ZWANGERSCHAPSUPDATE: 33 weken zwanger

Zo, daar ben ik weer. 33 weken zwanger inmiddels. Sommigen zouden nu denken ‘oooh laatste loodjes’ maar ik heb zelf sterk het vermoeden dat deze baby tot minstens 41 weken blijft zitten, dus in mijn hoofd ligt mijn uitgerekende datum al minstens een week later. En ik zou er ook niet gek van opkijken als deze baby tot 42 weken gewoon lekker blijft zitten waar ‘ie zit en er uiteindelijk met ‘grof’ geweld uitgestuurd moet worden. Als ik een ding geleerd heb van mijn eerste zwangerschap (en de echo-beelden tijdens deze zwangerschap) is dat het erg goed vertoeven is daar in die baarmoeder van mij. En de magnums die momenteel 1+1 zijn bij de Albert Heijn maken de omstandigheden alleen maar beter. Maar goed: hoe je het ook wendt of keert, over exact twee maanden ‘moet’ ik bevallen zijn (of ik moet op zoek naar een andere verloskundigenpraktijk waar je wel tot na de 42 weken mag doorlopen, maar daar zit ik niet zo op te wachten).

Mijn baarmoeder is gemaakt om kinderen te maken, de rest van mijn lichaam… niet echt

Waar ik het gevoel heb dat mijn baarmoeder gemaakt is om kindjes te maken, heb ik het idee dat de rest mijn lichaam dat totaal niet is. Ik ervaar deze zwangerschap als een stuk zwaarder dan mijn eerste. Dat heeft voor een groot gedeelte te maken met het feit dat mijn leven er op dit moment heel anders uitziet dan twee jaar geleden. Tijdens de zwangerschap van Philippa zaten we allemaal thuis, waren en lockdowns en een avondklok. Het leven was daardoor een stuk rustiger. Daarnaast werden er zoveel maatregelen genomen om het virus niet te verspreiden, dat Tuur zelfs geen virussen van school mee naar huis nam. Ik ben – op dat eerste trimester na – dan ook helemaal niet ziek geweest. Hoe anders is dat nu? Ik had al een luchtwegvirusinfectie toen ik zwanger raakte en daar heb ik er afgelopen winter nog een paar van gehad. Niet ideaal voor je bekkenbodem kan ik je vertellen.

Een bekkenbodem met instortingsgevaar

Die bekkenbodem staat dan ook op instorten sinds we in het derde trimester beland zijn. Althans, zo voelt het. Echt instorten zal hoogstwaarschijnlijk niet gebeuren, maar als ik probeer te bewegen dan voel ik me wel ‘ingestort’. Ik ben bij de bekkenfysio geweest en die constateerde een verzakking van de blaas en erg strakke pezen en spieren, doordat ik zoveel aan het compenseren ben. Ik had gehoopt dat al die pilates van de afgelopen maanden deze problemen zou voorkomen, maar dat mocht helaas niet zo zijn.

Niet alleen voor mezelf zorgen

Als dit vorige zwangerschap gebeurd zou zijn (wat in zekere mate eigenlijk ook wel zo was) dan was het niet zo’n probleem geweest. Ik hoefde nergens naartoe, hoefde alleen maar voor mezelf te zorgen. Philippa zat nog in mijn buik, dus als ik goed voor mezelf zorgde, zorgde ik automatisch goed voor haar. Nu is dat dus een klein beetje anders. Philippa is bijna twee en loopt op dit moment vele malen harder dan ik. Vooral de onvoorspelbaarheid is lastig. Dan loop ik een klein stukje met haar van de auto naar huis en ondanks dat ik haar handje vast heb weet ze zich toch los te wurmen en weg te rennen. We wonen op een druk kruispunt, je begrijpt dat dit nogal gevaarlijke situaties met zich mee brengt. Het stukje van de auto naar huis durf ik nog net aan, maar samen naar de speeltuin (op 400 meter lopen) durf ik echt niet. Met slechts een dag kinderopvang en een ‘papadag’ van Tuur blijven er dus drie dagen over waarop Pip en ik ons samen moeten vermaken en ik moet bekennen dat Bing meestal de hoofdrol speelt in dit ‘vermaak’.

