via het trapgat zou kunnen.

Zwangerschapscraving?

Aan het begin van mijn zwangerschap had ik best wel veel zin in hartige dingen zoals chips, patat, saucijzenbroodjes en kaasstengels. Je zou zeggen: zwangerschapscraving. Maar als ik eerlijk ben, als ik me niet goed voel heb ik altijd zin in dat soort vette hartige meuk. Inmiddels heb ik wel iets wat specifiek voor de zwangerschap is, ik heb heel veel zin in zure dingen. Zure snoepjes, zure mandarijnen, zure kwarktaart. Zure haring met slagroom vind ik nog steeds een walgelijke gedachte, maar verder merk ik wel dat mijn lichaam steeds meer begint te vragen om zuur.

Ik probeer de zure snoepjes wel een beetje te beperken, ik ben als de dood dat mijn bloedsuiker te hoog wordt en dat ik straks mezelf moet gaan prikken. Omdat mijn bloedsuiker aan het begin van de zwangerschap aan de hoge kant was (waarschijnlijk doordat ik voor het prikken een half pakje dextro had weggewerkt) moet ik over anderhalve week weer mijn suiker laten controleren. Ik hoop dat er dan een normale waarde uitkomt, want ik ben echt geen held met prikken en vingerprikjes vind ik dus nog erger dan bloedprikken. Vaccinaties heb ik tegenwoordig geen probleem meer mee (al had ik van mijn 22-weken prik 3(!) weken lang een stijf gevoel in mijn arm, niet heel fijn).

Goed, volgens mij heb ik jullie zo wel weer een beetje bijgepraat. De laatste twee weken van het tweede trimester zijn begonnen. Het derde en laatste trimester is in zicht. Ik ben benieuwd wat voor uitdagingen het laatste trimester allemaal met zich mee zal brengen, hoe groot mijn buik nog gaat worden en of ik straks toch beval-stress ga krijgen (daar heb ik nu namelijk echt totaal nog geen last van). Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs,

Annemerel