Ik kan niets met mijn nesteldrang

Het huis is een giga bende en dat terwijl ik nu toch wel flink last van nesteldrang heb. Ik kan er alleen helemaal niks mee, want een kwartiertje opruimen en ik ben de uren erna rijp voor de sloop. Ik probeer te doen wat ik kan, maar er is een wervelwind in huis die ervoor zorgt dat het eigenlijk altijd een zooitje is. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik zeker niet de enige ben met dit ‘probleem’.

Wat ook niet helpt bij mijn nesteldrang is dat we voor dit kindje geen babykamer hebben ingericht. We hebben op dit moment geen leeg kamertje, we hebben wel een extra kamer maar die is boven, niet ideaal voor een pasgeboren baby. We denken nu dat we volgend jaar een grote kamer-switch gaan doen waarbij wij weer naar boven gaan en dan de twee kamers beneden voor onze kinderen zijn. Dit leek een super goed idee, totdat ik nesteldrang kreeg en zin kreeg om alles in orde te maken voor de baby. Ik heb op dit moment nog niet eens een commode la vrij waar ik zijn kleding kan bewaren. Zijn kleding ligt verspreid door Pippa’s kast. Ik moet hier echt iets aan gaan doen, maar wanneer dan?

Controle is een illusie

Als je de voorbereidingen die ik nu gedaan heb vergelijkt met de voorbereidingen die ik deed toen ik zwanger was van Pip, dan loop ik ver achter. Volgens mij had ik toen met 34 weken zelfs mijn vluchtkoffertje al klaar staan bij de deur. Ik luisterde dagelijks podcasts die met de zwangerschap te maken hadden. Ik las meerdere boeken, de kinderwagen en de box stonden al klaar. Het gaat dit keer allemaal een stuk minder georganiseerd. Aan de ene kant weet ik dat het helemaal goed gaat komen en dat al die perfecte voorbereidingen nergens voor nodig zijn, maar aan de andere kant gaven die voorbereidingen me ook een rustig en kalm gevoel, alsof ik alles onder controle had. Schijn controle natuurlijk, want hoewel je echt je best kunt doen, alles onder controle hebben is een illusie.

Toch een zwangerschapscursus

Het enige dat we dit keer wel gedaan hebben en bij Philippa niet, is een zwangerschapscursus. We hebben deze aangeboden gekregen van Sabine van Fijn Zwanger en hoewel ik niet van plan was om een cursus te gaan doen, ben ik super blij dat we het uiteindelijk wel gedaan hebben. Met 26 weken kwam Sabine bij ons thuis om ons een paar uur lang voor te bereiden op de bevalling. We hebben de eerste bevalling besproken, gekeken waar er ‘ruimte voor verbetering’ was en ze heeft Tuur een paar massagetechnieken geleerd die hij kan toepassen mocht ik weer rugweeën krijgen. De ruimte voor verbetering lag bij mij trouwens bij het feit dat ik al met 3 centimeter in bad ben gaan zitten, ik had die joker beter wat later in kunnen zetten. Maar eerlijk: voor mijn gevoel zat ik al lang op 5 centimeter toen ik het bad instapte, de weeën waren regelmatig en godsgruwelijk pijnlijk. Verder hebben we ook een oefening met ijsblokjes gedaan, dit was een oefening om ons bewust te maken van onze ademhaling en wat voor invloed dit heeft op de pijn die we ervaren.

Klaar om te bevallen

Oh als ik aan dat bevallen terugdenk dan heb ik er aan de ene kant super veel zin in, ik kan niet wachten om ons jongetje te ontmoeten en ben stiekem wel een beetje klaar met zwanger zijn, maar ik mag toch wel hopen dat deze bevalling geen 24 uur duurt. Ik was van plan om net als bij Philippa op de baarkruk te gaan bevallen, maar doordat mijn blaas verzakt is heeft de bekkenfysio me aangeraden om in een andere positie te persen. Ik denk daarom dat ik dit keer toch maar een bevalbad ga huren. Bij Philippa zat ik in ons eigen bad, maar dit was niet zo comfortabel, zeker niet toen ik op handen en knieën ging tijdens de persfase, daardoor ben ik naar mijn tweede optie de bevalkruk uitgeweken en dat voelde eigenlijk vanaf het eerste moment heel natuurlijk.

Verder heb ik eigenlijk geen aanpassingen aan mijn ‘bevalplan’. Ik weet dat veel mensen een bevalplan sowieso een beetje achterlijk vinden omdat je een bevalling niet zou kunnen plannen. En in zekere zin is dat natuurlijk ook zo, maar ik denk dat het wel goed is om je wensen op een rijtje te hebben en dat je kennis hebt over de mogelijkheden die je tijdens je bevalling hebt, in iedere situatie. Op de lengte van mijn bevalling na is mijn bevalling ook eigenlijk precies gegaan zoals ik van te voren had opgeschreven dus het kan wél gaan zoals je gehoopt had.

Enige waar ik nu nog een klein beetje over twijfel is een geboortefotograaf. Dit is naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste bevalling en het lijkt me toch wel heel erg gaaf om daar mooie beelden van te hebben, als herinnering. Maar de kosten zijn hoog. En ik snap die kosten, want als geboortefotograaf kun je maar een beperkt aantal klanten aannemen omdat je natuurlijk geen overlap van bevallingen wil hebben. Maar ik weet niet of ik die kosten voor mezelf kan verantwoorden op dit moment. De vorige keer hadden we een extra kraamverzorgster (ze liep stage) die foto’s maakte tijdens de bevalling. In eerste instantie vond ik de foto’s super lelijk (voornamelijk omdat ik zelf erg lelijk keek, haha), maar ik vind het toch wel heel mooi om deze beelden nu terug te zien. Het zijn live foto’s en je ziet echt Philippa’s hoofdje uit het geboortekanaal komen. Zo enorm bijzonder. Het idee dat ik misschien helemaal geen beelden heb van deze komende bevalling vind ik wel jammer. Moet in ieder geval niet te lang twijfelen als ik daadwerkelijk een geboortefotograaf wil inschakelen, want volgens mij moet je die ruim van te voren boeken en ik ben al wat aan de late kant natuurlijk.

Er is heus meer dan geklaag

OK. Als ik mijn blog zo nalees dan lees ik vooral een hoop geklaag. Sorry. Dat was niet mijn bedoeling. Er zijn ook heus wel leuke dingen aan deze zwangerschap hoor. Vooral Philippa’s reactie op mijn buik vind ik prachtig. Ze is nu al zo lief voor haar broertje. Als zij een stukje chocola krijgt, deelt ze dat met haar broertje. Haar broertje (lees: mijn buik) krijgt zeer regelmatig kusjes, haar speentje mag ook regelmatig even op mijn buik liggen, evenals haar beer. Soms moet ik ineens mijn shirt omhoog trekken omdat ze even gedag wil zeggen tegen de baby. Echt, ik smelt van deze super lieve acties. Ik verwacht wel wat jaloezie van haar als de baby er is en zij ineens onze aandacht moet delen, maar ik denk ook dat ze een hele lieve zus zal zijn voor haar kleine broer.

We hebben een naam, het bedje staat klaar (we hebben Philippa’s co-sleeper nooit uit elkaar gehaald nadat ze er was uitgegroeid), we hebben luiers (Philippa was erg snel uit maatje 1 en 2 gegroeid dus die hebben we nog), de rompers maat 54 en 60 (Petit Bateau, dus Franse maten) zijn gewassen en gestreken en liggen in een plastic bak op Philippa’s kamer te wachten, ik weet waar het nestje ligt, de kinderwagen is zo omgebouwd tot baby wandelwagen, ik heb speentjes liggen, ergens verdwaald in Pippa’s kast hebben we ook een paar prachtige nieuwe pakjes liggen, mijn colostrum is al goed op gang en ik heb zelfs al wat in de vriezer liggen. Het komt allemaal heus wel goed. Ik heb er zin in.

Maar het kan dus zomaar nog twee maanden duren…

Liefs,

Annemerel